Społeczeństwo - naród i państwo oraz tożsamość genetyczna
Społeczeństwo, ang. Society - to ludzie i ich kultura, a także religia, poglądy, wiedza, zwyczaje, moda, polityka i ludzkie patologie. Społeczeństwo rządzone jest jest przez polityczne klany i mafie, a także sądownictwo oraz policję. W praktyce rządzi urzędnik w lokalnej instytucji, którym jest zwykły człowiek decydujący o losach innych, a także o tym, czy ulica będzie dziurawa, a szamba popękane. Decydujący także o tym czy Żyd, Indianin i Murzyn pójdzie do pieca, rezerwatu czy będzie mógł bez strachu chodzić po ulicy. Społeczeństwo składa się z rządzących i rządzonych, a wskaźnik biedy, korupcji i patologii pokazuje wprost jak bardzo źli są ci, którzy należą do kasty rządzących bez względu na to, czy rządzący są lewicą, prawicą, centrum, zieloną ekolicą, prawicowymi naziolkami czy komuszkami. Rozwój społeczeństwa prowadzi od wspólnot pierwotnych plemiennych ku klasowej demokracji, a dalej przez różne parlamentaryzmy i socjalizmy ku timokracji...
 |
| Złocisto-żółty to słowiańska haplogrupa R1a1 w genach |
NARÓD - OJCZYZNA - PAŃSTWO - NACJONALIZM
Naród – wspólnota o podłożu etnicznym, gospodarczym, politycznym, społecznym i kulturowym wytworzona w procesie dziejowym, przejawiająca się w świadomości swych członków. Chociaż naród wyróżnia się na tle innych zbiorowości, to jednak nie jest możliwe precyzyjne zdefiniowanie tego pojęcia. W socjologii nie ma jednej definicji tego pojęcia, istnieją też rozbieżności między stanowiskiem socjologów, antropologów i historyków. W odróżnieniu od społeczeństwa, które jest przez jednostki zwykle traktowane instrumentalnie, naród jest dla jego członków wartością autoteliczną.
Wartość autoteliczna – wartość sama w sobie, naczelna, centralna, zajmujące najważniejsze miejsce w hierarchii wartości. Realizacja tych wartości jest dobrem samym w sobie. Wartości autotelicznej nie ocenia się z punktu widzenia prakseologii, ponieważ jest ona już wartością z powodu swego istnienia.
Zbiorowość społeczna
Zbiorowość społeczna (zbiorowość ludzka) w socjologii jest to zbiór osób, zajmujących w danym czasie, trwale lub nie, daną przestrzeń, między którymi dochodzi do interakcji i pojawiać mogą się stosunki społeczne. W przypadku gdy w danej zbiorowości społecznej wytwarza się struktura społeczna, a jej członkowie zaczynają wspólnie realizować jakieś istotne dla wszystkich cele, wówczas zbiorowość taka może stawać się grupą społeczną.
W przypadku dużych zbiorowości społecznych, zajmujących trwale jakieś terytorium, używa się wobec nich określenia zbiorowość terytorialna. W szczególnych przypadkach zbiorowość terytorialna może stawać się społecznością lokalną. Ferdinand Tönnies użył dla określenia różnych typów zbiorowości społecznych przeciwstawnych w tym znaczeniu terminów wspólnota i zrzeszenie (w niektórych tłumaczeniach wspólnota i stowarzyszenie).
Do zbiorowości społecznych o krótkim czasie istnienia, gdzie nie wytwarzają się trwałe więzi społeczne zaliczane są także różne formy tłumu. Wyróżnia się 5 etapów tworzenia się zbiorowości społecznej. Etapy te nazywamy stycznymi.
1. Styczne:
Styczność przestrzenna – (postrzeganie się wzajemne, rejestracja cech: płeć, wiek i ilość)
Styczność psychiczna – formowanie się sympatii
Styczność społeczna – wytworzenie się wzajemnego zainteresowania
2. Wzajemne oddziaływanie
3. Pobudzanie do stałych działań społecznych aby zaspokoić potrzeby grupy
4. Wytworzenie się stałych stosunków społecznych
5. Kształtowanie się wzajemnych zależności wewnątrz grupy
NARODOWOŚĆ
Narodowość - pochodzenie określane w naszym kręgu kulturowym zwykle zgodnie z pochodzeniem rodzica bądź też jego przodka, przynależność do określonego narodu (np. polskiego, niemieckiego, rosyjskiego), poczucie przynależności do narodu. Przy przyjętej przez GUS definicji: "Narodowość jest deklaratywną (opartą na subiektywnym odczuciu) cechą indywidualną każdego człowieka, wyrażającą jego związek emocjonalny (uczuciowy), kulturowy lub genealogiczny (ze względu na pochodzenie rodziców) z określonym narodem" 96,74% ankietowanych obywateli Polski zadeklarowało narodowość polską, podczas przeprowadzonego w 2002 roku spisu powszechnego.
We współczesnej Polsce odróżnia się narodowość od obywatelstwa. Chociaż preambuła Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej posługuje się zwrotem my, Naród Polski - wszyscy obywatele Rzeczypospolitej, to jednak zwrot Naród Polski należy traktować szerzej niż obywatele Rzeczypospolitej.
W języku polskim słowo narodowość oznacza przynależność lub pochodzenie narodowościowe i etniczne, ale niekiedy używane jest także w znaczeniu obywatelstwo, co wydaje się być efektem wpływów konwencji panujących w krajach zachodnich. W większości z nich, w szczególności we Francji, pojęcie narodowości jest równoznaczne z obywatelstwem zarówno fomalno-prawnie, jak i w potocznym znaczeniu. Najczęściej więc w krajach zachodnich polskie pojęcie "narodowość" tłumaczone jest, dla podkreślenia niezależności od obywatelstwa, poprzez słowo etniczność (w językach tych krajów). Analogicznie, polskie pojęcie "mniejszości narodowych" w językach zachodnich, jeśli przedstawiciele danej mniejszości nie posiadają obywatelstwa innego państwa niż te na terenie którego mieszkają, określa się mianem "mniejszości etnicznych".
Polska tradycja rozróżnienia subiektywnej kategorii narodowości od prawnego pojęcia obywatelstwa wywodzi się ze spuścizny wielonarodowej Rzeczpospolitej Obojga Narodów, a jej trwałość wynika m.in. z okresu zaborów, gdy brak własnego państwa, nie pozwalał Polakom na utożsamienie swej narodowości z państwową przynależnością do państw zaborczych. Rozróżnienie to funkcjonuje jednak do dziś w wielu innych państwach, w szczególności w dużych krajach wielonarodowych, m.in. w Chinach i w Rosji.
W Związku Radzieckim narodowość była kategorią prawną odnotowywaną m.in. w paszportach wewnętrznych, a więc odpowiednikach polskich dowodów osobistych. Jest ona w dalszym ciągu odnotowywana przez niektóre instytucje współczesnej Rosji, a samo rozróżnienie jest dobrze znane i rozumiane we wszystkich byłych republikach ZSRR. W Polsce ciągle zdarzają się przypadki stosowania przez instytucje kwestionariuszy z pytaniami o narodowość. Pytania takie są jednak powszechnie krytykowane jako nie mające podstaw prawnych i wynikają zwykle z powielania formularzy opracowanych w okresie PRL. Współcześnie można by je zastąpić naukowo dowiedzioną tożsamością genetyczną z wpisaniem trzech lub pięciu najsilniejszych haplogrup...
OBYWATELSTWO
Obywatelstwo – więź prawna łącząca jednostkę (osobę fizyczną) z państwem, na mocy której jednostka ma określone prawa i obowiązki wobec państwa, a państwo – analogicznie – ma obowiązki i prawa wobec jednostki. Określenie spraw związanych z obywatelstwem, a w szczególności sposobów jego nabycia i ewentualnie także utraty, należy do samego państwa – jest to jego kompetencja wyłączna. Istnieją także regulacje prawa międzynarodowego dotyczące spraw związanych z obywatelstwem, a w szczególności unikania sytuacji bezpaństwowości i wielokrotnego obywatelstwa.
