Zakon Iluminatów na Zachodzie

Zakon Iluminatów na Zachodzie - historia i działalność duchowa 

Zakon Iluminatów - nazwę ma od łacińskiego illuminatus – oświecony, w liczbie mnogiej illuminati – termin niejednoznaczny organizacyjnie, gdyż w ciągu dziejów istniało kilka struktur używających tej nazwy, która generalnie odnosi się do ludzi duchowo przebudzonych, do oświeconych przez Boga, do świętych promieniujących aurą boskiego Światła, do żywych Buddhów i Mędrców. Nazwy "Zakon Iluminatów" używały jako jednej z nazw duchowo-mistyczne i ezoteryczne obrządki w rodzaju Bractwa Orfików czy Bractwa Pitagorasa. Kojarzymy zatem każdy prawdziwy Zakon Iluminatów jako organizację mistyczno-hermetyczną, jako szkołę gnozy i tradycji misteryjnych służących oświeceniowej edukacji, promowaniu nauki, szczególnie nauk mistycznych i tajemnych, dążeniom ku oświeceniu Światłem Boga Żywego. Do najbardziej znanych historycznie na Zachodzie ruchów o nazwie Zakon Iluminatów należeli:

Symbol Iluminatów Bawarskich

Iluminaci Bawarscy – tajne stowarzyszenie mistyczne założone 1 maja 1776 roku przez Adama Weishaupta w Ingolstadt, które oficjalnie za cel stawiało sobie szerzenie oświaty i propagowanie idei oświeceniowych oraz powstrzymywanie działalności satanistycznej sekty jezuitów. Pod wpływem Adolpha Kniggego iluminaci bawarscy zaczęli nabierać rysu paramasońskiego za sprawą wzorowanego na lożach systemu stopni wtajemniczenia, który w owym czasie był bardzo rozpowszechniony. Ostatecznie bractwo mistyczne iluminatów bawarskich zostało przestępczo zlikwidowane przez satanistyczne państwo bawarskie. Symbolem stowarzyszenia była mistyczna Sowa Minerwy i Oko Opatrzności Bożej. Weishaupt założył Zakon Iluminatów jako reakcję przeciwko satanistycznym praktykom ówczesnych jezuitów oraz w odruchu sprzeciwu na podupadły okresowo iluminacki Zakon Różokrzyżowców, którzy w owym czasie i okolicy ulegli licznym spaczeniom i moralnemu zepsuciu. 

Iluminaci Awiniońscy – hermetyczny obrządek mistyczny ukształtowany w 1770 roku przez Dom Antoine Joseph Pernety. W 1778 roku przeniesiono centralę do Montpellier. W 1785 roku w Awinionie ukonstytuowała się ezoteryczna społeczność androgyniczna, która przyjęła nazwę Académie des Illumines d'Avignon. Praktykowano w niej rytuał będący przemieszaniem wolnomularstwa i nauk hermetycznych z Bliskiego Wschodu oraz Egiptu, z widocznym wpływem idei swedenborgiańskich. Była to struktura zrzeszająca bardziej mistyków, kabalistów i alchemików, aniżeli ludzi stawiających sobie jakiekolwiek cele polityczne. Na jej czele stanął Tadeusz Leszczyc-Grabianka. 

Iluminatów Sztokholmskich – mało znany Zakon, utworzony w celu krzewienia zasad duchowych i ezoteryczno-hermetycznych martynizmu. 

Illuminati mają długą tradycję i wielu znakomitych liderów, zanim jeszcze pojawili się w Bawarii, Niemczech, Austrii czy Polsce. Mamy w historii Zakonu Iluminatów takie wspaniałe imiona jak Hassan ibn Sabbath (1090), Avicenna, Leonardo da Vinci, Johann Wolfgang von Goethe, Książę Weimaru, Bayezid Ansari (1550) czy Gotha. Zakon Illuminati znany jest także jako Braterstwo Wtajemniczonych oraz jako Wielkie Białe Bractwo Mistrzów Mądrości. 

Historia Iluminatów w Bawarii 

Uniwersytet w Ingolstadt był w końcu XVIII wieku całkowicie opanowany przez ówczesnych skażonych satanizmem jezuitów, których zakon został rozwiązany przez władze w 1773 z powodu satanicznej żądzy władzy i panowania nad światem. Dwudziestoośmioletni profesor prawa kościelnego i filozofii praktycznej, Adam Weishaupt (1748–1830), jako jedyny z grona pedagogicznego nie miał jezuickiej przeszłości. Z tego powodu był izolowany wśród nauczycieli będących pod wpływem ciemności jezuickich. Wpłynęło to na jego entuzjazm dla idei oświecenia. 

