Waldensi - chrześcijańscy iluminaci

WALDENSI - Prawdziwe mistyczne chrześcijaństwo dawnych iluminatów

Słowo o Autorce: Z domu nazywana Harmon - ur. 26 listopada 1827 w Gorham, w stanie Maine – zm. 16 lipca 1915 w Elmshaven, w stanie Kalifornia - mistyczka i prorokini amerykańska, jedna z założycieli Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Jej rodzice Robert i Eunice Harmon należeli do Episkopalnego Kościoła Metodystów, z którego zostali wyłączeni w 1843 roku ze względu na ich wiarę w powtórne przyjście Chrystusa czyli w Adwent. Była wegetarianką i czynną propagatorką wegetarianizmu. Napisała 66 książek o tematyce chrześcijańskiej. Waldensi uchodzą za pierwowzór dawnych iluminackich, oświeceniowych ruchów mistycznych w tradycji chrześcijańskiej. Waldensi to taka lepsza, pozytywna forma chrześcijaństwa opartego na wiedzy czyli na gnozie... 

Ellen Gould White z domu Harmon

Waldensi 

Pośród duchowej ciemności, jaka spowiła ziemię w czasie wielowiekowej władzy papieskiej, Światło Prawdy nie mogło być zupełnie zgaszone. Zawsze istnieli świadkowie Boga, którzy pielęgnowali wiarę w Jezusa Chrystusa jako jedynego pośrednika między Bogiem a człowiekiem i święcili prawdziwy dzień odpocznienia — sobotę, oraz dla których jedynym prawem życia było Pismo Święte. Świat nigdy się nie dowie jak wiele zawdzięcza tym ludziom. Piętnowano ich jako heretyków, kwestionowano ich postępowanie, oczerniano charaktery, zatajano lub opacznie przedstawiano treść ich pism. Oni mimo to byli niewzruszeni — przez stulecia zachowali wiarę w jej pierwotnej czystości jako święte dziedzictwo dla przyszłych pokoleń. 

Historia ludu Bożego w czasie ciemnego średniowiecza, jakie nastąpiło z rozpoczęciem panowania papiestwa, zapisana jest na kartach ksiąg niebios, w ziemskich zaś kronikach poświęcono jej niewiele miejsca. Oprócz oskarżeń prześladowców ludu Bożego, niewiele śladów ich istnienia znajdujemy w annałach historii. Rzym w przebiegły sposób wymazywał wszelki ślad sprzeciwu jego doktrynom czy dekretom. Wszystko, co zostało uznane za heretyckie - zarówno ludzi jak i pisma - starano się zniszczyć. Wystarczało zasłyszenie najmniejszej wątpliwości lub kwestionowania dogmatów papieskich, aby pozbawić życie bogatego czy biednego, wysoko czy nisko postanowionego. Rzym starał się również zniszczyć każdy dowód swojego okrucieństwa wobec innowierców. Sobory papieskie zalecały, aby księgi pisma zawierające tego rodzaju sprawozdania były palone. Przed wynalezieniem druku ksiąg takich nie było wiele, a istniejące nie nadawały się do przechowywania; władze papieskie mogły więc z powodzeniem zrealizować swój cel, Żaden Kościół leżący w zasięgu władzy Rzymu nie cieszył się długo wolnością religijną. Papiestwo z chwila zdobycia supremacji zaczęło niszczyć wszystkich, którzy nie chcieli uznać jego zwierzchnictwa, toteż poszczególne Kościoły jeden po drugim poddawały się przemocy Rzymu. 

Wielka Brytania wcześnie przyjęła chrześcijaństwo. Ewangelia dotarła do mieszkańców tych wysp w pierwszych wiekach naszej ery i była tam jeszcze czysta i wolna od rzymskich zniekształceń. Prześladowanie ze strony pogańskich władców, które dosięgało również i dalekie brzegi wysp brytyjskich, było jedynym darem, jaki tamtejsze wspólnoty chrześcijańskie od Rzymu otrzymały. Wielu chrześcijan uciekając przed prześladowaniami w Anglii znalazło schronienie w Szkocji; stąd Prawda przedostała się do Irlandii, gdzie przyjęto ją z radością. 

Oświecenie - Illuminatio - Przebudzenie

Przebudzenie, oświecenie, Illuminatio

Oświecenie jest takim przekształceniem ciała i umysłu, w którym psychika jest doskonale zsynchronizowana z transcendentną Rzeczywistością (Sat). Jest to zjawisko tożsame z urzeczywistnieniem Jaźni, przebudzeniem Duszy, zjednoczeniem z Atmanem (Atmą). 

Oświecenie czy Iluminacja to w bardziej terminach wschodnich (joga, buddyzm) Atma-Dźńana, Bodha oraz Moksza, przebudzenie, oświecenie i wyzwolenie, zbawienie. 

Bodha lub Bodhana to dosłownie przebudzenie się, oświecenie, olśnienie, iluminacja. Zwykle także synonim wyzwolenia i zbawienia, moksza oraz kaiwalja. Bodhi Swaha to przebudzenie i oświecenie Jaźni, płomienność Jaźni. 

Atma-dźńana (ang. Atma-jnana) to wiedza duszy, wiedza jaźni, ekstatyczne urzeczywistnienie samopoznania duchowego, zgłębienie i zrozumienie duszy-jaźni poprzez zjednoczenie z Atmanem, osiągnięcie stanu połączenia z transcendentną Rzeczywistością, z najwyższą istotą. 

Terminem 'Oświecenie' lub 'Przebudzenie' tłumaczy się na język polski sanskrycki termin bodhi oraz bodha, bodhana, a także jego japoński odpowiednik dobrze znany w buddyzmie zen czyli satori lub kensho. Chodzi o to, że człowiek wskutek nauki dobrej wiedzy i duchowych praktyk oraz duchowej służby dla dobra powszechnego i uczynienia świata lepszym pojmuje w końcu cały wszechświat oraz ogrom przestrzeni, która jest inteligentna i wypełniona nieskończonym Światłem, światłem duchowym czy wewnętrznym. Rozumie prawdziwą istotę wszystkich rzeczy i stworzeń. 

Zakon Iluminatów na Zachodzie

Zakon Iluminatów na Zachodzie - historia i działalność duchowa 

Zakon Iluminatów - nazwę ma od łacińskiego illuminatus – oświecony, w liczbie mnogiej illuminati – termin niejednoznaczny organizacyjnie, gdyż w ciągu dziejów istniało kilka struktur używających tej nazwy, która generalnie odnosi się do ludzi duchowo przebudzonych, do oświeconych przez Boga, do świętych promieniujących aurą boskiego Światła, do żywych Buddhów i Mędrców. Nazwy "Zakon Iluminatów" używały jako jednej z nazw duchowo-mistyczne i ezoteryczne obrządki w rodzaju Bractwa Orfików czy Bractwa Pitagorasa. Kojarzymy zatem każdy prawdziwy Zakon Iluminatów jako organizację mistyczno-hermetyczną, jako szkołę gnozy i tradycji misteryjnych służących oświeceniowej edukacji, promowaniu nauki, szczególnie nauk mistycznych i tajemnych, dążeniom ku oświeceniu Światłem Boga Żywego. Do najbardziej znanych historycznie na Zachodzie ruchów o nazwie Zakon Iluminatów należeli:

Symbol Iluminatów Bawarskich

Iluminaci Bawarscy – tajne stowarzyszenie mistyczne założone 1 maja 1776 roku przez Adama Weishaupta w Ingolstadt, które oficjalnie za cel stawiało sobie szerzenie oświaty i propagowanie idei oświeceniowych oraz powstrzymywanie działalności satanistycznej sekty jezuitów. Pod wpływem Adolpha Kniggego iluminaci bawarscy zaczęli nabierać rysu paramasońskiego za sprawą wzorowanego na lożach systemu stopni wtajemniczenia, który w owym czasie był bardzo rozpowszechniony. Ostatecznie bractwo mistyczne iluminatów bawarskich zostało przestępczo zlikwidowane przez satanistyczne państwo bawarskie. Symbolem stowarzyszenia była mistyczna Sowa Minerwy i Oko Opatrzności Bożej. Weishaupt założył Zakon Iluminatów jako reakcję przeciwko satanistycznym praktykom ówczesnych jezuitów oraz w odruchu sprzeciwu na podupadły okresowo iluminacki Zakon Różokrzyżowców, którzy w owym czasie i okolicy ulegli licznym spaczeniom i moralnemu zepsuciu. 

Iluminaci Awiniońscy – hermetyczny obrządek mistyczny ukształtowany w 1770 roku przez Dom Antoine Joseph Pernety. W 1778 roku przeniesiono centralę do Montpellier. W 1785 roku w Awinionie ukonstytuowała się ezoteryczna społeczność androgyniczna, która przyjęła nazwę Académie des Illumines d'Avignon. Praktykowano w niej rytuał będący przemieszaniem wolnomularstwa i nauk hermetycznych z Bliskiego Wschodu oraz Egiptu, z widocznym wpływem idei swedenborgiańskich. Była to struktura zrzeszająca bardziej mistyków, kabalistów i alchemików, aniżeli ludzi stawiających sobie jakiekolwiek cele polityczne. Na jej czele stanął Tadeusz Leszczyc-Grabianka. 

Iluminatów Sztokholmskich – mało znany Zakon, utworzony w celu krzewienia zasad duchowych i ezoteryczno-hermetycznych martynizmu. 

Illuminati mają długą tradycję i wielu znakomitych liderów, zanim jeszcze pojawili się w Bawarii, Niemczech, Austrii czy Polsce. Mamy w historii Zakonu Iluminatów takie wspaniałe imiona jak Hassan ibn Sabbath (1090), Avicenna, Leonardo da Vinci, Johann Wolfgang von Goethe, Książę Weimaru, Bayezid Ansari (1550) czy Gotha. Zakon Illuminati znany jest także jako Braterstwo Wtajemniczonych oraz jako Wielkie Białe Bractwo Mistrzów Mądrości. 

Iluminaci zwalczani przez satanistyczne mafie

Iluminaci są zwalczani przez bardzo złe satanistyczne gangi i mafie

Nazwa „Illuminati” oznacza oświeceni, pochodzi od Boga Absolutu czyli kosmicznego Źródła Światła. Iluminaci są oświeceni, zarówno w znaczeniu buddyjskiego przebudzenia i oświecenia, a także w rozumieniu biblijnym, a i oczywiście duchowo-mistycznym, ezoterycznym, hermetycznym czy okultystycznym.

Tradycja illuminati czyli oświeconych jest bardzo dobrze znana na Wschodzie, a szczególnie w buddyzmie. W Europie jednym z oświeconych czyli illuminati był Adam Weishaupt (1748 – 1839) – który w pierwszy dzień maja 1776 roku, założył tajne stowarzyszenie  – „Zakon Iluminatów”. Weishaupt wnikliwie studiował duchowość, mistykę, gnozę, ezoterykę i hermetyzm czyli boski okultyzm. Wiele znaków mistycznych i duchowych niosących w znaczeniu duchową iluminację zostało przeniesionych do tej wielce oświeceniowej organizacji bardzo znienawidzonej przez siły ciemności, zła i wyzysku.