Słowo obywatel zostało wprowadzone do języka polskiego jako bezpośrednie tłumaczenie łacińskiego de cive. Rusyfikacja do obecnej formy nastąpiła w efekcie politycznej aktywności ruskiej szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego. W pierwotnym znaczeniu wyraz ten miał charakter klasowy i określał przedstawicieli szlachty jako osoby obyte tudzież bywałe, czyli cywilizowane (civilis). Pierwsze oficjalne użycie słowa obywatel datuje się na rok 1621.
W poszczególnych krajach regulacje dotyczące nabywania obywatelstwa mogą być zróżnicowane. Do podstawowych sposobów nabywania obywatelstwa należy urodzenie – z samego faktu przyjścia na świat jednostka staje się obywatelem państwa. Sposób ten nazywany pierwotnym nabyciem obywatelstwa. Praktyka państw doprowadziła w tym zakresie do wykształcenia się dwóch głównych trendów, zasad:
- zasady prawa ziemi (łac. ius soli) – dziecko nabywa obywatelstwo państwa, na terytorium którego następują narodziny;
- zasady prawa krwi (łac. ius sanguinis) – dziecko nabywa obywatelstwo, które posiadają jego rodzice, bądź jedno z nich;
W Polsce obowiązuje zasada prawa krwi wyrażona w art. 34 Konstytucji RP, który stanowi:
"Obywatelstwo polskie nabywa się przez urodzenie z rodziców będących obywatelami polskimi". Jednak posiłkowo stosowana jest także zasada ziemi, która zawarta została w art. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1962 roku o obywatelstwie polskim: "dziecko urodzone lub znalezione w Polsce nabywa obywatelstwo polskie, gdy oboje rodzice są nieznani bądź nieokreślone jest ich obywatelstwo lub nie posiadają żadnego obywatelstwa".
Wtórne nabycie obywatelstwa
Sposoby nabycia obywatelstwa inne niż poprzez urodzenie się określane są jako wtórne. Należą do nich:
- naturalizacja – legalne zamieszkiwanie na terenie jakiegoś kraju przez określony czas może uprawniać do starania się o jego obywatelstwo; dodatkowo mogą się pojawiać wymogi dotyczące znajomości języka, kultury, historii kraju, itp.,
- urodzenie – w przypadku znalezienia dziecka, gdy rodzice są nieznani lub nieokreślone jest ich obywatelstwo,
- reintegracja - odzyskanie obywatelstwa utraconego wskutek zawarcia małżeństwa z cudzoziemcem lub w związku z zawarciem takiego małżeństwa,
- repatriacja - powrót do kraju ojczystego osób, które wskutek różnych przyczyn niezależnych od siebie znalazły się poza jego granicami. Dotyczy to np. jeńców wojennych, przesiedleńców,
- prawo opcji – w przypadku dzieci, które utraciły obywatelstwo polskie na skutek oświadczenia woli rodziców.
Przy wtórnym nabywaniu obywatelstwa część państw wymaga zrzeczenia się poprzedniego obywatelstwa, ale niektóre dopuszczają podwójne obywatelstwo.
Apatryda - Bezpaństwowiec
Apatryda (łac. ápatris pozbawiony ojczyzny), bezpaństwowiec - osoba, której żadne państwo nie uznaje za swojego obywatela, czyli osoba nie posiadająca żadnego obywatelstwa. Apatrydą zostaje się tracąc obywatelstwo jednego państwa (np. wyjście za mąż za obcokrajowca, gdy prawo kraju ojczystego przewiduje w tej sytuacji "pójście kobiety za mężem"), nie nabywając jednocześnie obywatelstwa innego kraju. Bezpaństwowość była zjawiskiem częstszym przed kilkudziesięciu laty. 20 września 1954 r. na forum ONZ przyjęto Konwencję dotyczącą statusu bezpaństwowców. Zgodnie z nią, państwa powinny przyznać apatrydom status zbliżony do własnych obywateli.
Ochronę przed bezpaństwowością zapewniają prawodawstwa wielu krajów. Przykładowo polska ustawa o obywatelstwie przewiduje, iż dziecko urodzone na terytorium Polski, które nie uzyskałoby żadnego obywatelstwa (ponieważ np. jego rodzice są nieznani, są sami bezpaństwowcami albo pochodzą z kraju, który przyznaje obywatelstwo tylko dzieciom urodzonym na ich terytorium - ius soli), nabędzie polskie obywatelstwo. Po pierwszej wojnie światowej wydawany był bezpaństwowcom różnych kategorii paszport nansenowski, dowód tożsamości pełniący funkcję paszportu. Nazwa pochodzi od badacza polarnego i działacza społecznego Fridtjofa Nansena.
Bezpaństwowcami na własne życzenie najczęściej zostają dysydenci polityczni lub religijni represjonowani przez państwowy aparat przymusu i terroru, w tym policję, kościół, prokuraturę, sądy czy służby specjalne. W praktyce wielu państw osoby represjonowane z powodów politycznych lub wyznaniowych umieszcza się w zakładach psychiatrycznych diagnozując jako chorych psychicznie na "poczucie represjonowania" czy "manię prześladowczą". Prawo w Polsce bardzo utrudnia zrzeczenie obywatelstwa, szczególnie osobom aresztowanym i więzionym z powodów politycznych poprzez przypisywanie niepopełnionych przestępstw!
Prawa i obowiązki jednostki wynikające z obywatelstwa
Będąc obywatelem określonego państwa jednostce przysługują prawa konstytucyjne, a także inne uprawnienia wynikające z ustawy. Część z nich należy do dziedziny praw człowieka, w związku z czym mogą przysługiwać nie tylko obywatelom państwa, ale także cudzoziemcom. Będąc poza granicami państwa, jednostka może liczyć na ochronę dyplomatyczną i opiekę konsularną ze strony swojego państwa realizowaną głównie poprzez misje dyplomatyczne i urzędy konsularne. Z więzi obywatelstwa wynika poddanie jednostki prawu państwa, którego jest obywatelem i obowiązek jego przestrzegania, a w związku z tym spełnianie powinności przez państwo określonych, np. służba wojskowa, płacenie podatków, itd.
Mit narodowy
Mit narodowy - nieprawdziwe opowieści dotyczące danego narodu, których celem jest stworzenie odpowiedniego mniemania o tym narodzie, a w szczególności podtrzymanie pozytywnych stereotypów o nim. Mity takie często służą podtrzymaniu tożsamości narodowej czy skupieniu narodu wokół jakiejś sprawy. Zbiór mitów narodowych stworzonych przez dany naród określa się mianem mitologii narodowej. Polskie mity narodowe skupiają się wokół martyrologii przyprawionej sosem mesjanistycznym z XIX wieku. Polskie mity, to Piast Kołodziej, krasnoludki, sierotka Marysia, ale i Pan Wołodyjowski, Dziady czy Janosik.
Czynniki konstytutywne narodu
Jednym z istotnych wyróżników narodu, jest kwestia istnienia świadomości narodowej, czyli kwestia postrzegania własnej zbiorowości jako narodu. Przykładowo grupy etniczne spełniające obiektywne warunki zaistnienia narodu: wspólna kultura, język, religia, historia czy pochodzenie etniczne, których członkowie nie postrzegają siebie jako naród, nie są uznawane za narody, np. tubylcze plemiona afrykańskie. Amerykanie mają różne pochodzenie etniczne, ale łączy ich historia i styl życia. Chińczycy posługują się różnymi językami, ale łączy ich to samo pismo.
Przyjmuje się, że narody europejskie tworzone były na bazie istniejących państw lub w odniesieniu do państw, które istniały w przeszłości. Natomiast w przypadku narodów azjatyckich przyjmuje się, że na ich wyodrębnianie się miały wpływ przede wszystkim odrębność religijna i kulturowa.