Adam Weishaupt studiował tradycyjną teologię katolicką, przeszedł jednak na protestantyzm w czasie studiów w Ingolstadt. Studiował także prace Pitagorasa i pitagorejczyków, misteria eleuzyjskie oraz mitraickie. Jego nazwisko Weis-haupt w języku niemieckim można rozumieć jako Mądry Lider, Mądra Głowa. Weishaupt był empirystą i, jak widać w jego Über die Schrecken des Todes – eine philosophische Rede (1786), bliski był filozofii stoicyzmu: człowiek powinien szukać źródła swojego nieszczęścia wyłącznie w sobie samym. Najważniejszym (i najgroźniejszym) z tych źródeł jest, zdaniem Weishaupta, strach przed śmiercią, który czyni z człowieka niewolnika. Adam Weishaupt wierzył, że książęta i narody znikną z powierzchni ziemi bez użycia przemocy, rasa ludzka stanie się jedną rodziną, a świat - siedzibą ludzi rozumnych (homo sapiens). 

oryginalny symbol Iluminatów w Bawarii

Pierwszego maja 1776 Weishaupt razem z dwoma swoimi studentami założył Związek Perfektibilistów (niem.: Bund der Perfektibilisten) (z łacińskiego perfectibilis: zdolny do doskonalenia). Jako symbol stowarzyszenia wybrał sowę - atrybut rzymskiej bogini mądrości Minerwy. Adam Weishaupt pragnął chronić swych studentów przed satanistycznymi jezuickimi intrygami, które wszędzie było widać, przede wszystkim jednak chciał im zapewnić dostęp do współczesnej, krytycznej wobec zepsutego władzą polityczną i inkwizycją kościoła literatury. W tym celu założył Tajny Związek Mądrości (niem. Geheimer Weisheitsbund), będący początkowo jedynie kółkiem czytelniczym, liczącym nie więcej niż 20 członków. 

Adam Weishaupt postrzegał ówczesny zakon różokrzyżowców jako stale wzmacniające się siły zła, którym należy się przeciwstawić. O tym mistycznym, związanym z wolnomularstwem zakonie pisał w 1790 w swoim dziele Pythagoras oder Betrachtungen über die geheime Welt- und Regierungskunst: 

"Dwie okoliczności miały decydujące znaczenie. Mniej więcej w tym czasie [1776] oficer nazwiskiem Ecker założył w Burghausen lożę, która zajmowała się alchemią i zaczęła się gwałtownie rozszerzać. Jeden z członków tej loży przybył do Ingolstadt, aby zwerbować tu najzdolniejszych studentów. Na nieszczęście jego wybór padł na tych, na których i ja miałem oko. Myśl, że dobrze rokujący młodzieńcy mieliby zostać w ten sposób zgubieni, że miałbym patrzeć, jak opanowuje ich ta zaraza, jak staczają się w złotoróbstwo i podobne szaleństwa, myśl ta był dla mnie bolesna i nieznośna. Dlatego poszedłem po radę do młodego człowieka, którego darzyłem największym zaufaniem. Ten zachęcił mnie do użycia mojego wpływu na studentów, aby jak to tylko możliwe uporządkować ten nieład, przez skuteczne antidotum, przez założenie towarzystwa."  

W 1778 Franz Xaver von Zwack, dawny uczeń Adama Weishaupta i późniejszy administrator bawarskiej części Palatynatu, przeprowadził reorganizację zakonu, dzięki czemu zaczął się on bardziej dynamicznie rozwijać. Adam Weishaupt zaproponował nową nazwę Zakon Pszczół (niem. „Bienenorder”). Miało to wyrażać ideę, że członkowie pod kierunkiem królowej pszczół będą zbierać nektar wiedzy. Zdecydowano się jednak na Związek Iluminatów (niem. „Bund der Illuminaten”), a następnie Zakon Iluminatów (niem. „Illuminatenorden”). W 1780 liczył on zaledwie około 60 członków, jako że organizacje ludzi dążących do zdrowej wiedzy i oświecenia zwykle nie są wcale takie liczne, chociaż Gautama Buddha jako jeden z nielicznych zdołał zbudować całkiem spory zakon oświeconych, który jednak po jego śmierci trwał tylko około 500 lat, a potem stał się zwykłym systemem wierzeń religijnych. 

Dalsza reorganizacja miała miejsca po wstąpieniu dolnosaksońskiego szlachcica barona Adolpha Knigge. Przystąpił on 1 lipca 1780 do loży L’Union we Frankfurcie nad Menem, zaproszony przez bawarskiego urzędnika dworskiego Constantina Constanzo i rozwinął aktywną działalność oświeceniową. Do tego czasu zakon, jak pisał Adam Weishaupt „w zasadzie nie istniał, jak tylko w mojej głowie”. Knigge rozwinął mu w 1782 strukturę podobną do masońskiej. Powstał też tak zwany areopag z Weishauptem, Kniggem i resztą kierownictwa zakonu iluminatów. Nowa organizacja pozwoliła iluminatom na przyjmowanie czy raczej przejmowanie licznych masonów, a nawet przejęcie całych lóż masońskich oraz różokrzyżowych. 