Współcześnie, na przełomie XX i XXI wieku, wiele sekt satanistycznych zaczęło znieważać iluminatów i przypisywać iluminatom złą wolę. Z apogeum około roku 2012 bardzo ważnego dla światowego porozumienia organizacji satanistycznych i lucyferycznych - nastąpił także zmasowany atak na iluminatów, na mistrzów duchowych, świętych i proroków oraz objawione religie mistyczne zesłane przez Boga, Absolut. Nienawiść satanistów i ich lucyferycznej odmiany do iluminatów sięgnęła apogeum wraz z ogłaszanym co kilkanaście lat kolejnym "końcem świata", który to absurd jest produkcją osób zainfekowanych satanistycznymi ideologiami. Zwalczanie iluminatów i szerzenie nienawiści do iluminatów to silny znak rozpoznawczy osób związanych z satanizmem w jego najbardziej mrocznym wydaniu oraz osób będących pod mrocznym wpływem satanistycznej ciemnoty, diskordianizmu, chaotyzmu i podobnych produktów z piekła rodem.

Iluminaci - Oświeceni

Iluminat to człowiek oświecony, światły, mądry i szlachetny! 

Illuminaci to ludzie Oświeceni, Przebudzeni w świetle żywego Boga, Mędrcy Boży, prorocy i posłańcy Boga, awatarowie i awadhutowie. Przebudzenie w Świetle Boga to Iluminacja. Iluminaci to ludzie światli, wzniośli, uduchowieni, cudowni, charyzmatyczni mistycy, ludzie ducha i mocy Bożej. Rozwój Duchowy i Uduchowienie Człowieka, oczyszczenie od sił ciemności i mroku, uwolnienie ze szponów satanizmu, to podstawowe rozwojowe aktywności Zakonu Iluminatów! 

Z łacińskiego illuminatus to oświecony, w sensie pełen światła wiedzy i mądrości, skupiony w Świetle Duszy, w Świetle Wewnętrznym, pełen Ducha Świętego. Illuminati to liczba mnoga od Illuminatus (Oświecony) czyli OŚWIECENI, światli, przebudzeni w świetle, pełni światła, przepełnieni Światłością Bożą - tak jak wielcy prorocy ludzkości jak Set, Heneoch, Noe, Zarathushtra, Orfeusz, Buddha, Mahavira, Pitagoras, Kabir i tysiące mistrzów i mędrców przez tysiąclecia. 

Iluminat - Oświecony

Iluminaci tworzą duchową organizację zwaną najczęściej ZAKONEM OŚWIECONYCH lub ZAKONEM ŚWIATŁA BOŻEGO. Zakon Iluminatów istnieje od zarania dziejów ludzkości. Oświeceni to Rada Mistrzów Mądrości, Duchowa Hierarchia Mistrzów, Świętych i Proroków planety Ziemi.

Iluminaci porozumiewają się pomiędzy sobą telepatycznie i empatycznie. Wyczuwają się i rozumieją poprzez szósty zmysł, poprzez zaawansowaną boską intuicję oraz cudowny dar jasnowidzenia.

Iluminaci zachęcają swoich uczniów do wszelkich starań i wysiłków ku oczyszczeniu wnętrza i osiągnięciu przebudzenia, oświecenia i duchowego wyzwolenia, o czym przypomina się w naukach wielkich dusz mędrców wszystkich epok i wszystkich autentycznych tradycji duchowych i mistycznych, okultystycznych i ezoterycznych, hermetycznych i gnostycznych oraz mistyczno-magicznych. Magowie zawsze są Iluminatami, nie ma bowiem możliwości uprawiania Magii jeśli nie jest się zaawansowanym na ścieżce oświecenia. 

Ryszi, Roshi, Laoshi, Rimpocze - to typowe duchowe tytuły iluminatów spotykane w Indii, Japonii, Chinach czy Tybecie. Iluminaci często są mędrcami ascetami, trwają na modlitwach i postach oraz w głębokich mistycznych medytacjach i kontemplacjach. Iluminaci są często wędrownymi ascetycznymi joginami, wedantystami oraz sufickimi derwiszami i fakirami.

Giordano Bruno Mistrz Prawdy i Nauki

GIORDANO BRUNO - Wierny Nauce Mistrz Prawdy

Kim był, jak żył, w co wierzył i jak został zamordowany przez zbrodniczą inkwizycję włoski uczony, astronom, filozof, teolog dominikański i światły mistyk epoki Renesansu Giordano Philippo Bruno. Dzień 17 luty - data egzekucji Bruno - obchodzi się na całym świecie jako Międzynarodowe Święto Ofiar Inkwizycji. 

Giordano Philippo Bruno 1548-1600

Zajmując się chorobowymi aspektami inkwizycji w postaci zjawisk takich jak neofobia, sektofobia, herezjofobia czy paranoja antysektowa nie sposób pominąć życiorysy przykładowych osób, których choroba psychiczna potocznie zwana inkwizycją w jakiś sposób dotknęła. Mistrz Giordano Bruno to postać wybitna i jaskrawie przez szalejącą psychozę religijną poszkodowana. Nie mniej zobaczenie skutków do jakich w cudzym życiu prowadzi chorobliwa epidemia może być bardzo kształcącą lekturą, chociaż wielu wydaje się, że temat Giordano Bruno jest oklepany. Życiorys Giordano Bruno jest o tyle cenny, że pokazuje mechanizmy prześladowań organizowanych przez paranoików i herezjofobów oraz wzorcowe losy setek tysięcy i milionów innych lokalnych, mniej znanych uczonych, badaczy i myślicieli. Dopiero kiedy uświadamiamy sobie skalę zjawiska, jego masowość i powszechność możemy ze skruchą pochylić się nad losem Bruna jak i wszystkich tych, którym paranoicy polityczni zgotowali podobny los. 

Nawet całkiem współcześnie w dużym stopniu podobny los podzielił znany filozof i myśliciel Rajneesh Ćandra Mohan lepiej znany jako Osho, który za przeciwstawianie się zbrodniczej amerykańskiej inkwizycji i ciemnocie lat 80-tych XX wieku został uwięziony i podtruty talem w następstwie czego oślepł i zmarł. W roku 2008 amerykański Kongres podjął decyzję o wprowadzeniu ustawy o zniesieniu tortur służących wymuszaniu zeznań i przyznawania się aresztantów do winy. Prezydent Bush zagroził zawetowaniem tej propozycji ustawy, a jak wiadomo jest z wyznania chrześcijaninem, baptystą. Tak kolejni Giordano Bruno czekają na swoją kolej, acz może czas już zakończyć ten rozdział historii. A przecież egipski uczony Nasr Abu Zajd znany lepiej jako "Egipski Giordano Bruno" został przez islamski sąd w 1995 roku potraktowany w podobny sposób jak Bruno i zmuszony do ucieczki razem z rodziną której nakazano opuszczenie męża i ojca na mocy paranoidalnego wyroku sądowego, tym razem islamskiego, co opisał w swojej autobiografii: “Voice of an Exile. Reflections on Islam”. Zatem paranoja antysektowa znana lepiej jako inkwizycja jest bardziej patologicznym zjawiskiem społecznym i nie całkiem zależnym od rodzaju wyznawanej wiary religijnej, choć występuje tam, gdzie wszelka ortodoksja, zabobon i ciemnota. 

Każdego 17 lutego obchodzone jest Święto ku czci ofiar papieskiej inkwizycji, w wielu krajach bardzo hucznie celebrowane, szczególnie przez świat nauki i wolnej myśli filozoficznej. Giordano Bruno - ur. w styczniu 1548 w Noli we Włoszech, zam. 17 lutego 1600 w Rzymie – włoski duchowny katolicki, filozof, astronom, dominikanin, reformator, wybitny uczony epoki włoskiego Odrodzenia, czyli Renesansu. Giordano Philippo Bruno (1548-1600) to znakomity filozof włoski, przedstawiciel humanizmu i renesansowej filozofii przyrody, a współcześnie ekofilozofii. Wykładał na uniwersytetach w Genewie, Paryżu, Oksfordzie, a skłaniał się ku panteizmowi i wierze w reinkarnację. W chwili, gdy Flamini Adriano skończył odczytywanie morderczego wyroku papieskiej inkwizycji, Philippo Bruno podniósł się z klęczek i głośno wypowiedział swe sławne zdanie: "Zaprawdę, wy z większą trwogą ogłaszacie przeciwko mnie ten wyrok, aniżeli ja go wysłuchuję". Naukowo wypowiadał się za heliocentryczną teorią Mikołaja Kopernika. Bruno był twórcą hipotezy powszechności istnienia życia we Wszechświecie, który uważał za byt nieskończony i jednorodny. Religia według Giordano Philippo Bruno to uproszczona wersja filozofii, a praktyki religijne, takie z jakimi się zetknął w swoich czasach to zabobon, który zrodził się z ignorancji, czyli ciemnoty. W roku 1592 Giordano Bruno zostaje uwięziony przez chrześcijańską inkwizycję, gdzie odmawia odwołania swoich poglądów i jako heretyk (sekciarz) spalony na stosie na placu Campo de Fiori w Rzymie. Przez potomnych uznany za symbol postawy naukowej, badawczej, racjonalistycznej i odwagi w poszukiwaniu prawdy wbrew dogmatom. Autor takich znanych traktatów jak: De l’infinito universo et Mondi (1584) i De la Causa, principio et Uno (1586). 

Jezus Chrystus i Komunizm Chrześcijański

Jezus Chrystus - komunizm chrześcijański i antyklerykalizm 

Jezus Chrystus wedle swoich nauk był komunistą i antyklerykałem, chociaż nie wszystkim łatwo się z tym pogodzić... 

"Między nimi nie było żadnej różnicy i żadnego ze swych dóbr nie uważali za swoją własność, lecz wszystko było wspólne." - Ojciec kościoła Cyprian, 210-258 r., (De opere et eleemosynis 25) 

"Naśladujmy członków pierwszej gminy chrześcijańskiej, którzy mieli wszystko wspólne." - Nauczyciel kościoła św. Bazyli Wielki (330-379) 

"Chrystianizm najdawniejszych chrześcijan był w istocie tożsamy z socjalizmem." - teolog Overbeck, "I znowu zapiał kur" — Krytyczna historia kościoła 

"Wyzbycie się wszelkiej własności stanowiło nieuchronny obowiązek wyznawców pierwotnego chrześcijaństwa." - teolog Lohmeyer 

Jezus Chrystus głosił powszechną równość wszystkich ludzi, stawiał na równość kobiet i mężczyzn, deprecjonował wartości materialne. Kościoły chrześcijańskie, a szczególnie Watykan o tym często zapominają. Mistyk czy gnostyk jest jednym z pierwszych, który przywraca wagę wartości duchowych. Nauka Jezusa Chrystusa jest postępowa i proekologiczna, choć są też elementy, które świadczą o jego ortodoksji (etyka, moralność). Pozostaje faktem niezaprzeczalnym, że religia chrześcijańska u swego zarania głosiła i wcielała w czyn idee, które później rozwinęła idea komunistyczna. Jezus Chrystus był nie tylko komunistą, zwolennikiem wspólnoty majątkowej czy jak kto woli własności społecznej, uspołecznionej, ale także był wyrazistym antyklerykałem, który wielokrotnie w czambuł potępiał i przeklinał cały współczesny kler państwowej religii politycznej (faryzeusze i saduceusze).  