Naród - wspólnota ludzi zamieszkujących teren, o wspólnej przeszłości historycznej, wspólnym języku, własnej kulturze. W Polsce kultura narodowa zawiera się w pojęciu Słowiaństwo, często przekręcanym na "pogaństwo".
Podejścia teoretyczne do narodu
Ze względu na to, że niemożliwym stało się jednoznaczne wskazanie czynników koniecznych do zdefiniowaniu narodu, obecnie częściej wskazuje się na różne podejścia teoretyczne do problemów związanych z tym pojęciem.
Potoczne ujęcie narodu
Antonina Kłoskowska w pracy Kultury narodowe u korzeni, uznaje, że w potocznym rozumieniu słowo "naród" oznacza zbiorowość, w której naturalne więzi wyrosły ze wspólnoty przekonań i terytorium. W tym sensie przekonanie o przynależności do określonego narodu ma postać silnie przeżywanej, emocjonalnej wiary. Jest ona wynikiem procesu kulturowego i społecznego przypisania. O naturalności więzi decyduje między innymi brak jakichkolwiek inicjacyjnych obrzędów podczas przystępowania do wspólnoty narodowej. Więź nie jest wyraźnie sformułowana, ale funkcjonuje w świadomości wszystkich jednostek i może znajdować wyraz w twórczości artystycznej, postawach itp.
Biologiczne ujęcie narodu
Przyjęło się ono w drugiej połowie XX wieku, po tym jak problem uwarunkowań biologicznych w społeczeństwach ludzkich przejęła socjobiologia. Biologiczna koncepcja narodu opiera się na tezie Wiliama Hamiltona o inclusive fitness. W tym ujęciu naród jest definiowany jako zespół więzi opierających się na poznawczo postrzeganych cechach wspólnych, a nie na instynktownym popędzie. Co prawda skłonności do ksenofobii i agresji są uwarunkowane biologicznie, jednak sam przedmiot ich ekspresji należy już do sfery definiowanej kulturowo.
Polityczna koncepcja narodu
Wprowadzona przez Ernesta Gellnera. Skupia się na opisie relacji pomiędzy narodem a nacjonalizmem. Gellner uważał, że to idea nacjonalizmu była pierwotna, a powstanie narodu jest jej ekspresją. W tym ujęciu naród definiujemy poprzez nacjonalizm rozumiany jako postulat pokrywania się granic etnicznych i państwowych.
Kulturalistyczna koncepcja narodu
Kłoskowska uznała związek pomiędzy formującymi się narodami, a ich pierwotnym etnicznym podłożem. Grupa etniczna i naród są jej zdaniem zbiorowościami o charakterze wspólnoty, określonymi przez względnie odrębną tożsamość i odrębność kulturowych właściwości. Istotą narodu jest w tym ujęciu autoteliczna kultura wyspecjalizowanych dziedzin życia. Do tożsamości narodu Kłoskowska zalicza między innymi poczucie ich ciągłości. Ważną cechą jest to, że naród jest wynikiem twórczej i odbiorczej działalności jednostek i grup społecznych. Ucieleśnione elementy kultury narodowej to architektura, zbiory dzieł literackich itp. Powstanie i funkcjonowanie kultur narodowych realizuje się przez działanie mechanizmów: tworzenia systemów symbolicznych, wyodrębniania tych systemów jako właściwych grupie, eksportu tych systemów do szerszej zbiorowości społecznej (np. państwa) i wreszcie rozszerzenia własności kultury poza granice państw.
 |
| Słowiańskie Państwo Mieszka I |
Naród a państwo
Większość istniejących narodów tworzy niezależne państwa, państwa narodowe czy ludowe. Ich powstanie wiąże się ze wzrostem nastrojów nacjonalistycznych w XVIII i XIX wieku, kiedy to powstała idea, że każdy naród powinien tworzyć niezależne państwo. Wzajemne oddziaływanie pomiędzy państwem a narodem można określić dwoma terminami:
- narodotwórcza rola państwa - młode państwo za pomocą działań politycznych, ekonomicznych czy oświatowych doprowadza do zjednoczenia różnych grup etnicznych w jeden zintegrowany naród. Może się to także odbywać na drodze podbojów terytorialnych danego państwa.
- państwotwórcza rola narodu - naród jako grupa społeczna dąży za pomocą określonych działań do stworzenia przez niego własnego i suwerennego państwa.
Państwo narodowe
Państwo narodowe – to państwo, którego prawie wszyscy mieszkańcy stanowią jeden naród i zdecydowana większość członków tego narodu zamieszkuje to właśnie państwo. Taka forma państwa wynika m.in. z postulowanego przez ONZ prawa narodów do samostanowienia zawartego w art. 1 Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. Jeśli przyjąć etniczną definicję narodu, to państwa narodowe praktycznie nie istnieją. Z drugiej strony, jeśli przyjąć polityczną definicję narodu jako mieszkańców jednego państwa, to każde państwo jest państwem narodowym. Wiele narodów nie ma własnego państwa ani autonomi, jak Czeczeni, Baskowie, Kaszubi, Ślązacy, Połabianie etc.
W koloniach, które uzyskały później niepodległość, granice zależały w większym stopniu od struktury administracji kolonialnej, niż od różnic etnicznych, językowych i innych między grupami ludności, napływowej czy też autochtonicznej. Narody tworzyły się dopiero w obrębie istniejących państw. O ile na terytoriach, gdzie przeważała ludność napływowa (Ameryki, Australia, itd.), procesy narodotwórcze były dość silne, to tam, gdzie przeważała ludność miejscowa (w szczególności w Afryce), a granice były prowadzone bez zwracania uwagi na związki etniczne i historię tych ziem, więzy narodowe są słabe. Największe państwa Azji, takie jak Chiny, Indie, Rosja, obejmują ziemie zamieszkane przez wiele niespokrewnionych grup etnicznych. Jest tu jednak też wiele państw typowo narodowych, takich jak Japonia, obie Koree, itd.
W Europie istnieją zarówno państwa narodowe, jak i wielonarodowe, jednak trudno wyznaczyć między nimi wyraźną granicę. Raczej jednonarodowy charakter ma większość państw Europy środkowej, północnej i wschodniej. Wiele z tych państw powstało w wyniku działań ruchów narodowo wyzwoleńczych w XX wieku, zwłaszcza po I wojnie światowej oraz po upadku dyktatury proletariatu niesłusznie nazywanej komunizmem w Europie. Typowo wielonarodowe są takie państwa, jak Wielka Brytania czy Hiszpania. Wiele państw trudno jest jednoznacznie zakwalifikować - np. czy Belgia to państwo narodowe zamieszkiwane przez Belgów, czy raczej dwunarodowe państwo Walonów i Flamandów?
Naród a grupa etniczna
W przypadku definiowania narodu zachodzą często spory terminologiczne. Czasami naród jest odróżniany od grupy etnicznej na bazie kryterium, jakim jest liczebność populacji. Wówczas zakłada się, że grupa etniczna jest zbiorowością mniejszą od narodu, choć to kryterium nie jest precyzyjne. Innym kryterium jest kwestia uznania narodu jako zbiorowości, której "przysługuje" posiadanie własnego państwa. Zazwyczaj jednak uznanie takie pojawia się, gdy dana grupa etniczna poprzez upolitycznienie zacznie wszczynać ruch narodowy.
Według Thomasa Eriksena można wyróżnić we współczesnym świecie tego typu grupy etniczne, które same uważają się za prawdziwe narody (Sikhowie, Palestyńczycy, Kurdowie), ale na arenie międzynarodowej często nie ma pewności co do uznania ich jako odrębnych narodów, którym przysługiwałaby polityczna autonomia. Eriksen dla tego typu grup etnicznych używa pojęcia protonarodu, czasami używa się wobec tych zbiorowości alternatywnie terminu naród bez państwa. Mimo to, nie łatwo jest rozróżnić narody i grupy etniczne. Czasami wobec grup etnicznych używa się określenia zalążek narodu, przez co rozumie się że potencjalnie każda grupa etniczna w przyszłości może stać się narodem.