Niemiecka masoneria przeżywała kryzys związany z rozpadem Rytu Ścisłej Obserwy w 1776. Masoneria była początkowo apolitycznym, romantycznym ruchem duchowo-mistycznym i społecznym, uważającym się za następcę rozwiązanych w 1312 mistycznych i nieco magicznych  templariuszy. Karl Gotthelf von Hund und Altengrotkau przejął przewodnictwo niemieckich lóż masońskich. Przez długie lata twierdził on, że pozostaje w kontakcie z „Nieznanymi Starszymi”, wyjawiającym mu najgłębsze tajemnice wolnomularstwa. Po śmierci von Hunda w 1776 roku nie ujawnili się żadni „Tajni Starsi”, którzy chcieliby rządzić ruchem masońskim w Niemczech. Masoni czuli się zagubieni, jako że Starsi Oświecenie nie ze wszystkimi współpracują, a tylko z tymi, których sami sobie wybierają. Pomiędzy 16 lipca a 1 września 1776 roku odbył się w Wilhelmsbad wielki konwent wolnomularzy Ścisłej Obserwy. Dwaj przedstawiciele iluminatów, Knigge i radykalny zwolennik Oświecenia Franz Dietrich von Ditfurth, zdołali przekonać większość zgromadzonych do swojego zakonu. Rywalizujący z nimi różokrzyżowcy pozostali w mniejszości. Na stronę iluminatów przeszedł nawet czołowy przedstawiciel Ścisłej Obserwy Johann Christoph Bode. Przejęcie dużej ilości członków innej w swej istocie organizacji jaką była Loża Masonów, spowodowało pewne zamieszanie i pomylenie pojęć o czym sami Iluminaci wówczas debatowali. Zaczęto także powszechnie mylić masonerię z Zakonem Iluminatów, co w końcu doprowadziło do zakazu działalności samego Zakonu Iluminatów. 

W zakonie iluminatów panował światopogląd oświecenia, naukowego i duchowego, chociaż najczęściej pisze się o tym naukowym oświeceniu, gdyż to była podstawa dla wszystkich nowicjuszy. Celem było ulepszenie i udoskonalenie świata, a także członków zakonu (stąd stara nazwa perfektibiliści). Na tej drodze pragnęli iluminaci osiągnąć wolność, rozumianą także jako wolność polityczna, ekonomiczna i społeczna. Weishaupt pisał w 1782 w swojej Rede an die neu aufzunehmenden Illuminatos dirigentes:

"Kto chce wprowadzić powszechną wolność, ten propaguje powszechne oświecenie: ale oświecenie nie jest znajomością słów, lecz rzeczy, nie jest znajomością abstrakcyjnej, spekulatywnej, teoretycznej wiedzy, która rozdyma ducha, ale serca nie ulepsza." 

Spotkanie Zakonu Iluminatów w Bawarii

Środkiem do osiągnięcia wolności była dla Wielkiego Mistrza Adama Weishaupta przede wszystkim edukacja. Rozumiał przez nią nie tylko powierzchowne poszerzanie wiedzy, ale w pierwszej linii edukację serc, moralność, wysoką etykę mistyka. Miała ona umożliwić jednostce panowanie nad sobą, samoopanowanie, dyscyplinę duchową. Zewnętrzne formy panowania były odrzucane, w szczególności despotyzm ówczesnych zepsutych moralnie i czesto zboczonych absolutystycznych władców, ale też duchowy despotyzm zepsutego inkwizycją, licznymi błędami w dogmatyce oraz licznymi zboczeniami kościoła katolickiego. Według tej duchowo-mistycznej i naukowej filozofii, zakon iluminatów zwany „wojskiem moralności” miał doprowadzić do wolnego i równego społeczeństwa bez zwyrodniałych władców i bez władzy ideologicznej i uzorpatorskiej katolickiego kościoła. 