Komunizm pochodzi od łacińskiego communis, czyli wspólny, ogólny, powszechny, był systemem poglądów nawołującym do zniesienia ucisku i wyzysku warstw najuboższych przez bogaczy (kapitalistów, burżujów). Komunistom chodziło o stworzenie społeczeństwa, w którym nie będzie klas społecznych i wszyscy będą sobie równi względem prawa i społecznej wspólnoty. Wszystko miało być wspólne, a dobra miały być rozdzielane sprawiedliwie pomiędzy obywateli (każdemu wedle jego potrzeb), tak jak w komunie założonej przez Jezusa Chrystusa, a opisywanej w Dziejach Apostolskich. 

Komunizm chrześcijański – to ideologia głosząca idee wspólnoty dóbr (komunizm) oraz wiarę chrześcijańską. Komunizm chrześcijański był i jest praktykowany wśród anabaptystów (historycznie - Komuna w Münster, współcześnie - huteryci) i w innych protestanckich grupach religijnych w USA w XIX i XX w. np. w osadach szejkersów. Ponieważ pierwsze gminy chrześcijańskie wprowadzały zasadę współposiadania (jest o tym mowa w Dziejach Apostolskich), w odniesieniu do wczesnego chrześcijaństwa mówi się czasem o „pierwotnym komunizmie chrześcijańskim”. 

Buddha - Siddhartha Gautama Śakyamuni

Siddhartha Śakyamuni Gautama Buddha - Mistrz Oświecony 

Buddha Śakjamuni, w sanskrycie Siddhartha Gautama, a po palijsku: Siddhatta Gotama - jest postacią w pełni historyczną, żył na przełomie VI i V wieku pech, urodził się jako syn króla z rodu Śakjów (Śakya), którego niewielkie królestwo leżało przy Himalajach, na terenie dzisiejszego Nepalu, w nepalskim regionie Teraj. Nazywał się wtedy Siddhartha Gautama i był Arją (Arya) czyli Aryjczykiem. Przyszły Buddha był żonaty i miały syna Rahulę, który został później członkiem buddyjskiego zakonu. Decydujący wpływ na młodego Siddharta Gautamę miało jego bezpośrednie zetknięcie ze starością, chorobą i śmiercią, przed którymi chroniono go w pałacu. Zostawiając w królewskim pałacu za sobą żonę, syna i sam pałac, Siddhartha Gautama rozpoczął duchowo-mistyczną Drogę (Marga) poszukiwań prawdy (Satya). Działało wówczas w tamtejszym rejonie północno-wschodnich Indii sześćdziesiąt dwa rodzaje wspólnot i tradycji mistyczno-ascetycznego treningu od którego Siddhartha Gautama rozpoczął swój oczyszczający i przebudzający trening duchowego rozwoju w tym ziemskim wcieleniu. Idea, że Siddhartha Gautama Buddha nie był zwykłym człowiekiem, lecz ponadludzką istotą, która zstąpiła na Ziemię w ludzkie ciało, wywarła wielki wpływ na ukształtowanie się obrazu Buddy w mahajanie i pojawienie się całego orszaku tzw. 'transcendentalnych' buddów, a dawnych dewów (bóstw) jak Awalokiteśwara, Amitabha czy Mańdziuśri (Brahma). 

Siddhartha Gautama Buddha Śakyamuni

Buddha Śakyamuni żył około 563-483 pech (źródła greckie 566/65-486/85), chociaż tradycja ze Sri Lanki podaje lata 624-544 pech, właściwe imiona to Siddhartha (imię od rodziców i klanu joginów) Gautama (przydomek) z rodu (klanu) Śakjów – mędrzec (ryszi, roszi), uważany za założyciela jednej z wedyjskich religii powszechnych – buddyzmu. Założycielem buddyzmu był Siddhartha Gautama VI/V wiek pech, który urodził się w rodzinie panującej nad królestwem Śakjów w północnych Indiach, w imperium Maghada. W wieku 28/29 lat, żyjący dotąd w luksusie książę opuścił dom czy raczej pałac i chcąc znaleźć ucieczkę od cierpienia (duhkha) oddawał się przez sześć lat różnym dostępnym praktykom medytacyjnym oraz skrajnej mistycznej ascezie (tapas jogiczny). Po porzuceniu skrajnej mistycznej ascezy i zastosowaniu medytacji (dhjana, zen, chan) polegającej na obserwacji ciała i umysłu Siddhartha Gautama spostrzegł Cztery Szlachetne Prawdy, które stały się rdzeniem aryjsko-wedyjskiego nauczania duchowego przez resztę życia Buddhy. Owe Prawdy są jednym z podstawowych elementów doktrynalnych łączących wszelkie szkoły buddyjskie. Samo imię Buddha jest w języku sanskryckim i pokazuje bardzo silny związek postaci z duchowością i mistyką wedyjską oraz jogiczną, z kulturą bramińskich ryszich. 

Imiona Buddy:

* Gautama - imię rodowe po macosze.

* Siddhartha - ten który osiągnął cel - imię uczniów i adeptów jogicznego zakonu siddhów zwanych Siddhartha (Siddha Artha).

* Śakyamuni (Śākyamuni; Śakjamuni) - mędrzec-asceta (muni), bądź mędrzec-asceta z rodu Śakjów. 

* Buddha - od słowa bodhi tj. oświecenie, przebudzenie, iluminacja. 

* Arhata - doskonały, wzniosły, święty, wyzwolony, zbawiony za życia. 

Dodatkowe określenia z jakimi najczęściej można się spotkać, to właśnie Budda, Mahapurusza (Wielka Istota, Wielka Dusza) i Tathagata (ten, który urzeczywistnił drogę do wyzwolenia). Co ciekawe, wszystkie tradycje buddyjskie zgadzają się pod jednym istotnym względem, że Buddha żył 80 lat, tak jakby było to oczywiste, że 80 lat to długość życia Oświeconego. Najstarszym źródłem do badania biografii Buddy jest tekst „Khandhaka”, będący drugą z trzech części winaja-pitaki. Wszystkie biografie Buddy opierają się przede wszystkim właśnie na nim, jak również na paru innych rozproszonych fragmentach. Powstał on około 100-160 lat po parinirwanie Buddy. Buddha był duchowym człowiekiem niezwykłej osobowości, emanował z niego szczególny blask, aureola oświecenia. Nauczał królów i chłopów, nędzarzy i bandytów, nie robiąc najmniejszej różnicy między nimi. Był zawsze łagodny i uśmiechnięty, pełen dobrego humoru - każdy posąg Buddy jest uśmiechnięty. Jego uczniowie bawili się i śpiewali, wprawiając w zdumienie przywykłych do ponurej wówczas ascezy i wyrzeczeń brahminów. Mówiono, że „Buddha to ktoś, kto obrażany nigdy się nie obraża”. 

Bogini Dobrobytu - Magiczna BhadraKali

Mistyczna i Magiczna Bogini Bhadrakali - Indyjska Hekate 

Bhadrakālī, Bhadrakali (sanskryt: भद्रकाली , trl. Bhadrakālī , j.tamilski பத்ரகாளி, telugu: భద్రకాళి, malajalam: ഭദ്രകാളി, kannada: ಭದ್ರಕಾಳಿ, kodawa: ಭದ್ರಕಾಳಿ) – hinduistyczna bogini, forma Bogini Kali, Pomyślna Kali, najczęściej uważana za żonę Wirabhadra Dewa. Bhadrakali dosłownie oznacza "Pomyślny Czas", a także dobrobyt, prosperity, powodzenie, szczęście, błogosławieństwo, pomyślność. Bhadrakali jest boginią współcześnie najbardziej popularną w południowych stanach Indii. Święte miejsce związane z Boginią Bhadrakali nazywane jest Kalighata. Bhadrakali wedle wschodniej legendy zrodziła się jako córka Śiwa Boga dla pokonania mrocznego demona Daruka, który przynosił zły los całemu światu ludzi i popełniał wiele kryminalnych zbrodni. Bhadrakali dziedziczy mądrość i magiczno-duchową Moc po swojej matce Parwati Kali i ojcu Śiwa Hara oraz po swojej babci, którą jest Bogini Mena. 

Bhadrakali Devi - Córka Śiwa Rudra, pogromczyni demonów

Bhadrakali Devi jest tradycyjnie opiekunką indyjskich sztuk walki Kalaripayat, a wszystkie Kalari - świątynie sztuk walki są jej poświęcone. Bhadrakali ochrania honor kobiet, udziela prawidłowej wiedzy duchowej, oczyszcza wielbicieli oraz prowadzi do pełnego wyzwolenia z cyklu narodzin i śmierci. Bhadrakālī podobnie jak chociażby grecka Bogini Hekate ochrania swoich wielbicieli przed czarną magią i czarnoksięstwem, ochrania przed złoczynnymi wpływami demonów (asurów, rakszasów) oraz złych duchów (piśaców, bhutów), ochrania przed zbłądzeniem na ścieżki chaosu, ciemności i mroku. 

Kālī, Kali - w dewanagari काली, trl. Kālī, dosłownie rodzaj żeński pojęcia "czas", trl. kālā – to hinduska bogini czasu i śmierci, pogromczyni demonów i sił zła. Jedna z głównych postaci Śakti Devi, żony oraz córki Śiwa Boga. Bywa też rozumiana jako "Pani Kosmosu", Królowa Kosmosu lub Bogini Absolut, źródło zasad kosmicznych i wszelkich archetypów. Występują nurty duchowości, mistyki i magii indyjskiej, wprost utożsamiające formy Bogini Kali ze stanami świadomości człowieka oraz z magią. Kali w jednej z kilku głównych form ikonograficznych jest ciemnoskóra i wychudzona, z długimi zębami. Odziana w tygrysią skórę i naszyjnik z czaszek; pojawia się najczęściej na polach bitewnych lub na miejscach kremacji zwłok. Czasami przedstawiana z wężami wplecionymi we włosy. Często pojawia się z wystającym (najczęściej nieprzeciętnie długim) językiem, głową demona w ręce oraz pasem z uciętych rąk złoczyńców. Kali bywa przedstawiana z kilkoma parami rąk własnych w których trzyma rozmaite bronie służące do pokonania złych demonów. Ich liczba zdaniem Mahabhagawatapurany może wynosić: dwa, cztery, osiemnaście, jak również sto a nawet tysiąc. 