Współcześnie nadal twierdzi się, że każdy naród ma prawo do samostanowienia. Jednak wydzielanie się nowych państw jest sprzeczne z także obecną tendencją do integracji ponadnarodowej. Wiele zależnych narodów (narodów bez państwa) dąży nadal do pełnej suwerenności m.in. Kurdowie, Baskowie. Szczególnie wiele konfliktów na tym tle występuje w Afryce, gdzie granice państw zostały sztucznie narzucone przez państwa kolonialne, które nie zważały na podziały etniczne.
Kształtowanie się świadomości narodowej w Europie
Pojęcie narodu (Volk), jako ważnej idei pojawiło się dopiero w XVIII wieku za sprawą Johanna Gottfrieda Herdera, niemieckiego filozofa, który przyczynił się do rozwinięcia idei państwa narodowego. W tym okresie trwała rewolucja przemysłowa, która dała początek społeczeństwu przemysłowemu. Zmiany te przyczyniały się do wzrostu świadomości narodowej w Europie. Industrializacji towarzyszyła urbanizacja, a ta z kolei przyczyniała się do rozpadu tradycyjnych wspólnot wiejskich. Ponieważ miasto nie dawało możliwości tworzenia się zbiorowości typu wspólnotowego, odwoływanie się do narodu, jako wspólnoty rekompensowało tę stratę.
W społeczeństwie przemysłowym podział stanowy był nie do utrzymania, co przyczyniało się do zmiany poczucia tożsamości. Jednostki przestawały postrzegać siebie jako chłopów, czy arystokratów, a zaczęły postrzegać siebie jako członków narodu typu żebrak, robotnik, fabrykant (pracodawca) czy proletariusz - burżuj. Towarzyszyła temu także nośna, szczególnie po rewolucji francuskiej idea braterstwa. Rozwój oświaty przyczyniał się do upowszechniania języków narodowych, czemu towarzyszył rozwój związanej z danym językiem kultury symbolicznej. Laicyzacja, która także osłabiała poczucie przynależności tożsamości związanej z daną religią, wyznaniem na rzecz tożsamości ze zbiorowością narodową oraz pracowniczą.
Ojczyzna
Ojczyzna - termin o dwojakim znaczeniu, odnoszącym się do przestrzeni istotnej dla pojedynczego człowieka (jednostki) bądź zbiorowości (narodu), wyznaczone zwłaszcza miejscem urodzenia tych osób, ich zamieszkiwaniem przez istotną część życia, czy miejscem pochodzenia ich przodków bądź rodziny. Na podstawie teorii Stanisława Ossowskiego wyróżnia się ojczyznę prywatną i ojczyznę ideologiczną. Pierwszą z nich jest przestrzeń wyznaczona miejscem urodzenia czy zamieszkiwania pojedynczego człowieka, druga – wspólnym terytorium narodowym. W myśl tych założeń ludzie należący do jednego narodu mogą mieć różne ojczyzny prywatne, wspólna jest dla nich natomiast ojczyzna ideologiczna.
Członkowie danego narodu mogą mieć jednak różne koncepcje ojczyzny ideologicznej oraz w różnoraki sposób artykułować swą przynależność do danej wspólnoty narodowej. Jednostkę i naród łączy z ojczyzną często pozytywna więź emocjonalna, wówczas w piśmie wyraz ten pisany jest wielką literą: Ojczyzna, co podkreśla czyjś szacunek wobec jego ojczyzny. Pojęciem korelującym z ojczyzną prywatną jest termin mała ojczyzna. Pojęcie ojczyzny nie jest pojęciem prawnym i poczucie tożsamości czyjejś ojczyzny jako własnej przynależy wyłącznie do człowieka. Osobnymi pojęciami są natomiast narodowość i obywatelstwo, jak i wymienione miejsce urodzenia, miejsce zamieszkania oraz zameldowanie.
 |
| Kolebka Słowian - Słowiański Super Naród |
Nacjonalizm
Nacjonalizm (z łac. natio – naród) - postawa społeczno-polityczna uznająca naród za najwyższe dobro w sferze polityki. Nacjonalizm uznaje sprawy własnego narodu za najważniejsze. Głosi solidarność wszystkich grup społecznych danego narodu. Nacjonalizm uważa interes własnego narodu za nadrzędny wobec interesu jednostki, grup społecznych, czy społeczności regionalnych. Uznaje naród za najwyższego suwerena państwa, a państwo narodowe za najwłaściwszą formę organizacji społeczności, złączonej wspólnotą pochodzenia, języka, historii i kultury. Nacjonalizm przedkłada interesy własnego narodu nad interesami innych narodów, zarówno wewnątrz kraju (mniejszości narodowe lub etniczne) jak i na zewnątrz (narody sąsiednie). Postawa nacjonalistyczna nie jest autonomiczną i kompletną ideologią, lecz zbiorem kilku zasad, które mogą być wyznawane przez różne odmiany prawicy lub lewicy. W historii występowały różne typy nacjonalizmów, np. narodowy konserwatyzm, narodowy radykalizm, narodowy socjalizm (nazizm), faszyzm.
W XIX-wiecznym nacjonalizmie istotnym elementem był darwinizm społeczny, który zakładał, że życiem społeczeństw rządzą te same zasady, co światem przyrody. Według nacjonalistycznej interpretacji historii świat był i jest areną walk pomiędzy różnymi narodami, z których tylko najsilniejsze mają prawo do przetrwania. Idee nacjonalistyczne często pojmują naród jako przede wszystkim etniczną wspólnotę krwi przez co często jest porównywany do rasizmu. Nacjonalizm opowiada się za segregacją rasową przez co bywa określany jako odmiana ksenofobii. Natomiast jako element polityki zewnętrznej towarzyszy często imperialistycznej polityce państwa. Nacjonalizm to także lojalność wobec władzy, kult państwa, szeroko rozumiana duma narodowa, przywiązanie do tradycji i autorytetów, niejednokrotnie całkowite podporządkowanie człowieka władzy oraz jej aparatowi. Stąd ruchy nacjonalistyczne najczęściej opowiadają się za silną władzą monarchią lub dyktaturą, a przynajmniej za silnymi wodzami czy prezydentami na czele aparatu władzy.
Nacjonalizm we współczesnej europejskiej formie (Risorgimento) narodził się m.in. we Francji w 1792 wśród lewicy jakobińskiej, która wydała wówczas manifest Ojczyzna w niebezpieczeństwie i ogłosiła walkę z "wrogami zewnętrznymi" - m.in. Austrią i Belgią. Jakobini uważali, że skoro w państwach europejskich nie doszło jeszcze do rewolucji, to wszystkie narody poza Francją, jako że nie dorosły jeszcze do rewolucji, są ciemne i zabobonne. Nacjonalizm prawicowy i klerykalny był jednym z powodów wybuchu I wojny światowej. Nacjonalizm był jednym z elementów faszyzmu i nazizmu. Skrajny nacjonalizm (szowinizm) cechował z kolei narodowy socjalizm, obecnie neonazizm. Elementy nacjonalistyczne występowały również w niektórych formach komunizmu np. w Kambodży za panowania Pol Pota, Wietnamie, ZSRR (po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej 1941) czy też w Izraelu w elementach ruchu syjonistycznego. Nacjonalizm to cecha prawicowych reżymów takich jak Franco, Pinochet, Hitler czy Mussolini...
Szowinizm - Skrajny nacjonalizm
Szowinizm - na ogół skrajna postać nacjonalizmu, głosi solidarność wszystkich grup społecznych danego narodu, a wobec mniejszości narodowych i innych narodów nakazuje przyjmować wrogą postawę. Wyrażenie pochodzi od nazwiska Chauvin, anegdotycznej postaci żołnierza napoleońskiego z komedii Eugene'a Scribe'a. Bohater tej opowieści był fanatycznie i naiwnie oddany Napoleonowi.