W odróżnieniu od późniejszych wojowniczych anarchistów i komunistów XIX wieku iluminaci wierzyli, że społeczeństwo bez władców da się osiągnąć bez użycia przemocy. Wielki Mistrz Adam Weishaupt uważał, że sama historia pomoże mu w realizacji tego celu. Pod wpływem myślicieli takich jak Joachim z Fiore dzielił dzieje na trzy epoki. W „dzieciństwie ludzkości” nie znano władzy politycznej, własności prywatnej i dążenia do potęgi. Pojawiły się one dopiero w „epoce młodości”, gdy powstały pierwsze państwa osuwające się jednak coraz bardziej w "despotyzm", "totalitaryzm" i "absolutyzm". To jednak obudziło z kolei tęsknotę za utraconym rajem braku rządów despotycznych. Adam Weishaupt pisał: „Despotyzm będzie sam środkiem, który ułatwi drogę do wolności”. W „dojrzałym wieku” ludzkości despotyzm zostanie bezkrwawo przezwyciężony dzięki tęsknocie za wolnością, którą sam wywołał, poprzez oświecenie i wyuczone samoopanowanie. Zadaniem „tajnych szkół mądrości”, których tradycja ciągnie się od wczesnego chrześcijaństwa, przez wolnomularstwo po iluminatów jest propagowanie oświecenia i przeprowadzenie ludzkości do „ziemi obiecanej”. Choć loże masońskie stały się apolityczne, to jednak mogły służyć iluminatom jako maski. W końcu „czas rozkładu” zainicjuje nowy cykl historii. 

Mistrz Weishaupt uważał iluminatów za czynnik, który przez swą działalność, a nawet samo istnienie będzie oddziaływał na zakończenie despotyzmu zepsutej moralnie arystokracji ówczesnej Europy. Im więcej oświeconych jest w danym kraju, tym władza polityczna staje się mniej despotyczna, a ludzie sami sprawują władzę nad sobą i swoimi sprawami. Złagodzenie absolutystycznych monarchii zwyrodniałych despotów i grabieżców miało być osiągnięte nie na drodze rewolucji czy przewrotów, lecz środkami polityki personalnej. Społeczeństwo miało zdobywać wiedzę i dążyć do do zajęcia coraz większej ilości kluczowych stanowisk w despotycznym państwie, po to by stopniowo przejąć nad nim kontrolę i zmienić jego oblicze na bardziej cywilizowane. Następnie iluminaci, jako oświecona, kierująca się rozsądkiem i etyką elita miała zajmować podtrzymywaniem kształcenia kolejnych pokoleń oświeconych zdolnych do ludzkiego kierowania państwami. Miała to być władza filozofów - mędrców podobna jak postulowana przez Platona. 

Zakon Iluminatów praktykował mistyczno-duchowy kwietyzm służący kontemplacji i wglądowi do głębin duszy. Każdy członek zakonu otrzymywał podczas inicjacji nowe, duchowe imię, zwykle jakiegoś mędrca czy uczonego z dawnych czasów jako patrona. Używano także kalendarza perskiego, a także kultywowano wiele praktyk w języku perskim co nawiązywało do wciąż żywych tradycji Bractwa Mitry. Hierarchię Zakonu Iluminatów wzmacniała także ezoteryczna struktura zakonu podzielonego na kilka głównych stopni czy poziomów wtajemniczenia członków. Zakon Iluminatów nakładał i nakłada swoim członkom rygorystyczny program kształcenia, a każdy członek zakonu musiał codziennie dokumentować swój intelektualny i duchowy rozwój w tak zwanych zeszytach quibuslicet. Najgłębszą tajemnicą iluminatów był ich własny, moralny system duchowych rządów, praktykowany wewnątrz tego oświeceniowego zakonu wolności ducha. 

Zgodnie z celem Weishaupta, jednostkę prowadzono do doskonalenia za pomocą wychowywania, lub wymagając samowychowywania. Aby doprowadzić do triumfu oświecenia i rozumu, stosowano wielostopniowy system i mistyczne akcesoria, przypominające entuzjastyczny racjonalizm różokrzyżowców. Aby wyzwolić ludzkość spod despotyzmu książąt i królów, członkowie musieli podlegać nowoczesnej edukacji oraz nauce praw mistycznych i duchowych znanych z dawnych ksiąg hermetycznych. Najtrudniejsze było wyzbycie się nawyków podlegania despotom i kolaborowania z imperialistycznym systemem totalitarnej władzy wtykającej swoich szpicli do wszystkich ruchów i organizacji społecznych. 

Na początku 1780 zakon liczył między 1,5 a 2 tysiącami członków w 70 różnych państwach rzeszy niemieckiej. Stanowiło to około jednej trzeciej liczby przejętych wolnomularzy. Trzecia część członków należała do szlachty, około 70% skończyło studia. Działalność koncentrowała się w Bawarii i turyngeńskich państewkach Weimar i Gotha. Poza rzeszą niemiecką można dowieść działalności iluminatów bawarskich jedynie w Szwajcarii. Niemiecki historyk Eberhard Weis zbadał wyrywkowo strukturę społeczną zakonu ustalając, że około jedna trzecia członków należała do szlachty, a 12% do duchowieństwa. Prawie 70% iluminatów miało wykształcenie akademickie. Udział rzemieślników wynosił prawie 25%, wyraźnie więcej niż kupców, których było tylko 10%. 

