Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Karta PP)
Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej (ang. Charter of Fundamental Rights of the European Union, fr. Charte des droits fondamentaux de l'Union Européenne) - Karta PP, KPPUE, to zbiór fundamentalnych praw człowieka uchwalony i podpisany podczas zjazdu Rady Europejskiej w Nicei przez premierów rządów wszystkich państw Unii Europejskiej. Charakter prawny dokumentu został nadany poprzez Traktat reformujący podpisany 13 grudnia 2007 roku. Karta zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2009 roku, pod warunkiem, że wszystkie państwa członkowskie UE ratyfikują Traktat. Europejska Karta Praw Podstawowych składa się z preambuły oraz 54 artykułów rozdzielonych między 7 rozdziałów. Działając wbrew interesom Narodu Polskiego 4 października 2007 rząd reżimu Jarosława Kaczyńskiego zdecydował, iż polscy obywatele nie będą podlegać ochronie zagwarantowanej w Karcie Praw Podstawowych UE tak jak normalni obywatele pozostałych krajów członkowskich Unii Europejskiej (z wyjątkiem Wielkiej Brytanii). Polacy nie będą mogli dochodzić swoich praw zawartych w Karcie PW UE przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka.

Prace nad ustanawianiem fundamentalnych praw UE ruszyły w 1999 roku, w czasie posiedzenia Rady Europejskiej w Kolonii. Dokument ten miał zebrać "wspólną część podstawowych praw obywatelskich, które w tej czy innej formie są wpisane do konstytucji i innych aktów prawnych państw członkowskich UE, aby stworzyć spójny zestaw norm dla tworzenia przyszłego prawa UE". Po przegłosowaniu pomysłu w Parlamencie Europejskim zostało Komisji Europejskiej zlecone zadanie ustalenia kompromisowego tekstu Karty. Kartę tworzył 60-osobowy konwent składający się z przedstawicieli szefów państw i rządów UE, parlamentów krajowych, Parlamentu Europejskiego oraz Komisji Europejskiej. W dniu 7 grudnia 2000 roku tekst karty został przyjęty i podpisany przez premierów rządów wszystkich państw UE. Proklamowanie Kart jest przewidziane na 12 grudnia 2007, przeddzień ratyfikacji Traktatu Reformującego. Traktat ma obowiązywać od 1 stycznia 2009 roku. Kartę przyjeły wszystkie kraje UE z wyjątkiem Wielkiej Brytanii i kaczystowskiej Polski zwanej IV RP.
Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej jest dokumentem prawnym zawierającym zestawienie najważniejszych praw, wolności i zasad skierowanych do obywateli państw członkowskich Unii. Przez wiele lat Karta funkcjonowała jako dokument polityczny, przyjęty wspólnie przez Parlament Europejski, Radę Unii Europejskiej i Komisję Europejską 7 grudnia 2000 roku. Karta Praw Podstawowych stanowi zbiór praw o charakterze politycznym, obywatelskim, społecznym i gospodarczym. Znaczna ich część jest zbieżna z prawami zawartymi w dwóch konwencjach Rady Europy: europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, (podpisana 4 listopada 1950 r., weszła w życie 3 września 1953 r.), której stronami są wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej oraz w Europejskiej Karcie Społecznej z 1961. Dodatkowo Karta zawiera prawa wiążące się z instytucją obywatelstwa europejskiego. Są to prawa przysługujące obywatelom państw członkowskich Unii Europejskiej oraz osobom fizycznym i prawnym mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z państw członkowskich Unii.
Warto zwrócić uwagę na kilka norm prawnych Karty, które stanowią swoiste novum w obszarze ochrony praw człowieka i obywatela. Należą do nich: ochrona konsumentów, ochrona środowiska naturalnego, ochrona danych osobowych, prawo osób niepełnosprawnych i osób starszych do niezależnego życia, integracji społecznej i zawodowej, uczestniczenia w życiu społecznym i kulturalnym, zakaz dyskryminacji poszerzony o kwestię orientacji seksualnej. Są to nowe kategorie praw, nie mające waloru powszechności, które stopniowo są wprowadzane do szerszego systemu ochrony praw człowieka, co wynika z rzeczywistego postępu w tej dziedzinie. Zmiana statusu Karty PP z dokumentu politycznego na prawnie wiążący wzbudzała w przededniu podpisania Traktatu Lizbońskiego wiele kontrowersji.