W szerszym kontekście pojęcie szowinizmu oznacza też wyolbrzymione, bezkrytyczne i niezreflektowane uczucie przywiązania do własnego gatunku, rasy, grupy społecznej, płci, narodu albo przywódcy oraz wyolbrzymianie ich zalet, a pomniejszanie lub negowanie ich wad, idące zazwyczaj w parze z równie przesadnym i nieuzasadnionym deprecjonowaniem innych oraz uznawaniem prawa do ich ujarzmiania.
Pojęcie szowinizmu bywa używane jako synonim dyskryminacji danych grup w danych dziedzinach, np. anglosaski szowinizm w filozofii nauki oznacza podejście ignorujące frankońskie osiągnięcia w filozofii nauki (Poincare, Duhem, Bachelard), szowinizm generacji to przekonanie, że starsze pokolenie jest znacznie lepsze od młodszego, często też określenie to stosowane jest w kontekście dyskryminacji ze względu na płeć - seksizmu. Szowinizm amerykański dyskryminował osiągnięcia nauki w ZSRR czy Chinach, sam pozostając daleko w tyle w wielu dziedzinach technologicznych (np. budowa dużych maszyn, matematyka teoretyczna, podbój kosmosu, metody edukacji w szkole)!
Nacjonalizm w Polsce
Pojęcie nacjonalizmu w Polsce różni się od definicji w wielu innych językach. Np. w krajach anglosaskich pojęcie to ma szerszy zakres niż w Polsce i na ogół nie ma charakteru wartościującego. W literaturze polskiej istnieje wyraźne rozróżnienie między nacjonalizmem a patriotyzmem, który w odróżnieniu od nacjonalizmu częściej postrzegany jest pozytywnie. Za skrajną, agresywną formę nacjonalizmu uważany jest szowinizm. W Polsce za polityczny wyraz nacjonalizmu uważano ruch narodowy (Liga Narodowa, Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne, Związek Młodzieży Polskiej Zet, Narodowy Związek Robotniczy, Związek Ludowo-Narodowy, Obóz Wielkiej Polski, Stronnictwo Narodowe) oraz jego odłamy jak Obóz Narodowo-Radykalny.
Współtwórcą i głównym ideologiem radykalnego nurtu polskiego nacjonalizmu - Narodowej Demokracji (endecji) - był Roman Dmowski, (Myśli nowoczesnego Polaka, 1902), jednakże obóz narodowy sam nie określał się jako nacjonalistyczny, wychodząc z założenia, że to określenie zawiera w sobie element doktrynalny i sprowadza obowiązek narodowy do części jakby tylko społeczeństwa. Obecnie jako nacjonalistyczne określają się w Polsce ugrupowania takie jak np. Porozumienie Centrum, Akcja Katolicka, Akcja Wyborcza Solidarność, Obóz Narodowo-Radykalny czy Narodowe Odrodzenie Polski, Prawo i Sprawiedliwość.
 |
| Imperium Słowian - Sarmacja Słowiańskich Bogów |
Narodowy katolicyzm (katonazizm)
Narodowy katolicyzm – doktryna polityczna łącząca nacjonalizm z przyznaniem religii katolickiej statusu wyznania państwowego na którym będzie oparty ustrój państwa. W Polsce idee narodowo-katolickie pojawiły się na przełomie lat 20-tych i 30-tych XX wieku, kiedy to młodzi narodowcy (katonaziści) zaczęli głosić konieczność budowy "Katolickiego Państwa Narodu Polskiego". Popularna jako nacionalcatolicismo w Hiszpanii epoki faszystowskiego reżymu Francisco Franco czy Chile Pinocheta. Idea ta wzbudza zastrzeżenia pod kątem wewnętrznej spójności logicznej: nacjonalizm jest siłą rzeczy pojęciem eksluzywnym, wykluczającym, a katolicyzm (etym. powszechny) jest pojęciem inkluzywnym. Kościół katolicki nigdy oficjalnie nie autoryzował partii posiadających w nazwie pierwiastek katolicki swoim autorytetem. Tym niemniej kościół katolicki idei tej nie potępiał starając się ją jednak wykorzystać na "odpowiednim" – bliższym katolicyzmowi poziomie.
Papież Pius XI niejako legitymizował ideę narodowego katolicyzmu pisząc, że Prawy porządek chrześcijańskiego miłosierdzia nie zabrania prawowitej miłości Ojczyzny, ani nacjonalizmu; przeciwnie, kontroluje on go, uświęca i ożywia. Pomimo tego wielu przedstawicieli liberalnego skrzydła w kościele katolickim krytykuje jawnie faszyzujący narodowy katolicyzm i dziś kościół katolicki stara się raczej dystansować od tej idei, argumentując m.in., że z cytatu Jezusowego "Miłuj bliźniego swego, jak siebie samego", można wywnioskować podobne wezwanie do miłowania narodów bliźnich. Jednocześnie zwolennicy narodowego katolicyzmu argumentują, że z przykazania "Czcij ojca swego i matkę swoją" można też wywnioskować że specjalna, większa część miłości należy się w stosunku do własnego narodu niż do narodów innych. Najbardziej narodowo-katolickim państwem w historii Europy była Trzecia Rzesza Adolfa Hitlera, co często jest przemilczane jako antyprzykład państwa narodowo-katolickiego, w którym Świadków Jehowy, żydów, komunistów czy buddystów mordowano w krematoriach, gazując lub spalając żywcem jak za czasów inkwizycji.
Aktualna Polska od 4 czerwca 1989 roku to typowy przykład uzurpatorskiego państwa wyznaniowego zbudowanego na ideologii narodowego katolicyzmu oraz konserwatyzmu, rządzącego przez różne odłamy kato-chadeków, katonazistów. W samym kościele katolickim opozycja wobec tej ideologii jest słaba, w Sejmie i Senacie jeszcze mniejsza. Cechą charakterystyczną narodowego katolicyzmu (katonazizmu) jest praktyczne zamykanie szkół i uczelni dla wyznawców innych religii, narzucanie wyznania siłą parafialnego nacisku oraz szerzenie chorobliwej propagandy antykultowej polegającej na wyzywaniu innowierców od herezji, sekt, organizacji terrorystycznych, wyrzucanie tysięcy innowierców z pracy w szkołach, regularne napady sektofobii i paranoi antysektowej w mediach o obrazie nagonki np. na scjentologów czy jehowych, więzienie duchownych innych wyznań religijnych etc.
Państwo - Struktura władzy i tyranii
Państwo – polityczna, suwerenna, terytorialna i obligatoryjna organizacja społeczeństwa. Organizuje i koordynuje prace dużych grup społecznych. Państwo jest przymusową organizacją, wyposażoną w atrybuty władzy zwierzchniej po to, by ochraniać przed zagrożeniami zewnętrznymi i wewnętrznymi ład, zapewniający zasiedlającej jego terytorium społeczności, składającej się ze współzależnych grup o zróżnicowanych interesach, warunki egzystencji korzystne odpowiednio do siły ich ekonomicznej pozycji i politycznych wpływów. Prawne kryteria państwowości, przyjęte na mocy konwencji w Montevideo z 1933, określane są następująco: (artykuł 1.) "Państwo jako podmiot prawa międzynarodowego powinno posiadać następujące elementy:
- stałą ludność,
- suwerenną władzę,
- określone terytorium (wielkość państwa nie wpływa na jego podmiotowość) oddzielone od innych granicą,
- zdolność wchodzenia w relacje międzynarodowe.