Przeważająca większość iluminatów (prawie 75%) składała się z urzędników i oficerów, co niestety zemściło się z czasem na zakonie iluminatów. Sam Weishaupt był dumny w 1787, że co dziesiąty wyższy urzędnik Bawarii należał do zakonu. Szczególnie wyraźny był wysiłek infiltracyjny w bawarskim kolegium cenzury, które aż do interwencji księcia elektora w 1784, składało się przeważnie z iluminatów. Także cenzorzy nie należący do zakonu sympatyzowali z oświeceniem. Odpowiadała temu praktyka urzędu. Pisma eksjezuitów i inne o charakterze przeciw-oświeceniowym i klerykalnym, a nawet modlitewniki były zakazywane, natomiast literatura oświeceniowa była promowana. W korespondencji iluminaci nie używali zwykle słów takich jak iluminizm czy Iluminaci, tylko zastępowano je astrologicznym symbolem Słońca – kółkiem z kropką w środku. Nazwa Illuminati była używana w dawniejszych czasach przez zwolenników Świętego Proroka Mani potocznie zwanych manichejczykami, zatem nawiązuje do dawniejszej prawdziwej gnozy z jej Objawieniem Boga Żywego jakiego doświadczali mistycy zwani gnostykami. 

Po otrzymaniu zakazu działalności w Bawarii, Adam Weishaupt, przeniósł się do innego księstwa niemieckiego i zamieszkał w Gotha w Turyngii, znany w tamtejszym Zakonie Iluminatów jako ‚Quintus Severus‘, lub ‚Timoleon‘, gdzie pisał książki o Zakonie Iluminatów. Główne jego dzieła to:  Pełna historia prześladowania iluminatów w bawarii czyli Complete History of the Persecutions of the Illuminati in Bavaria (1785), Obraz oświeceniowy czyli A Picture of Illuminism (1786), Apologia oświeconych czyli An Apology for the Illuminati (1786), oraz Udoskonalony system iluminizmu czyli An Improved System of Illuminism (1787). W 1808 roku uzyskał status członka zagranicznego Bawarskiej Akademii Nauk. W 1817 roku odwiedził Anglię dając tam dużo wykładów i ustanawiając oraz wzmacniając angielskich Iluminatów. Adam Weishaupt działał bardzo tajnie rozpowszechniając dzieło Zakonu Iluminatów aż do swojej śmierci w Gotha w dniu 30 listopada 1830 roku. Członkowie Zakonu Iluminatów z Bawarii w ramach prześladowań rozjechali się po wielu innych krajach niosąc dzielnie pochodnię Oświecenia! 

Z błogosławionymi przez Boga Iluminatami był związany także słynny hermetysta, mag i okultysta Cagliostro (Józef Balsamo), syn sycylijskiego marrana, który został inicjowany przez nich w 1783 roku. Cagliostro był założycielem tzw. „masonerii egipskiej” , która później wyłoniła z siebie takie ryty jak Misraim i Memphis. W statutach związku dostępnych dla niżej wtajemniczonych można przeczytać: „Cała jego [Zakonu Illuminati] troska skierowana jest wyłącznie ku temu, by zainteresować ludzi poprawą etyczną ich charakteru i uczynić to dla nich koniecznością, wpoić w nich ludzkie i społeczne uczucia, zapobiec złośliwym zamiarom, dać pomoc uciśnionej i udręczonej cnocie przeciw bezprawiu, myśleć o karierze osób godnych, oraz upowszechniać pożyteczne dotąd ukryte wiadomości naukowe.” 

Adam Weishaupt zmarł w Gotha po długiej chorobie w dniu 18 listopada 1830 roku o godzinie 5:30 po południu, a trzy dni później został pochowany na cmentarzu Friedhof II zamkniętym w 1883 roku. Pochowano go obok jego zmarłego w 1802 roku syna Wilhelma. W tym samym miejscu zostały także pochowane jego dwie córki, Nanatte i Charlotta oraz ukochana żona Anna Marie Sausenhofer (zm. 1846), z którą ożenił się w 1773 roku. Z żoną mieli łącznie siedmioro dzieci, co wygląda na liczbę mistyczną, jak na Iluminata przystało: 

Wilhelm Damianus (1784–1802)

Franz Eduard (1786–1864)

Carl Romanus (1787–1853)

Ernst Ferdinand Gottfried (geb. 1789)

Nanette (1790–1853)

Charlotte Mariane (1792–1867)

Alfred Joseph Heinrich (gest. 1872)

Historie o dalszym trwaniu zakonu iluminatów po Rewolucji Francuskiej odżyły w XX wieku z powodu kilku okultystycznych i teozoficznych grup. Próbowały się one stylizować na iluminatów, niejako pozostających przez dziesięciolecia w ukryciu. Na przykład w 1896 okultysta Leopold Engel założył Światowy Związek Iluminatów, pretendujący do bycia następcą zakonu Weishaupta. 