Loża Wielkiego Architekta - Masoneria

Masoneria - Świat i Loża Wielkiego Architekta Wszechświata 

Jak w każdej sprawie, i w tematyce masonerii oraz masonów ludzie dzielą się na trzy odłamy. Na spiskowych oszołomów twierdzących, że światem rządzi 12 najwyżej wtajemniczonych masonów zbierających się w piwnicy synagogi w Nowym Jorku, na oszołomów twierdzących, że żadna masoneria nie istnieje, a carska Ochrana napisała „Protokoły mędrców Syjonu" i założyła 50 tysięcy stron masońskich w internecie, oraz na resztę, która zupełnie o niczym nie ma pojęcia z powodu swojej totalnej ignorancji. Tymczasem masoneria naprawdę istnieje – i wcale nie jest taka tajna, jak niektórzy myślą. Czasem – gdy w polskich mediach panowała jeszcze względna wolność, czyli do początku lat 90-tych XX wieku – można było nawet zobaczyć masonów w TVP. Masoneria istnieje – i jak każda organizacja ma swoje cele, które propaguje i o które walczy. Jest też, o czym już mało kto wie, bardzo podzielona na różne stronnictwa i frakcje. Masoni stali się bohaterami takich dzieł literackich jak: "Wojna i pokój", "Czarodziejska góra", "Popioły". 

Symbol masonerii

W Polsce działają prężnie cztery niezależne organizacje (obediencje) wolnomularskie: Wielka Loża Narodowa Polski czyli WLNP - masoneria wywodząca się z tradycji  powstałej w 1717 roku Wielkiej Loży Anglii; zakładająca apolityczność i religijną neutralność lóż; pracująca w oparciu o świętojański, trzystopniowy ryt francuski; jako drugą mamy lożę Suwerenny Zakon Rytu Szkockiego Dawnego Uznanego, organizację związaną z WLNP praktykującą stopnie wyższe niż trzy pierwsze świętojańskie (tzw. szkockie, czyli od 4 do 33 stopnia); jako trzeci wymieńmy Wielki Wschód Polski - stosujący trzystopniowy obrządek francuski, który nie uznaje, inaczej niż pozostałe systemy, konieczności przysięgi na Biblię lub inną Księgę Praw oraz jako czwarty  Międzynarodowy Mieszany Zakon Wolnomularski „Le Droit Humain” - gdzie przyjmuje się do lóż na równych prawach mężczyzn i  kobiety. W Polsce powstały dwa pisma wolnomularskie: naukowo-popularne "Ars Regia" (od 1992 roku, także w wersji cyfrowej: www.arsregia.pl) oraz "Wolnomularz Polski". Niestety żadna z nich w całej swojej historii nie wspierała w ramach swojej dobroczynności Antypedofilskiego Bractwa Himawanti ani jakiejkolwiek znanej nam terapii dla ofiar księży pedofilów jakie ABH prowadzi. Może czas aby loże i masoni zaczęli się rehabilitować w Polsce ze swojej postawy tak obcej tym, którzy prowadzą prawdziwie dobroczynną działalność... 

W służbie konserwatyzmu 

Masoneria wywodzi swój ród od Świątyni Salomona, a tzw. ryty mistyczne – np. ryt Memphis Misraēm – jeszcze od budowniczych egipskich piramid. Powołuje się też na Świętego Jana (masoni składają przysięgę na Ewangelię według Świętego Jana). W rzeczywistości jednak we współczesnej wersji powstała około 300 lat temu – gdy tajne gildie strzegące tajemnic budowy katedr, tolerowane przez władze, bo użyteczne, traciły swoje znaczenie, gdyż zaprzestano budowy strzelistych świątyń. Zaczęli wówczas do nich wstępować ludzie pragnący wyzwolić się z ówczesnego systemu feudalnej i niewolniczej władzy politycznej. 

Po dwóch pokoleniach przynależność do lóż masońskich stała się modna i popularna jak współczesne New Age, przychylnością obdarzała je nawet cesarzowa Katarzyna Wielka. To masoneria zorganizowała warunki które umożliwiły uchwalenie w Polsce Konstytucji 3 Maja: większości posłów, przeciwnych nowej konstytucji, nie zawiadomiono o wcześniejszych obradach – a tych, którzy się dowiedzieli, po prostu zatrzymano na rogatkach stolicy. Na głosowanie dotarło tylko 182 posłów na 359 uprawnionych. Aż 74 z nich należało do polskiej masonerii. Tych konserwatywnych demokratów, którzy na obrady dotarli, sterroryzowano zebranym pod Sejmem wojskiem.

Tu od razu uwaga – bo wiele osób kojarzy masonerię z ruchami rewolucyjnymi: masoneria jest ruchem raczej konserwatywnym. Przecież Konstytucja 3 maja likwidowała Rzeczpospolitą Obojga Narodów, przywróciła na jej miejsce dziedziczne Królestwo – i odbierała prawa głosu szlachcie, która nie posiadała nieruchomości. Na rok 2016 formalnie głową masonerii jest Edward, diuk Kentu (wnuk Jerzego V), a należy do niej kwiat brytyjskiego establishmentu. Ciekawostka: gdy socjalistyczny premier Blair zażądał od sędziów, by zeznali, czy należą do masonerii, wszyscy odmówili. Nic im się nie stało, oczywiście. 

Przebudzenie Mocy Jedi VII

Gwiezdne wojny: Przebudzenie Mocy - Epizod VII 

Gwiezdne wojny: Przebudzenie Mocy (ang. Star Wars: The Force Awakens) – amerykański film z gatunku fantastyki space opera w reżyserii J.J. Abramsa, którego uroczysta premiera miała miejsce 14 grudnia 2015 roku, a do dystrybucji kinowej trafił dwa dni później czyli 16 grudnia 2015 roku. Globalna, ogólnoświatowa premiera rozpoczęła się 18 grudnia 2015 roku. Jest to siódma odsłona z serii filmów Gwiezdne wojny. W rolach głównych występują Daisy Ridley, John Boyega, Adam Driver, Oscar Isaac, Andy Serkis, Domhnall Gleeson i Max von Sydow. Harrison Ford, Carrie Fisher, Mark Hamill, Anthony Daniels, Peter Mayhew i Kenny Baker ponownie wcielają się w role z poprzednich filmów. Akcja filmu rozgrywa się około 30 lat po wydarzeniach z filmu Powrót Jedi (Dżedai) i koncentruje się na losach trójki nowych głównych bohaterów. 

Przebudzenie Mocy jest pierwszym filmem w trzeciej trylogii Gwiezdnych wojen ogłoszonej po przejęciu przez The Walt Disney Company Lucasfilmu w październiku 2012. Za produkcję odpowiedzialni byli J.J. Abrams, jego wieloletni współpracownik Bryan Burk oraz prezydent Lucasfilmu Kathleen Kennedy. J.J. Abrams wyreżyserował film w oparciu o scenariusz napisany wspólnie z Lawrence'em Kasdanem, współscenarzystą Imperium kontratakuje i Powrotu Jedi. John Williams ponownie skomponował ścieżkę dźwiękową, a twórca Gwiezdnych wojen George Lucas pomagał jako kreatywny konsultant. Film został wyprodukowany przez Walt Disney Pictures, Lucasfilm i Bad Robot Productions. Dystrybucją zajmie się Walt Disney Studios Motion Pictures. Zdjęcia trwały od maja do listopada 2014 w Abu Zabi, Irlandii i Pinewood Studios w Anglii. 

Przebudzenie Mocy to siódma część Gwiezdnych wojen 

Chociaż trudno to sobie wyobrazić, to są na świecie osoby, które jeszcze nie widziały poprzednich epizodów. Gwiezdne wojny są fenomenem na skalę globalną. Pod koniec lat 70-tych XX wieku pierwsza część Sagi nakręcona przez George’a Lucasa zmieniła na zawsze świat kina. Miecze świetlne, Moc i czarny strój złowrogiego Dartha Vadera na stałe weszły do kanonu popkultury. Pierwsze Gwiezdne wojny zatytułowane później Nowa nadzieja powstały w 1977 roku. 

Film doczekał się dwóch kontynuacji, a po dwóch dekadach od premiery czwartego (chronologicznie) epizodu George Lucas nakręcił trylogię prequeli. Te trzy filmy ukazują kulisy wydarzeń, które doprowadziły do powstania Galaktycznego Imperium. Ostatni aktorski film spod bandery Star Wars o tytule Zemsta Sithów trafił do kin w 2005 roku. Lucas miał z początku w planach nakręcenie 9-ciu części filmowych przygód rodu Skywalkerów, ale trzecia trylogia kontynuująca historię po ostatnim chronologicznie filmie Powrót Jedi nigdy nie powstała. 

Jak już tylko fani zdążyli się pogodzić z tym, że nowe filmy się nie pojawi, Disney wykupił prawa do marki Star Wars i niedługo później zapowiedział zupełnie nowy film. Powracają w nim tak ikoniczne postaci jak Luke, Leia i Han Solo. Ich zadaniem jest przekazanie pałeczki nowemu pokoleniu bohaterów. Pierwszy film z 1977 roku zatytułowany wówczas po prostu Gwiezdne wojny był tak naprawdę czwartym epizodem Sagi. George Lucas zaczął opowiadać swoją historię od środka, stąd filmy z przełomu wieków są tzw. trylogią prequeli. 

Widzenie - mistyczny wiersz Mickiewicza

WIDZENIE - Adam Bernard Mickiewicz herbu Poraj 

Wiersz polskiego, litewskiego i białoruskiego wieszcza ludowego oraz wielkiego iluminati Adama Mickiewicza znany pod tytułem "Widzenie" opisuje pewne mistyczne czy duchowe doznania i doświadczenia, które współcześnie kojarzymy jako związane z eksterioryzacją. Mistyczny okres w życiu Adama Mickiewicza rozpoczął się szczególnie mocno w czasie jego praktyki i nauki we wspólnocie towiańczyków, chociaż znane są także silne związki wieszcza ludów słowiańskich z orientalistyką i inne liczne inspiracje wschodnie. 

Adam Bernard Mickiewicz 1798-1855)

Eksterioryzacje, widzenia, objawienia, w tym współcześnie tak zwane OBE czyli z ang. “Out of body experiences” po polsku tłumaczymy jako "Doświadczenia poza ciałem". Od wieków przeżywają to niezwykłe uczucie tysiące osób, a po jego zakończeniu opowiadają o tym innym, zwykle bardziej zaufanym przyjaciołom. Jest to dokładnie to samo, co będzie się z każdym z nas działo po "wygaśnięciu energii" naszego ciała fizycznego. Celowo w duchowości i ezoteryce nie piszemy "po śmierci", gdyż jest to nieporozumienie. Śmierci z poziomu duszy czy jaźni nie ma i nigdy nie było – to jedyne zużycie się naszego "pojazdu", którym podróżujemy przez naszą ziemską "krainę życia". A my jesteśmy jedynie pasażerem tego pojazdu (w sanskrycie: Yana). 