Forma państwa to całokształt sposobów i metod sprawowania władzy przez rządzących. Jako że rządy państwo sprawuje przymusem, wielu myślicieli podwarza samą konieczność istnienia państwa i skłania się ku idei małych ojczyzn, lokalnych społeczności, planety wolnej od państw. Na formę państwa składają się cztery elementy: forma rządów, suweren, ustrój terytorialny oraz reżim polityczny. Arystoteles dokonał podziału państw ze względu na ich formę na: monarchie i tyranie (rządy jednoosobowe), arystokracje i oligarchie (rządy kolegialne) oraz politee i demokracje (rządy ludu).
Konwencja była regionalną umową międzynarodową i ograniczała się jedynie do państw amerykańskich, ale jej zasady zostały uznane w zwyczajowym prawie międzynarodowym. Niektórzy wątpią jednak, czy te kryteria są wystarczające. Podstawowym problemem państwowości jest uznanie państwa na arenie międzynarodowej, czyli stwierdzenie przez podmiot prawa międzynarodowego faktu istnienia jakiegoś państwa i gotowości do respektowania związanych z tym skutków prawnych. Przedmiotem uznania może być: państwo, rząd, powstańcy, strona walcząca czy naród. Uznanie państwa może być udzielone bądź indywidualnie przez podmiot prawa międzynarodowego (nawiązanie stosunków dyplomatycznych lub podpisanie umowy bilateralnej), bądź kolektywnie przez grupę państw (podobnie jak w przypadku pojedynczego państwa) lub organizację międzynarodową (przyjęcie w poczet członków).
Uznanie państwa powinno mieć charakter jednoznaczny i nieodwracalny, choć w praktyce spotyka się przypadki zawieszenia lub zerwania stosunków dyplomatycznych czy wykluczenie członka organizacji. Konsekwencje uznania państwa: teoria konstytutywna mówi, że państwo istnieje tylko wtedy, gdy jest uznane przez inne państwa, zaś teoria deklaratoryjna twierdzi, że istnienie państwa jest niezależne od uznania go przez inne państwa.
Typy państw współczesnych
"Typ państwa wyznaczają podobne stosunki społeczno-ekonomiczne oraz podobny status ludzi" (E. Zieliński). Na podstawie tej definicji wyróżniamy 4 podstawowe typy państw:
1. Państwo niewolnicze – cechuje je występowanie właścicieli niewolników, oraz niewolników będących ich własnością. Kształtują się między nimi stosunki zwierzchnictwa i podporządkowania. Właściciele niewolników są warstwą panującą i posiadającą prawa obywatelskie, niewolnicy natomiast pozbawieni są praw i swobody. Współcześnie dużo się mówi o przejściu z kapitalizmu do formy państwa opartego na niewolnictwie ekonomicznym (kapitalizm korporacyjny, oligopole).
2. Państwo feudalne – występuje tu feudalna własność ziemi należącej do stosunkowo małej części ludności (np. rycerstwa, duchowieństwa). Stosunki zwierzchnik – podporządkowany kształtują się na zasadzie poddaństwa chłopów feudałom. W tym systemie warstwy podporządkowane (chłopi) podlegają pewnej ochronie prawnej.
3. Państwo kapitalistyczne – charakteryzuje się występowaniem prywatnej własności środków produkcji oraz wytwórców sprzedających swoją siłę roboczą. Cechą kapitalizmu jest powstawanie stref biedy, nędzy i wyzysku, zwiększona przestępczość, narkomanie etc. Główną siłą społeczną są właściciele środków produkcji, lecz grupy społeczne korzystają z formalnie równych praw. Ten typ dzielimy na:
- państwo wczesnokapitalistyczne (dziki kapitalizm)
- państwo liberalno-demokratyczne
- państwo faszystowskie (nazistowskie, katonazistowskie, chadeckie)
- państwa trzeciego świata
4. Państwo socjalistyczne – Charakteryzuje się ono daleko posuniętą uniformizacją stosunków społeczno-ekonomicznych i politycznych. Istnieje tu społeczna własność środków produkcji pozostających w rękach państwa i swobodni wytwórcy zatrudnieni w państwowych zakładach. Istotną różnicą pomiędzy państwami kapitalistycznymi a socjalistycznymi, jest forma własności – w państwach kapitalistycznych większość dóbr skupiona jest w rękach tzw. klasy średniej oraz bogaczy (wyzyskiwaczy), w krajach socjalistycznych własność jest domeną państwa, rozumianego jako prawny przedstawiciel całego narodu i ogółu żyjących w nim obywateli. Państwa socjalistyczne znacznie lepiej dbają o swoich obywateli, przeciwdziałają biedzie, zapewniają powszechną edeukację oraz opiekę medyczną. Państwa kapitalistyczne w toku pozytywnej ewolucji przekształcają się w państwa socjalistyczne, jak np. Szwecja...
Istnienie państwa nie jest konieczne, co dowodzą istniejące wspólnoty lokalne. Wraz z państwem znikają elementy tyranii takie jak system podatkowy czy policje polityczne i służby specjalne...
 |
| Genetyczne ogniska slowiańszczyzny w Europie Wschodniej |
Narodowość genetyczna
Wielki atlas genetycznych mieszanek stworzony już w XXI wieku pokazuje wspólną historię wielu narodów i ludów. Polacy są podobni do Litwinów. Mieszanie się różnych grup ludzi było częste w ciągu ostatnich 4000 lat. Dowodem na to jest atlas takich zdarzeń opracowany przez naukowców z Wielkiej Brytanii i Niemiec. Analizy dotyczące Polski wskazują na mieszanie się różnych populacji mniej więcej w latach 718-1278 e.ch., gdzie jedna grupa genetyczna miała DNA najbardziej podobne do współczesnych Litwinów i Rosjan, a druga miała najwięcej elementów wspólnych z genami współczesnych populacji z Norwegii, Orkadów, Kraju Basków, Sardynii, Maroka i Arabii Saudyjskiej.
Atlas powstał w oparciu o geny 1490 mieszkańców świata z 95 różnych populacji na całym świecie (16 próbek pochodziło z Polski). By go stworzyć, naukowcy zastosowali zaawansowane metody statystyczne, za pomocą których wyłapywali w genach współczesnych ludzi ślady mieszania się różnych populacji nawet 4000 lat temu.
- DNA naprawdę ma moc opowiadania historii i odkrywania szczegółów naszej przeszłości - mówi bioinformatyk dr Simon Myers z Oxford University. - Ponieważ nasza metoda korzysta jedynie z danych genetycznych, to dostarcza informacji niezależnych od innych źródeł. Wiele naszych obserwacji pasuje do historycznych wydarzeń, ale znaleźliśmy również dowody wcześniej nieodnotowanych epizodów mieszania się różnych populacji. Na przykład DNA ludu Tu we współczesnych Chinach sugeruje, że około 1200 roku e.ch., podobni do współczesnych Greków Europejczycy zmieszali się z populacją podobną do chińskiej. Możliwe, że źródłem tego europejskiego DNA byli kupcy wędrujący jedwabnym szlakiem - opowiada Myers.
Ze znanych wydarzeń atlas pokazuje m.in. efekty europejskiego kolonializmu oraz handlu afrykańskimi niewolnikami w różnych regionach świata. Mapa pokazuje skład genetyczny (w oparciu o haplogrupy) narodów zamieszkujących kraje Europy, obrazuje rozkład genetyczny na podstawie chromosomu Y, który jest dziedziczony w linii ojcowskiej.