Oko Horusa i Słońce - Symbole Iluminatów

Powstałe w 1912 satanistyczne sekty Ordo Templi Orientis i założona w 1978 satanistyczna sekta Iluminaci Thanaterosa przedstawiali się jako spadkobiercy bawarskich iluminatów, co było i jest prymitywnym satanistycznym kłamstwem z powodu którego iluminaci są przez nich myleni z tymi satanistycznymi sektami. Wszyscy oni nie mieli jednak nic wspólnego z oświeceniowo-racjonalistycznym zakonem Weishaupta, Bodego i Kniggego. Wszelkiego rodzaju satanistyczne paranoidalne fantazje (Bilderberg, NWO, syjonizm itp) służą jako fałszywe świadectwo rzekomego związku prawicowego ekstremizmu z częścią oświeceniową ezoteryki i hermetyzmu. Jak ktoś wiąże Zakon Iluminatów i ruchy iluminackie z nazwami i strukturami pokroju syjonizm, NWO, Bilderberg - to znaczy, że jest satanistycznym zwyrodnialcem z piekła rodem, a być może także zwyczajnie czubkiem i świrem, który nie raczy czytać w Internecie nic oprócz satanistycznego bełkotu paranoidalnych teorii spiskowych produkowanych przez światowy kościół satanistyczny z siedzibą w USA. 

Rokrocznie, dnia 1 maja, wszyscy zachodni iluminaci obchodzą święto, rocznicę założenia bawarskiego zakonu iluminatów, co miało miejsce dnia 1 maja 1772 roku, a numerologicznie ten dzień to wibracja Dziewiątki czyli dążenie do doskonałości, zgodnie z ewangelicznym przykazaniem Jezusa Chrystusa: "Bądźcie tak doskonali jak Ojciec wasz niebiański doskonałym jest". 

Leopold Engel (Anioł) 

Leopold Engel, ur. 19 kwiecień 1858; zm. 8 listopad 1931 - był rosyjskim pisarzem i okultystą, ezoterykiem i teozofem, wielkim i wybitnym człowiekiem Ducha Świętego. Urodził się w St. Petersburgu. Jego ojcem był Karl Dietrich Engel (1824–1913), skrzypek, który w 1846 roku stał się liderem orkiestry Cesarskiego Teatru Rosji. Leopold Engel wyemigrował do Niemiec, do Drezna, gdzie zaintrygował się lekturą Fausta. Stał się uczniem i zwolennikiem nauk ezoterycznych mistyka i okultysty znanego jako Jakob Lorber (1800–64), który napisał dziesięć tomów natchnionych dzieł mistycznych. W 1891 Engel dostał mistycznego natchnienia i napisał coś w rodzaju 11-tego tomu jako komentarza i uzupełnienia do tych znakomitych dzieł mistyczno-ezoterycznych. Dzieło to nosiło tytuł: "Wielka Ewangelia Janowa" (The Great Gospel of John). W latach 90-tych XIX wieku zaangażował się w działania Theodora Reussa, który zajmował się odbudowywaniem i ożywianiem Zakonu Iluminatów w Niemczech ustanawiając inicjalnie Lożę Zakonu Iluminatów w 1893 roku w Niemczech pod patronatem Stowarzyszenia Teozoficznego. Związek Iluminatów udało się ostatecznie formalnie utworzyć w 3 lipca 1903 roku z pomocą i współpracą przyjaciela Siegmunda Millera, chociaż już w 1896 okultysta czyli jak się współcześnie pisze ezoteryk Leopold Engel założył Światowy Związek Iluminatów, pretendujący do bycia następcą zakonu Weishaupta, jednak była to jedynie nieregularna loża znana jako Ludwig Lodge, która nie zdobyła uznania ówczesnej masonerii niemieckiej. Oprócz grupy w Dreźnie, powstała także w 1896 roku grupa i filia w Austrii. 

Leopold Engel był członkiem Towarzystwa Teozoficznego, a w 1896 roku został wybrany skarbnikiem europejskich teozofów kierowanych przez Franza Hartmana. W 1902 roku próbował działalności w niemieckiej filii Stowarzyszenia Różokrzzyżowców z siedzibą w Anglii, jednak nie został przyjęty z powodu zbyt dużego dorobku ezoterycznego i mistycznego. W 1902 roku rozeszły się drogi Engela i Reussa, gdyż Theodor Reuss skręcił do coraz bardziej satanistycznego OTO wybierając ścieżkę satanistycznego upadku w mroki ciemności, chociaż dobrze się zapowiadał w dążeniach ku Oświeceniu. Dnia 18 stycznia 1903 roku opublikowany został przez Engela Statut Zakonu Illuminati w Dreźnie. W 1906 roku Engel opublikował w Dreźnie "History of the Illuminati Order" ("Geschichte des Illuminaten-Ordens"). W 1910 roku powstała grupa czy raczej loża w Kolonii, a w 1912 w Berlinie. W 1924 roku zamknięty został Światowy Związek Iluminatów w Dreźnie z powodu wykruszenia się ostatnich członków, jednak w 1926 roku całkiem dobrze już funkcjonował ów po niemiecku znany jako Weltbund der Illuminaten związek w Berlinie. Dnia 11 września 1926 formalnie powstała światowa Liga Iluminatów w Berlinie czyli z angielska pisząc 'World League of Illuminati'. W 1929 roku odbył się Synod Wilhelma Tella "Oświecenie" (Illuminati Zum Wilhelm Tell) w Zurichu w Szwajcarii pod przewodnictwem Mistrza Engela z Berlina. Tuż przed nastaniem nazistowskiego reżimu katolika Adolfa Hitlera, ogromną bibliotekę metafizyczną Engela oraz sukcesję w mistrza niemieckich iluminatów otrzymał Julius Meyer, który został prawowitym sukcesorem Leopolda Engela. 

Odszedł do lepszego świata w 1931 roku w Berlinie, gdzie mieszkał po I wojnie światowej, pozostawiając po sobie żonę i pięcioro dzieci. Dopiero w październiku 1932 roku Julius Meyer "Marius" został zatwierdzony nowych zwierzchnikiem IO czyli Illuminati Orden. w 1933 prefekt zakonu, wobec nastania hitleryzmu nazistów niemieckich zaproponował samorozwiązanie Zakonu Iluminatów, który doznał straszliwych prześladowań z rąk katolickich faszystów reżimu Adolfa Hitlera. W dniu 8 września 1934 roku hitlerowsko-katolickie gestapo najechało dom rodzinny dotychczasowej głowy IO Juliusa Meyer'a "Marius'a". W dniu 22 września 1934 roku nazistowskie gestapo na polecenie papieża z Watykanu i Adolfa Hitlera z Berlina nakazało sprzedać i zlikwidować natychmiast wszelką własność materialną Zakonu Iluminatów w Niemczech, co Julius Meyer i skarbnik Maximilian Haitz posłusznie wykonali. W okresie II wojny światowej kilka grup Zakonu Iluminatów działały poza granicami hitlerowskiej Trzeciej Rzeszy Niemieckiej z dala od wpływów hitlerowskiego reżimu katolickiego ministranta Adolfa Hitlera i niemieckiego gestapo, w tym w Szwajcarii z siedzibą w Zurichu oraz od 1935 roku w Warszawie, w Polsce. Niestety, polski oddziała Zakonu Iluminatów w Warszawie został przez władze faszystowskiej sanacji polskiej zamknięty w 1938 roku, podobnie jak w hitlerowskich Niemczech. Założyciel polskiej filii Zakonu Iluminatów w Warszawie, Jan Korwin-Czarnomski został w dniu 25 czerwca 1944 roku zamordowany przez gestapo. 

W czasie II wojny światowej aktywnie i legalnie działała grupa szwajcarska pod kierunkiem Mistrza Karla Brodbecka. Po śmierci Mistrza Brodbecka, Hermann Joseph Metzger (1919-1990) kierował szwajcarską linią Zakonu Iluminatów, w tym od 1963 jako Mistrz dla niemieckojęzycznych członków ZI na całym świecie. Po II wojnie światowej reaktywowała się grupa austriacka pod kierunkiem Mistrza Eduarda Korbela. Dnia 1 grudnia 1946 roku Julius Meyer wniósł pozew przeciwko niemieckiej policji o zwrot własności Zakonu Iluminatów sprzedanych pod przymusem hitlerowskiemu gestapo, jednak uzyskał jedynie informację, że budynki IO zostały zniszczone, a wszelkie materiały pisane z biblioteki Zakonu Iluminatów zostały spalone. Dnia 9 kwietnia 1953 roku Julius Meyer upoważnił w Berlinie Maximiliana Haitza do odbioru dóbr Zakonu Iluminatów zabranych przez reżim hitlerowski oraz do kierowania pracami i działalnością IO w Niemczech. Wkrótce po tym, Julius Meyer, jeszcze w 1953 roku w dniu 16 listopada 1953 zmarł. 

Mistrz Maximilian Haitz zmarł 27 października 1965 roku, a Zakon Iluminatów, ZI, miał mistrzów Loży Oświecenia w kilku krajach, w tym w Austrii i Szwajcarii. Od śmierci Mistrza Maximiliana Haitza w 1965 roku, nie ma publicznych wiadomości o tym kto kieruje odrodzonym na przełomie XIX i XX wieku Zakonem Iluminatów Bawarskich, co rodzi liczne spekulacje i napędza umysły satanistów chorych na teorie spiskowe. Faktycznie, do 1990 roku, to lider Zakonu Iluminatów w Szwajcarii, Hermann Joseph Metzger kierował Iluminatami w skali świata, używając tradycyjnego systemu z trzynastoma stopniami wtajemniczenia, gdzie stopień trzynasty tworzy międzynarodowe ciało administracyjne tak zwany Aeropag Oświeconych - w swej istocie Lożę Międzynarodowych Liderów Zakonu Illuminati. Po 1963 roku najczęściej używaną nazwą międzynarodową jest The Ordo Illuminatorum (OI), Zakon Oświecenia, zamiast wcześniejszej Światowej Ligi czy Światowego Związku Iluminatów, z angielska The World League of Illuminati. 

Warto dodać, że małe grupki zwolenników, sympatyków i wtajemniczonych członków Zakonu Iluminatów istnieją w kilku krajach Europy i w USA, jednak nie mają żadnej władzy politycznej, gospodarczej ani militarnej. Raczej są tępione przez zwyrodniałych światowych satanistów i ich neohitlerowskie militarystyczne reżimy imperialne w krajach w których działają, chociaż może już nie tak morderczo jak w czasie II wojny światowej rozpętanej przez Watykan i hitlerowską Trzecią Rzeszę Niemiecką. Kto chce lepszego i bardziej sprawiedliwego świata, ten poszuka Zakonu Iluminatów lub podobne organizacje duchowo-mistyczne, dzięki którym rozpocznie gruntowną edukację i praktykę ku Oświeceniu. 

Dzieła Adama Weishaupta odnoszące się do Illuminati 

(1786) Apologie der Illuminaten.

(1786) Vollständige Geschichte der Verfolgung der Illuminaten in Bayern.

(1786) Schilderung der Illuminaten.

(1787) Einleitung zu meiner Apologie.

(1787) [Einige Originalschriften des Illuminatenordens...]

(1787) [Nachtrage von weitern Originalschriften...] Google Books

(1787) Kurze Rechtfertigung meiner Absichten.

(1787) Nachtrag zur Rechtfertigung meiner Absichten.

(1787) Apologie des Mißvergnügens und des Übels.

(1787) Das Verbesserte System der Illuminaten.

(1788) Der ächte Illuminat, oder die wahren, unverbesserten Rituale der Illuminaten.

(1795) Pythagoras, oder Betrachtungen über die geheime Welt- und Regierungs-Kunst. 

Dzieła Adama Weishaupta w tłumaczeniu na język angielski 

(2008) Diogenes’ Lamp, or an Examination of Our Present Day Morality and Enlightenment, translated by Amelia Gill, The Masonic Book Club.

(2014) A Brief Justification of My Intentions: Casting Light on the Latest Original Writings, translated by Dr. Tony Page, Justice Publications, Amazon Kindle.

(2014) Supplement to the Justification of My Intentions, translated by Dr. Tony Page, Justice Publications, Amazon Kindle.

(2015) The Secret School of Wisdom: The Authentic Rituals and Doctrines of the Illuminati, translated by Jeva Singh-Anand, edited by Josef Wäges and Reinhard Markner, London: Lewis Masonic, 447 pp.

Prace filozoficzne Adama Weishaupta 

(1775) De Lapsu Academiarum Commentatio Politica.

(1786) Über die Schrecken des Todes – eine philosophische Rede.

(French) Discours Philosophique sur les Frayeurs de la Mort (1788). Gallica

(1786) Über Materialismus und Idealismus. Torino

(1788) Geschichte der Vervollkommnung des menschlichen Geschlechts.

(1788) Über die Gründe und Gewißheit der Menschlichen Erkenntniß.

(1788) Über die Kantischen Anschauungen und Erscheinungen.

(1788) Zweifel über die Kantischen Begriffe von Zeit und Raum.

(1793) Über Wahrheit und sittliche Vollkommenheit.

(1794) Über die Lehre von den Gründen und Ursachen aller Dinge.

(1794) Über die Selbsterkenntnis, ihre Hindernisse und Vorteile.

(1797) Über die Zwecke oder Finalursachen.

(1802) Über die Hindernisse der baierischen Industrie und Bevölkerung.

(1804) Die Leuchte des Diogenes.

(1817) Über die Staats-Ausgaben und Auflagen. Google Books

(1818) Über das Besteuerungs-System. 

Więcej tytułów dzieł i prac Mistrza Illuminatów z Bawarii można znaleźć w źródłach niemieckojęzycznych...