Czytając strony naszych nauk duchowych i metafizycznych wiecie, że tę ważną wiadomość przekazujemy od wielu lat na przeróżne sposoby. I nie ma to nic wspólnego z wiarą czy ideologią. To jest wiedza duchowa, wiedza mistyczna, ezoteryczna, wiedza tajemna. Sprawa przeżyć OBE z eksterioryzacji - często przedstawiamy na spotkaniach rozwoju duchowego w całej Polsce różne relacje od osób, które coś takiego przeżyły. Oto fragment jednej z tysięcy z terenu Polski. 

„Nie pamiętam wypadku. Wiem tylko, że uderzyłem silnie głową w kierownicę, a pasy pękły w dwóch miejscach. Nagle zobaczyłem, że jestem nad drogą, na której stało kilka samochodów. Dostrzegłem ludzi stojących przy jakimś dymiącym wraku. Zobaczyłem, że w środku jest kilka ciał, a wśród nich także moje! Było mi ono zupełnie obojętne i dziwiłem się, że ktoś będzie próbował je wydobyć z auta, skoro ja jestem tutaj! Wszystko było w takiej poświacie, wszystko było ostrzejsze i kolory bardziej intensywne. Słyszałem dokładnie dźwięki i teraz coraz częściej nabieram przekonania, że także myśli tych osób, które tam stały. Potem zobaczyłem to cudowne światło, które było nade mną. Przepraszam, ale jeszcze przed pokazaniem się tego światła zobaczyłem świetlistą istotę, która była na miejscy wypadku i unosiła się na prawo od ludzi na jezdni, trochę obok pobocza. Był to mi ktoś niesłychanie bliski, który chyba przybył w momencie, kiedy moje życie dobiegło do takiego punktu. I wtedy to światło wydało mi się jakąś drogą. I kiedy zacząłem się już unosić w jego stronę, to nie czułem lęku.” Trójmiasto, 2005 

Mokosza - Bogini Słowian

MOKOSZA - BOGINI SŁOWIAŃSKA
TRADYCJE MATKI ZIEMI BOGINI MOKOSZY 

Mokosza, Mokosz, Mokusza, Makosz, Makosza, Moksza, Mąkosza, Mąkosz – to Bogini panteonu słowiańskiego, słowiańska Matka Boża, która według części badaczy była boginią deszczu, mokrej pogody i burzy (Łowmiański, Borovskij) a także hipostazą Matki Ziemi (Jakobson, Gieysztor). Opiekująca się ziemią, wodą, deszczem, kobietami, płodnością, seksualnością, tkactwem, przędzeniem i owcami. Wedle niektórych źródeł partnerka Gromowładcy (Boga Peruna). Dniem tygodnia poświęconym Mokoszy jest piątek, a o zachodzie Słońca odbywają się śpiewy i tańce dla Bogini Mokoszy. Mokosza, Matka Boska to wedle stanu wiedzy na początek XXI wieku imię prasłowiańskiej bogini rolnictwa i płodności, w mitologii także Matki Swarożyca, który jest w ten sposób Synem Bogini. Synem Mokoszy z Perunem jest bóstwo znane pod imieniem Jaryło. Władała ona ziemią, wilgocią (deszczem) i seksualnością, ale też wyplataniem materii świata. Atrybutami Bogini Mokoszy były m.in. pająk – symbol wyplatania i przędzenia oraz mak – symbol miłości cielesnej i płodności. Mokosz była autentycznym bóstwem, czczonym zwłaszcza we wschodniej Słowiańszczyźnie o czym wyraziście zaświadczają dokumenty historyczne, w tym słynna pochodząca z Kijowa kronika Nestora opisująca panowanie Księcia (Kniazia) Włodzimierza. 

Matka Boska - Bogini Mokosza - Matka Ziemia

Źródłosłów imienia bogini próbuje wywodzić się od prasłowiańskiego rdzenia mok-, oznaczającego „moczyć” i „mokry”, również staroindyjskiego makha - "szlachetny", "bogaty" oraz słowa rodzaju męskiego meksha - "wyzwolenie", "śmierć", "mrok", "sok roślinny". W folklorze wschodniosłowiańskim Mokosz przetrwała pod postacią wspaniałego ducha domowego, w postaci kobiety z dużą głową, przędącego nocą wełnę i strzygącego owce. Zanim się pojawi, słychać stukot kołowrotka. Zostawiano jej przy nożycach małą ofiarę z kłębka wełny, a przy świętach składano ofiary z żywności. Przekazy ludowe przedstawiają również Mokosz jako bóstwo związane ze sferą seksualności, kultury i duchowości małżeńskiej. Do dziś zachowały się tradycyjne ręczniki północnorosyjskie, na których wyobrażano – według hipotezy Borisa Rybakowa – abstrakcyjną postać Mokoszy. Postać bogini Mokoszy znajdowała się w panteonie Włodzimierzowym i jest potwierdzona przez najstarsze latopisy. Jej pamięć przechowała się na Ukrainie do XIX wieku, kiedy obchodzono jeszcze jej święto jako Piatnicę. Wtedy też urządzano obchód z Mokoszą. Przedstawiano ją jako długowłosą, wielkogłową, długoręką boginię i wiedziono przez całą okolicę, zamykając obchodem święty krąg. Obrzędy te nazywano Mokridą. Mokrza to jeden z przydomków bogini. 

Perperuna, Perunica, Piorunica lub Dodola – to bóstwo słowiańskie poświadczone głównie w wierzeniach Słowian południowych, żeńska hipostaza Peruna, para niebiańska czyli małżonka naszego bóstwa o imieniu Perun. Imię Perperuny powstało poprzez zdublowanie rdzenia w imieniu gromowładcy, zaś forma Dodola przez tabuizację teonimu przy pomocy wyrazu dźwiękonaśladowczego. Źródłosłów imienia bogini wskazuje na powiązania z hetycką Perunaš, hinduskim Pardźanją i skandynawską Fjørgyn. Bogini Mokosza posługuje się jako atrybutem nieodłącznym Złotym Sitem-Przetakiem. Ma też jako atrybut Złotego Pająka, który spina szatę na jej piersi niczym brosza, ale jest żywy i wykonuje wszystkie polecenia Bogini. Sen o złotym przetaku czy o złotym pająku był wśród dawnych ludów słowiańskich oznaką inspiracji lub posłannictwa skierowanego do osoby przez Boginię Mokosza, przez słowiańską Matkę Bożą, Mateczkę. 

Z kultem Perperuny czy Perunicy związany był praktykowany na Bałkanach obrzęd sprowadzania deszczu o nazwie Peperuda, polegający na polewaniu wodą dziewczyny, stanowiącej "ofiarę" dla Peruna. Peperuda (z bułg. motyl) – to bułgarski rytuał ludowy związany z modłami o deszcz, prawdopodobnie związany pierwotnie z kultem Perperuny czyli Perunicy. Młode dziewczęta po ozdobieniu się kwiatami i zielenią wybierają jedną spośród siebie na „motyla”. Dziewczęta tańczą i śpiewają, prosząc o deszcze w każdym domu, a dziewczęcy „motyl” jest skrapiany wodą w ofierze dla Peruna - Bóstwa Gromu. Wielbiciele Bogini Mokoszy nie zabijają pająków, uważają że pająk w domu wnosi wielkie błogosławieństwo, a często także pająki w domach dokarmiają. Z pajęczyny i chleba zresztą ugniatano leki przeciwko wielu chorobą, a jak się potem okazało, rzeczywiście w pajęczynie znaleźć można leki o działaniu antybiotyku. Pola czerwonych maków to także symbol kultowy Bogini Mokosza, a z maku i główek maku składano palone w Ogniu rytualnym ofiary dla tej najświętszej Bogini słowiańskiej, lechickiej Ziemi. 

Wiersze i Pieśni Słowiańskie

Pieśni i wiersze słowiańskie - patriotyczne i mistyczne  

Poezja Słowiańska - to wszystkie utwory literackie, w tym wiersze, piosenki, rymowanki, teksty przysięgi - mniej lub bardziej rymowane poezje śpiewane i recytowane. Słowiańska tradycyjna poezja, wiersze i pieśni rodzimowiercze oraz duchowo-mistyczne, a także patriotyczne w języku polskim - to bardzo stara tradycja przekazywana ustnie od tysiącleci na słowiańskich ziemiach polskich. O staropolskiej poezji naszej słowiańskiej ziemi wspomina się bardzo mało, często zapomina się jej uczyć w szkole, chociaż ciągle jest żywa i obecna w Narodzie Polskim, przechowywana pieczołowicie w sercach patriotycznych dusz słowiańskich, sarmackich czy lechickich, reinkarnując się wraz z pamięcią narodowych bohaterów.

Dom Pieśni i Poezji - Słowiańska Świątynia Bogini Mokoszy

Podstawowym typem wiersza słowiańskiego jest wiersz sylabiczny, który bądź to nawiązuje do sylabicznego wiersza grecko-bizantyjskiego, bądź do sylabicznego wiersza prasłowiańskiego tj. do wiersza słowiańskiego z czasów wspólnoty językowej Słowian, a nawet do czasów wspólnoty wszystkich Indoeuropejczyków, Indoariów. Wiersz sylabiczny – to wiersz mający równą liczbę sylab, akcent stały pada na przedostatnią sylabę wersu. W wierszu sylabicznym zdanie nie zawsze kończy się w wersie, występują średniówki. Najczęściej jest w poezji pisany 8-zgłoskowcem, 11-zgłoskowcem (często 5+6), lub 13-zgłoskowcem (często 7+6) ale miewa także 9 zgłosek (sylab), 10 zgłosek, 12-cie zgłosek czy jak w orientalnym wierszu wedyjskim 24 zgłoski dzielone na 16-cie plus 8 zgłosek znanym jako mistyczny rytm gajatri (gayatri). Wiersz sylabiczny można określić jako numeryczny, w którym podstawą miary jest ta sama liczba sylab co daje w wierszu rytm, najistotniejszą cechę poezji. Akcent bywa strukturalny i występuje w klauzuli, rzadziej w średniówce. W poezji, szczególnie śpiewanej dba się także o rytm toniczny lub sylabotoniczny, czyli o taką samą liczbę akcentów w wersie, gdyż służą do wybijania rytmu w czasie śpiewu i akompaniamentu. 

KTO TY JESTEŚ? POLAK MAŁY

Kto ty jesteś? Polak mały,

Polak – znaczy człowiek śmiały,

Śmiały myślą, mową, czynem,

Polak – prawym Słowianinem.

A Słowianin – to poganin!

Tako uczą mnie rodzice,

Tako wierzę. Tym się szczycę. 

******* 

Rodzimowierstwo - Rodzima Wiara Słowian

RODZIMOWIERSTWO - RODZIMA WIARA - SŁOWIANOWIERSTWO 

Rodzimowierstwo – to system wierzeń etnicznych (zarówno minionych jak i współczesnych – w tym część rekonstrukcji – zawsze jednak nawiązujących do konkretnego systemu wierzeń etnicznych) odwołujących się zazwyczaj do tradycji przedchrześcijańskich. Zespół poglądów opartych na mitologii i wierzeniach lokalnej społeczności, w obrębie danej grupy kulturowej lub etnicznej (rodzimowierca – wyznawca wiary rodzimej, etnicznej). 

Symbole wiar rodzimych

Termin ten znaczeniowo wywodzi się po części z pejoratywnie nacechowanych przez chrześcijaństwo określeń: pogaństwo, neopogaństwo. Pojęcie powstało ze złączenia dwóch słów: „wiara” w znaczeniu zespołu zasad, na których opiera się pogląd na świat oraz „rodzima” czyli właściwa danej społeczności, regionowi – pochodząca z danego narodu, plemienia, ojczyzny, macierzy, domu, miejsca, itd. We współczesnym znaczeniu do powszechnego użytku trafiło najpóźniej na przełomie XX i XXI wieku, pierwotnie na określenie tradycji słowiańskiej (jako pojecie zasadniczo będące właściwe językom słowiańskim), ostatecznie również na określenie pozostałych wierzeń wywodzących się z przedchrześcijańskich tradycji etnicznych (słowiańskiej, celtyckiej, pruskiej itd.) – stąd późniejsza konieczność doprecyzowanie przymiotnikiem, np. rodzimowierstwo słowiańskie. 

W Polsce, w okresie powojennym, pojawiło się kilka ruchów odwołujących się do rodzimowierstwa słowiańskiego – tradycji słowiańskich sprzed chrystianizacji, np. Rodzimy Kościół Polski, Rodzima Wiara, Zachodniosłowiański Związek Wyznaniowy „Słowiańska Wiara”, Polski Kościół Słowiański, Zadruga i wiele innych mniej lub bardziej formalnych. Do tradycji indoeuropejskiej odwołuje się Klan Ausran. 

W kręgach kultury germańskiej najczęstszą gałęzią rodzimowierstwa jest mitologia nordycka i Ásatrú. Na obszarach gdzie przebywali Celtowie powstał np. neodruidyzm związany m.in. z odradzanym rytuałem kręgu Gorsedd. 

Największy powrót do rodzimowierstwa miał miejsce w Polsce w 1037 roku w czasie powstania ludowego. Powstanie ludowe 1037/1038 roku w Polsce – to bunt ludności wywołany niezadowoleniem niższych warstw społeczeństwa państwa wczesnopiastowskiego. Objęło głównie tereny Wielkopolski i prawdopodobnie Śląsk. Część historyków wiąże to powstanie z reakcją pogańską, gdyż zdaniem ówczesnych kronikarzy bunt był skierowany nie tylko przeciwko możnym, ale także przeciwko chrześcijaństwu. 

Unia Słowiańska - Konfederacja Słowian

Unia Słowiańska - Unia lub Konfederacja Słowiańskich Ludów 

Mamy w Europie Środkowo-Wschodniej sześć państw słowiańskich, które jako całość ze sobą wyraziście sąsiadują, mają wspólne korzenie historyczne i podobną mentalność, a są to w kolejności alfabetycznej Białoruś, Czechy, Mołdawia, Polska, Słowacja i Ukraina. Zacieśnianie wspólnoty politycznej, gospodarczej oraz kulturalnej może z tych sześciu państw w krótkim czasie uczynić potężne Imperium Słowiańskie o kształcie solidnej i solidarnej Unii Słowiańskich Ludów lub Konfederacji Słowiańskiej na podobieństwo Konfederacji Szwajcarskiej, z potencjałem gospodarczym i politycznym dającym potęgę o sile dorównującej Japonii. Jedyne co jest potrzebne na dobry początek, to wola współpracy sześciu narodów należących do jednej kultury słowiańskiej, wola spotykania się i dokonywania wspólnych uczciwych uzgodnień na szczeblu najwyższych władz państwowych wszystkich sześciu państw Wielkiej Słowiańszczyzny, w swej istocie Kolebki Słowian, Wielkiej Słowiańskiej Krainy. 

Konfederacja Słowiańskich Ludów - Unia Słowiańska

Obszarowo ta realnie już istniejąca jako obszar geopolityczny Eurosławia czy Słowiania, Sławia nie licząc Rosji jest super państwem o powierzchni równej 1.123.979 km kw² zamieszkaną przez 112 .985.867 czyli przez prawie 113 mln mieszkańców. Słowiania, jeśli by tak nazwać nowe super państwo, konfederację czy unię, po Federacji Rosyjskiej byłaby największym i najludniejszym państwem w Europie, większym od Niemiec, którym od zawsze bardzo zależy na tym, aby Słowianie w żaden sposób nie odzyskali swojej chwały i potęgi pozostając jedynie rynkiem zbytu dla germańskich wpływów i towarów. Jako zjednoczone Ludy Słowiańskie mielibyśmy państwo obfite w bogactwa naturalne i żyzne ziemie, państwo o bardzo starej bogatej kulturze oraz licznych tradycjach, włącznie z oryginalną duchowością. Państwo Słowiańskie z dostępem do dwóch mórz, z umiarkowanym i zdrowym klimatem i ze szlakami komunikacyjnymi z północy na południe i z zachodu na wschód. Państwo Słowiańskie, które mądrze zarządzane najdalej w jedną dekadę może stać się mocarstwem światowym gwarantującym swoim mieszkańcom bezpieczeństwo swoich granic i spokojny żywot, rozwój kultury, nauki i dobrobytu. 

Początkowe całkowite PKB na poziomie ponad 1,1 biliona USD (1100 miliardów USD czyli 1 bilion €) w przeliczeniu na dolary daje całkiem mocną pozycję przetargową na owym pograniczu Europy Zachodniej i Federacji Rosyjskiej z jej dotychczasową Wspólnotą Niepodległych Państw. Współpraca, zacieśnianie bratnich więzów, solidarnościowa i kulturowa integracja na wielu różnych poziomach to całkiem dobry początek dla ożywienia dawnych tradycji wielkiego Imperium Słowiańskiego na nowych, współczesnych zasadach. Pewne regiony o silnych skłonnościach do autonomii czy niepodległości, a zamieszkałe głównie przez ludność słowiańską jak mołdawskie w swej istocie Naddniestrze czy Donbas także trzeba zaprosić do współpracy w budowanie wielkiej ponadplemiennej tożsamości słowiańszczyzny. 

Słowianie - Unia Słowiańska - Panslawizm

Słowianie są niczym jeden stary Naród podzielony sztucznymi granicami dialektów... 

Słowianie – gałąź ludów indoeuropejskich posługujących się językami słowiańskimi, o wspólnym pochodzeniu, podobnych zwyczajach, obrzędach i wierzeniach, słowiański super naród. Zamieszkują Europę wschodnią, środkową i południową oraz pas północnej Azji od Uralu po Ocean Spokojny. Słowianie stanowią najliczniejszą grupę ludności indoeuropejskiej w Europie i to Słowianie powinni mieć decydujący głos we wszystkich sprawach europejskich. 

Słowiańska Kultura Łużycka - Prasłowianie i ich Ziemia

O historii etnosu słowiańskiego można dowiedzieć się ze źródeł pisemnych, genetycznych, paleoantropologicznych, legendarnych, etnograficznych, lingwistycznych i archeologicznych. Najstarsze źródła pisane wymieniające ludy, które ewentualnie mogą być utożsamiane ze Słowianami, pochodzą z I wieku e.ch. i są dziełem starożytnych historyków i geografów greckich i rzymskich. Wspominają oni mianowicie o ludzie Wenedów (Venedi) lub Wenetów (Venethi), zamieszkującym m.in. tereny identyfikowane z obszarem dzisiejszej Polski. Tacyt w dziele Germania wymienia Wenetów wśród mieszkańców wschodniej Europy (na wschód od Wisły), Pliniusz Starszy w dziele Historia naturalna wymienia Wenedów jako zamieszkujących tereny pomiędzy Bałtykiem a Morzem Czarnym. W II wieku Ptolemeusz z Aleksandrii w dziele Geographia wymienia Wenedów jako zamieszkujących Sarmację, w pobliżu Zatoki Wendyjskiej (utożsamianej z Zatoką Gdańską) i na wschód od rzeki Wistuli (Wisły). Wysunięto przypuszczenie, że Wenedów można identyfikować po części z twórcami archeologicznej kultury przeworskiej. Tenże sam Ptolemeusz w dziele Geografia wymienia inne plemię Souobenoi (Słobeni czyli Słoweni), zamieszkujące nad Wołgą (Rha), które według odmiennej hipotezy jest utożsamiane ze Słowianami. 

Znacznie później, bo w połowie VI w. n.e. Słowian opisał w swoim dziele „Opus magnum” (pol. „Historia wojen”) największy historyk bizantyński – Prokopiusz z Cezarei. Użył on terminów Sklaboi (Σκλάβοι), Σκλαβηνοί Sklabēnoi, Σκλαυηνοί Sklauenoi, Σθλαβηνοί Sthlauenoi, oraz Σκλαβίνοι Sklabinoi. Także gocki historyk Jordanes w dziele „Getica” stwierdził, że Słowianie niegdyś zwani byli Wenetami, a po łacinie użył dla określenia ich nazwy Sclaveni. Na tej podstawie wielu uczonych, już od XIX w. utożsamiało Wenedów/Wenetów ze Słowianami i to utożsamienie stało się podstawowym argumentem dla teorii autochtonicznej. 

W VI wieku Słowian wspomina też Marcin z Bragi w jednym ze swoich poematów (In Basicica):

Immanes variasque pio sub foedere Christi

Adsciscis gentes. Alamannus, Saxo, Toringus,

Pannonius, Rugus, Sclavus, Nara, Sarmata, Datus,

Ostrogothus, Francus, Burgundio, Dacus, Alanus,

Te duce, nosse Deum gaudent.

Przyjmuje się tu inspirację Sydoniuszem, jednak Marcin dodatkowo wymienia Słowian, oraz zagadkowe ludy Nara (mieszkańców Noricum?) i Datus (Danów?).

Najstarsze wzmianki, które bez żadnych wątpliwości można wiązać ze Słowianami zawierają dzieła historyków gockich, bizantyjskich, arabskich i innych, począwszy od VI stulecia – m.in. Jordanesa, Prokopiusza z Cezarei, Pseudo-Maurycego, Teofilakta Symokatty, Teofanesa, Konstantyna VII Porfirogenety, Ibrahima ibn Jakuba – a patrząc z perspektywy zachodniej króla angielskiego Alfreda czy tzw. Geografa Bawarskiego. Jeden z pierwszych z nich, Jordanes, wymienia nazwy dwóch odłamów Słowian: Antowie i Sklawinowie lub Sklawenowie (dodając, że dawniej wszyscy Słowianie zwani byli Wenetami). 

Marihuana - zniewala i szkodzi zdrowiu

O ogromnej szkodliwości marihuany (THC) dla mózgu przypomnień kilka... 

Marihuana, potocznie zwana trawą, ziołem czy gandzią, jest dla wielu osób sposobem ucieczki od problemów życia codziennego, obowiązków oraz spraw związanych ze szkołą i pracą. Wbrew pozorom marihuana jest modna nie tylko wśród młodzieży, ale również osób w średnim wieku. Mimo że posiadanie i zażywanie marihuany jest zabronione w wielu krajach, w tym w Polsce, niektórzy ludzie sięgają po nią nie zdając sobie sprawy z jej niebezpiecznego działania. Legalizacja tego narkotyku byłaby jednak pożyteczna, gdyż dałaby budżetowi państwa więcej funduszy na leczenie skutków wszelkich narkotyków, podobnie jak alkoholizm zwalczany jest za pieniądze z akcyzy na alkohole. 

Marihuana to nic innego, jak wysuszone kwiatostany roślin konopi. Osoby uzależnione przyjmują ją na dwa sposoby – paląc lub jedząc. Najczęściej korzystają z pierwszej metody, dodając niekiedy do suszu tytoń. Narkotyk może być również przyjmowany m.in. w postaci tabletek, ciastek, czekolady, zapiekanek lub nalewki. Forma nie ma znaczenia, bowiem działanie marihuany na organizm jest w każdym wypadku podobne. Działanie konopi może być różne i zależy przede wszystkim od ich rodzaju oraz od indywidualnych predyspozycji osoby, która je przyjmuje. Konopie mają generalnie negatywny wpływ na osoby niepełnoletnie. Wykazały to badania przeprowadzone przez Narodowy Instytut Nadużywania Narkotyków. Okazało się, że młodzież, która paliła marihuanę przed siedemnastym rokiem życia, jest prawie 4 razy bardziej narażona na popełnienie samobójstwa niż osoby, które stały się zwolennikami tego narkotyku w późniejszym wieku. Marihuana jest jedną z głównych przyczyn znaczącego wzrostu samobójstw wśród młodziezy szkolnej. 

Przeglądając specjalistyczne książki i prace naukowe możemy się natknąć na informacje o zwiększonym ryzyku udziału w wypadkach samochodowych po spożyciu marihuany. Narkotyk utrudnia bowiem podejmowanie decyzji i obniża koncentrację. Istnieje wiele organizacji, które próbują walczyć z narkomanią, jednak jak pokazują statystyki, ilość osób, jaka spożywa marihuanę, wcale nie spada. Dzieje się natomiast coś znacznie gorszego – obniża się próg wieku osób, które eksperymentują z narkotykami. Duży wpływ na tę sytuację ma przystępna cena towaru oraz moda, która często zmienia życie wielu osób w niekończący się koszmar. Jeśli marihuanę zażywa kobieta w ciąży, naraża swoje dziecko na wiele niebezpieczeństw, a jednym z wielu są jego późniejsze problemy z nauką i koncentracją oraz niezbornością ruchową i silnymi napadami agresji. 

Inglizm - Słowiańsko-Aryjskie Wedy i Bredy

Inglizm Ynglism Инглиизм - Słowiańsko-Aryjskie Wedy i bardzo nawiedzone Bredzenia z kiepskiej jakości channelingów

Inglizm, a co za tym idzie Wedy Sławiano-Aryjskie (Slavic-Aryan Vedas; Славяно-Арийская-Веды) wygląda na jedno wielkie oszustwo i mistyfikację spreparowaną przez Chiniewicza urodzonego w 1961 roku w Omsku (Alexander, AY Khinevich, Hiniewicz, także znany jako Pater Dii, po rosyjsku Александр Юрьевич Хине́вич oraz Ахиневич czyli Ahiniewicz, Achiniewicz), który wcześniej próbował swych sił w innych dziedzinach, takich jak gnoza czy kabała. Być może jest to mistyfikacja celowa zrobiona w dobrej wierze, celem przebudzenia tożsamości słowiańskich ludów i odnowienia słowiańskiej kultury. W 1991 roku założył nawet Centrum Studiów i Badań Parapsychicznych "Dżiwa", oraz dawał wykłady. Zachowały się zdjęcia plakatów z tego okresu, na którym przedstawia się jako "mesjasz i odnowiciel" czyli nowy Chrystus. Zapewne lepiej było się promować jako nowy aktualny prorok tradycji słowiańskiej, niźli dokonywać mistyfikacji.

W 1992 po powrocie z podróży do USA rejestruje nową wspólnotę religijną typu New Age z siedzibą w Omsku, która nosi miano "Inglizm", zaś rok później w starej bibliotece rzekomo odnajduje ukryte w ścianie dawne manuskrypty, których jednak nikt nie widział. Formalnie rzekomo Starowierska Cerkiew Inglistów została zarejestrowana urzędowo w Omsku na Syberii w 1998 roku jako rodzaj religijnej wspólnoty neosłowiańskiej należącej do grupy kultów Boga znanego jako Rod. W 2004 roku jednak wspólnota z powodu rasizmu, antysemityzmu, ekstremizmu i przekrętów finansowych czasowo traci status legalności oraz zostaje zakazana. Ogłasza, że biblioteka była Kąciną Boga Pioruna i stanowiła pustelnię. Aleksander Chiniewicz (Хине́вич) twierdzi, że został wielkim kapłanem słowiańskim po śmierci swojego poprzednika w 1985 roku. Zakłada dwie szkoły o profilu duchowym czy mistycznym oraz prowadzi liczne wykłady. Ludzi opanowuje boom nowej ideologii, którzy dali się złapać na nośne hasełko "prastarej wiedzy przodków", co samo w sobie wskazuje na działanie ducha odnowy i rekonstrukcji tradycji słowiańskich. 

Święta Ksiąga Inglizmu

Z kompilacji posiadanych materiałów oraz wcześniej uzyskanej wiedzy tworzy wspierany przez znawcę słowiańszczyzny Władimira Nikołajewicza Janwarskiego ideologię Inglizmu (Inglizm, Ynglism; rosyjski: Инглиизм) oraz kilka "ksiąg", które wydaje pod wspólnym tytułem "Wedy Słowiano-Aryjskie". Sam pomysł, że Wedy spisane zostały na złotych tablicach prastarym językiem zaczerpnął z historii "Księgi Mormona", co ujawnił sam Władimir Janwarski. Wymyśla także "Karunę" czyli rzekome, prastare pismo którym ponoć spisano Słowiańskie Wedy, a które bardzo nieudolnie wzoruje na sanskrycie, którego nie zna. Niestety, jego wiedza jest bardzo uboga i nie rozumie sanskrytu, nie wie, że wywodzi się z pisma kobalnego (węzełkowego), którego Słowiańską kontynuacją jest Głagolica, na co dowodem są wykopaliska i tzw. "ceramika sznurowa". Władimir Janwarski w 2000 roku nie zgadzając się z matactwami (lub może lepiej powiedzieć channelingami od jakiś starych duchów) Aleksandra Chiniewicza przeinaczającego wiedzę i wiarę przodków do własnych pomysłów lub channelingów na wzór amerykańskiego New Age - odchodzi z tej organizacji. Tak zwane Słowiańsko-Aryjskie Wedy to w najlepszym razie kompilacja tekstów zebranych z różnych kultur i języków lub przekazy channelingowe od duchów przodków, po raz pierwszy opublikowana w roku 2000 w Rosji. Teksty SAW (ros. CAB) zawierają wyraźne oznaki pożyczek, przechodząc przynajmniej w przypadku księgi znanej jako "Saga o Ynglingach" (ros. «Сагой об Инглингах») w bezpośredni plagiat. Mają też liczne zapożyczenia z dawnej Sagi skandynawskiej z XIII wieku znanej jako «Легенды тамплиеров» czyli z Legend Templariuszy - jak najbardziej chrześcijańskich Templariuszy. 

Gdyby Aleksander Chiniewicz nie kłamał, nie mataczył, postępował od początku uczciwie i napisał prawdę, że Inglizm to próba możliwie wiernego odtworzenia prastarej wiedzy i wiary na podstawie takich, a takich materiałów lub z pomocą channelingów; gdyby nie tworzył mitów, bajek, nie kłamał i postępował prawie, tak, jak do tego nawołuje - wszystko wyglądałoby inaczej. Wszak wiedza o naszych praprzodkach została w dużej mierze zniszczona przez agresywne chrześcijaństwo, wymazana, zawiera wiele białych plam i dziś wielu ludzi podejmuje się takich prób rekonstrukcji. Ludzie mieliby świadomość, że to tylko "jeden z wariantów", nie zaś "prawda objawiona". A tak rodzimowiercy rosyjscy wyszydzają go nazywając "pseudojazecznikiem".

Jednakże ojciec Chiniewicz, obecnie wspierany przez swojego agenta Aleksieja Trechlebowa (ros. Алексей Трехлебов ksywa Трёхбулкин), któremu nadał tytuł Wiedamana i nazwanie Wiedagor głosi kłamstwa. Kłamie nawet w kwestii daty swego urodzenia. Oficjalnie mówi, że urodził się w 1951 roku, jednakże dokumenty urzędowe twierdzą, że jego data urodzenia to 1961 rok, a rok 1961 jako numerologiczna demoniczna wibracja (17) uważany jest za przynoszący głosicieli pomylonych, fałszywych objawień. Studiował na politechnice w Omsku, niestety, nie dał rady ukończyć studiów, w 1990 roku na fali seansów z hipnotyzerem Kaszpirowskim bardzo w Rosji popularnych także próbował robienia masowych leczniczych seansów, jednak bez większego powodzenia. Przeprowadził także w latach 1990-91 serię wypraw na tereny strefy anomalii Omskiej, gdzie miały się pojawiać UFO z dużą częstotliwością. W 1991 roku zorganizował konferencję wiedzy tajemnej i badań paranormalnych w Omsku. W 1993 roku otworzył dwie lokalne grupy pod nazwą Seminarium duchowne oraz Szkółka niedzielna, bo zafascynował się Templariuszami. 

Ernestyna Luiza Rose - Owenizm i Okultyzm

ERNESTYNA POTOWSKA ROSE
Owenistka, kabalistka, humanistka, sufrażystka, abolicjonistka 

„ Już w wieku pięciu lat byłam buntowniczką” - napisała o sobie Ernestyna Luiza Rose (1810-1892) i ta ocena nie wydaje się przesadna, kiedy weźmie się pod uwagę dalsze losy tej niezwykłej kobiety kojarzonej z ruchem sufrażystek, walką o równouprawnienie kobiet, prawami człowieka, kabałą, owenizmem, ateizmem, socjalizmem, a nawet okultyzmem. 

Ernestyna Luiza Rose z domu Polowska

Ernestyna Luiza Potowska pisana także Polowska (1) znana jako Ernestine Susmond Potowski urodziła się w początkach XIX wieku (dokładnie 13 stycznia 1810 roku) w Piotrkowie Trybunalskim, podówczas prowincjonalnym miasteczku w Księstwie Warszawskim, zamieszkałym prawie w połowie przez ludność żydowską. Była jedyną córką ortodoksyjnego rabina i kabalisty oraz  przełożonego jesziwy, co nie przeszkodziło jej w przyszłości stać się jedną z czołowych postaci ruchu abolicjonistycznego, feministycznego i wolnomyślicielskiego w Stanach Zjednoczonych. Ernestyna była kobietą niezwykłą i niezwykłe było jej życie. Jako jedyne dziecko w rodzinie uzyskała wykształcenie nietypowe jak na swoją płeć, czas i miejsce, w którym żyła: znajomość języka hebrajskiego, Tory i Talmudu oraz Kabały (Kabbalah). Jej ojcu nie udało się jednak przekazać Ernestynie bezmyślnej wiary w prawdziwość wszystkiego jak leci w świętych księgach. Wspomniany bunt pięciolatki dotyczył przekazu biblijnego, gdzie zadawała dużo pytań i pojęła przegięcia interpretacyjne w Biblii. Ernestyna nie mogła przyjąć do wiadomości, że Bóg może wymagać od jej chorego ojca ciągłych postów, które niszczą jego zdrowie i uważała, że to ludzka zła interpretacja Biblii. W wieku 12 lat zakwestionowała podrzędną rolę kobiet w judaizmie znajdując w samej Biblii teksty wskazujące, że nie to było intencją Elohim Boga. Kiedy miała lat czternaście, członkowie kongregacji, do której należała jej rodzina, uznali ją za heretyczkę lub mistyczkę. Nie to jednak było przyczyną zerwania Ernestyny z domem rodzinnym, bo mistyczki często miały uznanie w społecznościach żydowskich. Chcąc okiełznać niepokorną córkę, ojciec zaręczył ją ze swoim przyjacielem, mężczyzną wiele lat od niej starszym (w wieku jej ojca), obleśnym, nie dbającym o higienę, zawsze niedomytym i zboczonym. Zerwanie zaręczyn oznaczałoby zwrócenie zapisanego w umowie przedmałżeńskiej posagu, który stanowił odziedziczony po śmierci matki Ernestyny majątek. Nie mogąc pogodzić się z utratą spadku, Ernestyna wniosła sprawę przeciwko ojcu do sądu cywilnego w pobliskim Kaliszu, i stając sama przed sądem, wygrała proces! 

Był rok 1827, a Ernestyna Luiza miała 17 lat i nie ma już czego szukać w swym piotrkowskim domu, tym bardziej że ojciec zdążył poślubić nową żonę – jej rówieśnicę. Wyjeżdża więc samotnie do Berlina, gdzie szybko daje się poznać jako osoba niekonwencjonalna o skłonnościach wolnościowych i ezoterycznych. Nie mając protektora, który zagwarantowałby jej jako Żydówce zgodne z prawem przebywanie w mieście, wyjednuje u króla Prus zgodę na bezterminowe osiedlenie. Na wysuniętą przez króla sugestię zmiany religii ma odpowiedzieć: „nie po to schodziłam z drzewa judaizmu, by teraz wejść na gałąź chrześcijaństwa”. Idiomatyczny zwrot "schodzenia z drzewa judaizmu" oznaczał sugestię, że wolą Boga było, aby urodziła się w religii judaistycznej, zatem konwersja jest niestosowna. Pozbawiona środków do życia (proces, choć wygrany, pociągnął za sobą ogromne koszty) zostaje wynalazczynią środka odświeżającego powietrze (rodzaj dezodorantu do pomieszczeń). Sprzedaż specyfiku pozwala jej na utrzymanie się w Berlinie i dalsze podróże: do Holandii, Belgii, Francji i przede wszystkim Anglii. W Berlinie Ernestyna uczy się języka niemieckiego i planuje opuszczenie kontynentu. W roku 1829, po pierwszej, nieudanej próbie (statek rozbija się u wybrzeży Anglii; przepada cały jej majątek) Ernestyna, jeszcze wówczas Potowska, ląduje na Wyspach Brytyjskich. Utrzymuje się z udzielania lekcji języków niemieckiego i hebrajskiego. Wkrótce poznaje Roberta Owena i staje się jego współpracowniczką w założonym w 1835 roku Stowarzyszeniu dla Wszystkich Klas i Narodów. 

Język ukraiński - alfabet i historia

Język ukraiński - jego powstanie, alfabet, wymowa i historia 

Język ukraiński po ukr. українська мова, ukrajinśka mowa – język należący do grupy języków wschodniosłowiańskich. Posługuje się nim ponad 47 mln ludzi, głównie na Ukrainie, gdzie ma status języka urzędowego. Używany jest również przez Ukraińców w Rosji, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Mołdawii, Polsce i na Białorusi. Współczesny alfabet ukraiński stanowi odmianę cyrylicy, a obecna ortografia ustalona została zasadniczo na początku XX wieku. 

Język ukraiński i jego dialekty na Ukrainie

Język ukraiński należy do grupy języków wschodniosłowiańskich, a szerzej, jak wszystkie bałtyckie i słowiańskie języki do indoeuropejskiej rodziny językowej sięgającej Indii i Persji. Obecna ortografia ukraińska została ustalona na początku XX wieku. Interesującym faktem jest to, że na wschodnich i południowych terenach Ukrainy, jej mieszkańcy mówią językiem, który jest mieszanką rosyjskiego i ukraińskiego. 

Wyróżnia się 3 zespoły dialektów:

- północne (gwary wschodniopoleskie, środkowopoleskie, zachodniopoleskie, podlaskie);

- południowo-wschodnie (gwary: środkowonaddnieprzańskie, słobożańskie, stepowe);

- południowo-zachodnie (gwary: bojkowskie, łemkowskie, huculskie, podolskie, wołyńskie, zakarpackie, naddniestrzańskie, nadsańskie, pokuckie, bukowińskie).

Gwara łemkowska (rusińska), którą posługują się Łemkowie, jest traktowana przez wielu użytkowników oraz niektórych językoznawców jako odrębny język (p. język rusiński). 

Język ukraiński stosunkowo późno wyodrębnił się z dawnych gwar słowiańskich. Najdawniejsze ślady języka ukraińskiego pojawiają się dopiero w XII–XIII wieku w tekstach rusko-cerkiewno-słowiańskich, pisanych w zachodniej części południowej Rusi na obszarze halicko-wołyńskim. Na przełomie XIII–XIV wieku podstawowe cechy fonetyki ukraińskiej były już ukształtowane. Współczesny język literacki powstał na przełomie XVIII i XIX wieku. Prawdziwy przełom nastąpił wraz z publikacją Eneidy Iwana Kotlarewskiego w 1798 roku. Wprowadził on do literatury ukraińskiej czysty język ludowy swego macierzystego dialektu połtawskiego. Duży wpływ na stabilizację nowego języka literackiego wywarł również jego dramat Natałka Połtawka. Duży udział w tym procesie miała również twórczość wybitnego poety ukraińskiego, Tarasa Szewczenki, który oparł swój język na macierzystym dialekcie Kijowszczyzny. Wielki poeta uwzględnił też inne dialekty, a nawet stare elementy języka pisanego wraz z cerkwizmami. Tak więc ukraiński język literacki oparł się na dialekcie połtawsko-kijowskim, który już w XVII wieku stał się jednym z najważniejszych dialektów ukraińskich, a jego cechy rozszerzyły się na pozostałe dialekty. 

Satanizm - pedofilia, mordy i molestowanie

Sataniści-pedofile zmusili nastolatkę do seksu z niemal 2 tysiącami mężczyzn 

To, co przeżyła Annabell Forest w dzieciństwie to prawdziwe piekło! Jej matka wciągnęła ją do sekty oddającej cześć szatanowi. Członkowie sekty kultywującej ideologię satanistyczną Aleistera Crowleya robili prawdziwe orgie seksualne, a do grupowego seksu wykorzystywali także dzieci. Koszmar 18-letniej dziś Annabell skończył się, gdy dziewczyna uciekła z tego crowleyowskiego piekła na ziemi! Colin Batley (przywódca satanistów w Walii) i Jacqueline Marling (matka Annabell) zostali w 2011 roku skazani na długoletnie kary więzienia za satanistyczną zbrodnię gwałcenia i zmuszania dziecka do seksu grupowego. Ideologie nawiązujące do wolnego seksu i pedofilii mają jakoś wielkie wzięcie wśród osób o skłonnościach pedofilskich i satanistycznych. 

Pedofil satanista Colin Batley

Annabelle Forest, obecnie 18-letnia dziewczyna, za sprawą swojej matki w wieku 7 lat została wciągnięta do sekty satanistów w nadmorskim miasteczku Kidwelly, w zachodniej Walii, w Wielkiej Brytanii. Od 11 roku życia była zmuszana do prostytucji. Matka wciągnęła swoją córkę do satanistycznej sekty, gdy Annabelle Forest miała 7 lat. Początkowo była tylko obserwatorem rytualnych obrzędów, jednak w wieku 11 lat została zgwałcona przez przywódcę grupy Colina Batley’a - byłego ochroniarza z Tesco. Od tego czasu regularnie brała udział w orgiach. Ponadto, zmuszano ją do prostytucji, w celu pozyskania pieniędzy na funkcjonowanie sekty. Łącznie, Annabelle Forest uprawiała seks z ponad 1800 mężczyznami. 

Annabelle Forest nie była jedynym dzieckiem wykorzystywanym przez sektę. To samo spotykało potomków innych członków czarnoksięskiej, satanicznej grupy Aleistera Crowleya. Przywódcy sekty czarnomagicznej przymusowe orgie utożsamiali tym, że seks jest rodzajem testu, który umożliwia zyskanie przychylności demona. Dziewczynie udało się uciec dopiero w wieku 18 lat, po tym jak urodziła dziecko przywódcy satanistów. Zgłosiła sprawę na policję, która aresztowała zarówno jej matkę, jak i przywódcę sekty oraz pozostałych członków. O swoich przeżyciach dziewczyna napisała w książce. Wszystkie te wydarzenia miały miejsce w jednym z domów przy spokojnej ulicy jednego z walijskich miast w Wielkiej Brytanii. - Byłam uczennicą w dzień i niewolnicą seksualną w nocy - pisze Annabelle. - Było tak źle, że w pewnym momencie próbowałam odebrać sobie życie.