Wyniki badań genetycznych wskazują na to, że my Słowianie, jako haplogrupa R1a jesteśmy ludem autochtonicznym, a nie napływowym i to na znacznie większym terenie niż aktualnie zajmowany przez ludy uważane za słowiańskie (Polacy, Czesi, Słowacy, Rosjanie, Białorusini, Ukraińcy, Bułgarzy, Serbowie, Chorwaci, Słoweńcy etc). Na takie konkluzje wskazują wyniki badań genetycznych przeprowadzonych przez prof. Tomasza Grzybowskiego z Collegium Medicum Uniwersytetu M. Kopernika w Bydgoszczy ogłoszone ostatecznie w 2014 roku. Badania trwały w sumie aż 10 lat. Naukowcy przebadali materiał genetyczny od 2,5 tysiąca osób z różnych populacji narodów słowiańskich. Wyniki wskazują na to, że nasi przodkowie mieszkali tutaj na tej słowiańskiej czy sarmackiej ziemi nie tylko 4000 lat temu, czyli w epoce brązu, ale nawet 7000 lat temu, czyli właściwie jeszcze w Neolicie. Wyniki badań są bardzo interesujące, ponieważ potwierdzają teorie o naszej wyjątkowości i o utraconej słowiańskiej tożsamości przez wiele populacji, chociażby na Węgrzech, w Austrii czy w Niemczech aż do rzeki Łaby. Czym jest dwa tysiące lat ostatniej historii w obliczu historii dłuższej niż chińska, o której niemal zupełnie nic nie wiemy.
Wyniki porównawczych badań genetycznych, jakie przeprowadzono na pewnej populacji Niemców i Polaków z obu stron Odry wbrew obiegowym poglądom pokazują, że mieszkańców obu brzegów Odry w sensie genetycznym prawie nic nie różni. Przeciętny genotyp mamy niemal identyczny. Przyczyn pewnych różnic należy szukać w procesie socjalizacyjnym, innym otoczeniu kulturowym, innej ścieżce edukacyjnej i innym języku, a przyłączenie dawnego NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) to wielkiej Unii Słowian jaką była radziecka RWPG czy Układ Warszawski uznać należy genetycznie za jedynie słuszne rozwiązanie, chociaż wielu wolałoby o tym milczeć. Ponad tysiąc lat temu na terenach późniejszej NRD silniejsi kulturowo i politycznie ale napływowi Germanie zaczęli wchłaniać setki tysięcy połabskich Słowian, Wieletów i Serbów Łużyckich. Tych ludów wcale nie wyrżnięto, tylko zniemczono, a teraz spokojnie można ich zacząć resłowianizować, przywrócić im słowiańską tożsamość kulturową i narodową. Słowiańską haplogrupę R1a1a znajdziemy także chociażby w Macedonii i to już od paleolitu. Ciekawostką jest, że na linii Węgry-Polska-Litwa-Estonia-Finlandia istnieje prawie że kontinuum genetyczne, bez względu na skrajnie niepodobne języki! Najczęstszy w Europie Środkowej haplotyp XI chromosomu Y występuje u 44% Ukraińców, 44% Rosjan i 41% Węgrów, co sugeruje silnie słowiański element u Węgrów. Węgrzy mają najwyższy spośród ludności nie-żydowskiej udział haplotypów typowych dla Izraelitów!
W genetyce haplogrupa słowiańska R1a1a (M17) to haplogrupa występująca w męskim chromosomie Y. Jest ona powszechna wśród mężczyzn z Europy północno-centralnej i niektórych rejonów Azji, w tym Indii. Na kontynencie europejskim dominuje w Polsce i historycznie powiązanych krajach (np. Węgry). Obecnie występuje z częstotliwością 40% w krajach słowiańskich z małymi odchyleniami (60% Polska, Węgry). Okazuje się, że Węgry są genetycznie bardzo słowiańskim ludem w Europie, nie mniej niż Polska. W Europie procentowo najwięcej (63%) R1a1a jest na Łużycach w dawnej NRD (Niemcy Wschodnie), wśród resztek słowiańskiej ludności łużyckiej. Podsumowując R1a1a jest haplogrupą typowo słowiańską, ale również jest to dominujący typ męskiego chromosomu w Północnych Indiach przede wszystkim wśród najwyższych kast hinduskich, co oczywiście jednoznacznie narzuca skojarzenia z Indoeuropejczykami - skojarzenia, które są słuszne, bo haplogrupa R1a1a jest prawdopodobnie nawet starsza niż pojawienie się Indoeuropejczyków czy Indoariów. Nie dziwi zatem, gdy Słowianie swoich korzeni poszukują w Indiach oraz starej indoaryjskiej czy indoeuropejskiej kulturze wedyjskiej.
Ten, u kogo po raz pierwszy wystąpiła haplogrupa R1a1a, jest w 100% praojcem każdego mężczyzny, który posiada R1a1a. R1a1a powstała w ewolucji ludzi tylko jeden raz u tylko jednego człowieka. Wszyscy posiadacze R1a1a to jego potomkowie w linii ojcowskiej, co znaczy, że pochodzą od wspólnego przodka żyjącego jak na razie nie wiadomo gdzie, ale całkiem możliwe że w Indii albo dzisiejszym Pakistanie czy Afganistanie, gdzie jest kolebka dawnych Arjów (Aryan) - kolebka Słowian, szczególnie w Dolinie Indusu czy w Wielkim Kaszmirze, może gdzieś u podnóża Himalajów w Północnej Indii. Jak na razie, genetyka wskazuje że Scytowie i wydzieleni z nich później Sarmaci to Prasłowianie. Sławne szlacheckie rody szkockie, a wiec szefostwo Wikingów - którzy w średniowieczu zdominowali arystokrację szkocką, jak McDonald, McDuoglas i inni posiadają silną haplogrupę R1a1a, co potwierdza że Szkocję najeżdżali też wikingowie słowiańscy i brali sobie szkockie szlachcianki i nie tylko szlachcianki, w posiadanie lub za żony. Genetyczna eno-mapa pokazuje dwa epicentra słowiańskiej haplogrupy, jedno pomiędzy Odrą i Wisłą, a drugie na środkowym Dniestrze (Ukraina).
Genealogia Y-DNA (A.Klosow) ustaliła, że przodek dzisiejszych wschodnich Słowian z haplogrupą R1a1a (M17) żył na ziemiach Ukrainy i Rosji od około 2750 lat przed erą chrześcijańską (p.e.ch) czyli od ponad 4750 lat temu. Z początkiem XXI wieku na Ukrainie, Białorusi i w Rosji żyje około 50% ludności naszych haplogrup słowiańskich, a w niektórych starych miastach do 70% populacji. Genealogia Y-DNA prowadzona przez A. Klosowa zidentyfikowała nawet starożytnych założycieli dziewięciu plemion ruskich z czasu około 2000 lat p.e.ch., i późniejszego, nazwanych imiennie dopiero we wczesnośredniowiecznych zabytkach pisanych, m.in. bliscy nam Wołynianie, Bużanie i Biali Chorwaci - kilka kopalnych szczątków ludzi owego osadnictwa haplogrupy R1a1 zidentyfikowano nawet w Krasnojarsku w południowej Syberii.
Równie stare jak na Ukrainie i Rosji, bo z około 2700 lat p.e.ch. (4700 lat temu), korzenie plemion R1a1a (M17) znajdują się na terenie Niemiec, a więc jest tam daleko wcześniejsze niż geneza Germanów, zwłaszcza tam, gdzie dziś nadal żyje skondensowane osadnictwo także słowiańskiej haplogrupy R1a1a7 Serbołużyczan - choć zwykło się je datować dopiero na wiek VII e.ch.. Potwierdza to chociażby niedawne, dokonane w 2005 roku, odkrycie cmentarzyska kilkunastu zmarłych, a wśród nich trzech męskich osób z haplogrupą R1a1a w Eulau, 40 km za Lipskiem nad rzeką Soławą (niem. Saale) w dorzeczy Łaby w Saksonii. Owe groby ofiar jakiejś starożytnej przemocy pochodzą z około 2600 lat p.e.ch., i wyróżniają się świadectwami bogatej kultury życia rodzinnego i małżeństwa egzogamicznego. Plemię to prezentowało kulturowe środowisko tzw. ceramiki sznurowej, kojarzonej powszechnie z Indo-Europejczykami.