Nie wszystkie państwa członkowskie zdecydowały się na bezwarunkową akceptację tego dokumentu. Efektem tego jest dołączenie do Traktatu Protokołu nr 30 w sprawie stosowania Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej do Polski i Zjednoczonego Królestwa, który precyzuje pewne aspekty stosowania Karty wobec tych państw. Polska i Wielka Brytania jako dwa mroczne demony Europy sprzeciwiły się ujednoliceniu głównych praw i swobód obywatelskich Unii Europejskiej na terytorium swoich krajów, co oznacza amok ciemnogrodu i średniowiecznego wstecznictwa inkwizycyjnego oraz skłonność do represjonowania i terroryzowania własnych obywateli. Należy dodać, że większość owych praw i wolności obywatelskich jest i tak gwarantowana innymi traktatami w Polsce, tyle że w mniejszym stopniu możliwymi do bezpośredniego wyegzekwowania w prawodawstwie państwowym.
Niechęć wobec Karty Praw Podstawowych UE przejawiają m.in. pedofile, a to z uwagi na to, że Karta nakazuje nadanie praw podstawowych dzieciom i ochronę dzieci (Art.24). Wrogość do Karty przejawiają też handlarze ludźmi ponieważ Karta zabrania handlu ludźmi i zakazuje niewolnictwa (Art.5). Przeciwni Karcie są też terroryści, gdyż Karta zakazuje torturowania i poniżającego traktowania innych, co jest ulubionym sposobem znęcania się nad swoimi ofiarami przez terrorystów, także tych mających władzę polityczną (Art.4). Przeciwni Karcie są zbrodniarze faszystowskiej inkwizycji, gdyż Karta nakazuje zagwarantowanie swobody wyznawania każdej religii i światopoglądu (Art.10). Także wrogo usposobieni są zwolennicy dyktatury nakładającej cenzurę polityczną na media, patrz Art.11. A co najgorsze wymaga się zagwarantowania obywatelom dobrej administracji publicznej (Art.41), a ta zapewne w Polsce nie jest jeszcze możliwa, jak powszechnie wiadomo. I tak trzeba sobie wszystkie artykuły wnikliwie przeczytać, aby zrozumieć kim są ci totalitarni apodyktyczni reżimowcy rządowi z PO, PSL, SLD oraz PiS, którzy nie chcą Karty Praw Podstawowych UE w Polsce.
Traktat Lizboński ostatecznie wszedł w życie 1 grudnia 2009 roku i od tej pory obywatele UE mogą się powoływać przed sądami na postanowienia Karty. Nie wszystkie państwa związały się jednak katalogiem praw zawartym w Karcie. Niestety, Wielka Brytania i Polska dołączyły do Traktatu Reformującego protokół nr 7 (tzw. protokół brytyjski), który stanowiąc klauzulę typu opt-out ogranicza stosowanie Karty PP w tych państwach. W Wielkiej Brytanii, będącej inicjatorem przyjęcia klauzuli, powodem była niechęć do związania się obowiązkami socjalnymi oraz sprzeciw wobec wzrostu kompetencji Trybunału Sprawiedliwości UE, podobnie i w Polsce, która ma więcej absurdalnych niechęci do ujednolicenia praw obywatelskich w Europie. Kiedy ujawniono ostateczną treść protokołu brytyjskiego doszło do konsternacji, ponieważ wynika z niej, że w Polsce i Wielkiej Brytanii nie będzie w szczególności obowiązywała część Karty dotycząca praw pracowniczych. Zatem zdemoralizowane żądzą zysku za wszelką cenę lobby kapitalistycznego nieograniczonego wyzysku niewolniczego (poprzez umowy śmieciowe) najbardziej powstrzymuje w Polsce wprowadzenie Karty PP w całości. Prawo europejskie w ogóle nie wkracza w dziedzinę prawa rodzinnego, dotyczącego moralności, kwestii ochrony życia i podobnych, gdyż są sprawy zostawione w gestii państw członkowskich, karta praw podstawowych tutaj niczego nie zmienia i niczego nie narzuca - a takimi argumentami szafowali przeciwnicy Karty PP ukrywając, że chodzi im o utrzymanie niewolnictwa ekonomicznego w Polsce.