Wśród ludności niemieckiej do dziś około 10% wykazuje haplogrupę R1a1, których wspólny przodek żył tam już około 2700 lat p.e.ch., czyli 4700 lat temu. Znaczna część tak zwanych Niemiec to rdzenne ziemie Słowian od tysięcy lat! Populacje słowiańskiej haplogrupy R1a1a i jej podgrupy żyją dziś w Polsce w największym w całej Europie jednorodnym zagęszczeniu, bo blisko 60% ludności Polski i oczywiście sympatyzują oraz dążą do jedności z całą resztą Wielkiego Słowiańskiego Super Ludu, Super Narodu Słowian. Najbardziej słowiańską ziemią są tereny od Łaby (Niemcy) do Dniestru, a dalej do Uralu!
 |
| Mapa ludu słowiańskiego wedle dialektów językowych i trzech grup Słowian |
Mongolscy Rosjanie
- Każda populacja ma swoją charakterystyczną genetyczną paletę - tłumaczy dr Daniel Falush z Instytutu Antropologii Ewolucyjnej Maksa Plancka w Lipsku (Niemcy). - Na przykład paleta współczesnych Majów składa się z kolorów hiszpańskich, zachodnio-afrykańskich i DNA rdzennych Amerykanów. Ta mieszanka pochodzi z około 1670 roku e.ch., co pasuje do historycznych informacji o napływie do Ameryki Hiszpanów i ludzi z Zachodniej Afryki.
Analizy pokazały też m.in. genetyczne dziedzictwo imperium mongolskiego wciąż żywe w różnych częściach Eurazji. Ze źródeł historycznych wynika chociażby, że żyjący w Pakistanie, Afganistanie i Iranie Hazarowie są po części potomkami mongolskich wojowników. Badania Brytyjczyków na próbkach z Pakistanu potwierdziły to, ujawniając u tego ludu mongolską domieszkę właśnie z okresu podbojów Czyngis-chana i jego następców. Mongolskie domieszki z tego samego okresu badacze wyłapali jeszcze u sześciu innych populacji w Eurazji.
- Czasami osoby z sąsiednich regionów mogą mieć zadziwiająco różne źródła domieszek. Na przykład zidentyfikowaliśmy oddzielne zdarzenia z udziałem mieszkańców Pakistanu, które miały miejsce w różnych okresach. Niektórzy mieszkańcy tego kraju odziedziczyli DNA z Afryki subsaharyjskiej, co prawdopodobnie ma związek z uprawianym przez Arabów handlem niewolnikami, inni mają domieszki ze wschodniej Azji, a jeszcze inni ze starożytnej Europy. Prawie wszystkie przebadane populacje wykazały epizody mieszania się, a więc zdarzenia te były w historii bardzo powszechne. Często wiązały się z migracjami ludzi na duże odległości - omawia uzyskane wyniki dr Garrett Hellenthal, genetyk z University College London.
Wśród 95 populacji było też wiele zamieszkujących wschodnią i środkową część Europy. Badania ujawniły m.in. że 8 populacji tego regionu ma bardzo podobny zestaw wydarzeń, dlatego badacze przeprowadzili dla nich dodatkowe analizy. W przypadku Rosjan i Czuwaszy genetycy wyłapali wielokrotne domieszki z udziałem ludzi z północno-wschodniej Azji oraz Europy. W DNA Rosjan widać m.in. domieszkę genów wschodnioazjatyckich sprzed 500 roku p.e.ch., a także znacznie młodszą domieszkę takich genów z czasów imperium mongolskiego, która stanowi około 10 procent DNA Rosjan i aż 35 procent u Czuwaszy.
 |
| Występowanie Słowian w średniowieczu - centrum Dniestru |
Ekspansja Słowian
Analizy genetyczne pokazały także, że wspólne epizody genetycznych domieszek mają też Polacy, Litwini, Białorusini, Węgrzy, Rumuni i Bułgarzy, co daje podstawy aby ludy te zawsze trzymały się razem. Naukowcy wyłapali w tych populacjach m.in. domieszki pochodzące od ludów północno-wschodniej Azji podobnych genetycznie do współczesnych Oroków, Mongołów czy Jakutów. Domieszki te nastąpiły przed ekspansją Mongołów i w każdej z sześciu populacji mają udział w wysokości 2-4 procent genów (największy na Węgrzech, najmniejszy w Polsce).
Na ten sam okres około 440-1080 e.ch., badacze datują też domieszki DNA mającego duże podobieństwa do genów współczesnych Greków i mieszkańców zachodniej Azji oraz DNA podobnego do genów ludzi z północnej i północno-zachodniej Europy. Najwcześniej do tego mieszania się różnych grup doszło na ziemiach polskich. Badacze wiążą powyższe wyniki z inwazjami ludów stepowych w I tysiącleciu e.ch., m.in. Hunów, Węgrów, czy Bułgarów oraz ekspansją Słowian (Sarmatów), którzy mogą być dostarczycielami owych północnych genów.
Jak się okazało, wydarzenia z tego okresu miały też wpływ na DNA Greków. Mniej więcej w latach 720-1140 e.ch., doszło w Grecji do mieszania się odmiennych genetycznie populacji z udziałem ludów śródziemnomorskich (63 procent) i ludów o genach podobnych do polskich (37 procent). Badacze wiążą to oczywiście z ekspansją Słowian, która wedle danych historycznych sięgnęła daleko w głąb Grecji.
Analizy dotyczące samej Polski wskazują na mieszanie się różnych populacji mniej więcej w latach 718-1278 e.ch., gdzie jedna grupa genetyczna miała DNA najbardziej podobne do współczesnych Litwinów i Rosjan, a druga miała najwięcej elementów wspólnych z genami współczesnych populacji z Norwegii, Orkadów, Kraju Basków, Sardynii, Maroka i Arabii Saudyjskiej. Nie powinno zatem nikogo dziwić, jeśli ma genetycznie uwarunkowany pociąg do kultury litewskiej, rosyjskiej, arabskiej, marokańskiej, baskijskiej czy norweskiej, a wedle narodowości jest od pokoleń Polakiem.
Bibliografia
Encyklopedia socjologii T. 1 i 2, Oficyna Naukowa, Warszawa 1999;
Antonina Kłoskowska; Kultury narodowe u korzeni Warszawa 1996;
Stanisław Ossowski, O ojczyźnie i narodzie 1984;
Polskie prawo konstytucyjne: zarys wykładu; Leszek Garlicki; Wydawnictwo Liber; Warszawa 2004;
Dmytro Doncow. "Nacjonalizm". Księgarnia Akademicka. Kraków. 2008;
Benedict Anderson Wspólnoty wyobrażone: rozważania o źródłach i rozprzestrzenianiu się nacjonalizmu, tłum. Stefan Amsterdamski, wyd. Znak, Kraków 1997;
Ernest Gellner Narody i nacjonalizm, przekład Teresa Hołówka, Warszawa 1991, Wyd. PIW;
Mariusz Gulczyński: Nauka o polityce, Wyd. Druktur, Warszawa 2007;
Lamentowicz Wojciech, Państwo współczesne, Warszawa 1993;
Winczorek Piotr, Nauka o państwie, Warszawa;
Sczaniecki Michał, Powszechna historia państwa i prawa, Warszawa 1991. LINKI SŁOWIAŃSKIE
22 powody uprawiania pogaństwahttps://illuminati-oswieceni.blogspot.com/2018/04/22-powody-uprawiania-poganstwa.html
Wiersze i pieśni słowiańskie
Słowianie - Unia Słowiańska - Panslawizm
Unia Słowiańska - Konfederacja Słowian
Inglizm - bredy nawiedzenia czy stare baśnie
https://illuminati-oswieceni.blogspot.com/2015/01/inglizm-slowiansko-aryjskie-wedy-i-bredy.html
Mokosza - Bogini Słowian, Matka Ziemia, Matka Boża
Słowiański język staropolski
Słowiański język ukraiński
Bogini Siwa i Kali - Wedyjskie kulty słowiańskiej rodzimej starej wiary
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz