Roberto Assagioli - Psychosynteza Iluminati

Roberto Assagioli - życie i działalność twórcy szkoły psychosyntezy

Roberto Assagioli urodził się 27 luty 1888, zmarły  23 sierpnia 1974 - znamienity psychiatra i psychoterapeuta, twórca specyficznego systemu o nazwie psychosynteza, zaliczanego do szkoły psychologii transpersonalnej i psychoterapii, będącej pomostem między psychologią klasyczną a transpersonalną. Psychosynteza opiera się na psychoanalizie i psychoterapii, ale wnosi dużo więcej, w tym psychologię religii i psychologię duchową. Psychosynteza inspiruje się psychoanalizą i psychoterapią sama będąc ich inspiracyjnym rozwinięciem. 

O czym rzadko się w Polsce wspomina, Roberto Assagioli studiował intensywnie teozofię oraz filozofię wschodnią, w tym filozofię sankhji, wedanty i jogi, skąd nauczył się i intensywnie propagował medytację refleksyjną, receptywną i twórczą. Inspirował się dwoma wielkimi joginami, Swami Wiwekanandą oraz Śri Aurobindo, a potem jeszcze Paramahansą Joganandą. Wniósł wielki wkład do grup i środowisk Przedwiecznej Mądrości (Ageless Wisdom, Perennial Philosophy). Zorganizował i rozpowszechnił w oparciu o nauki i ideały nauczane przez Alicję Bailey dwie grupy praktyk medytacyjnych: Grupę Medytacji Twórczych (The Group for Creative Meditation) oraz Medytacyjną Grupę Nowego Wieku (The Meditation Group for the New Age). Roberto Assagioli jest również współzałożycielem Szkoły Studiów Ezoterycznych (The School for Esoteric Studies) służącej przekazywaniu zaawansowanych nauk Alicji Bailey. 

Dzieciństwo i młodość Assagioli 

Roberto Assagioli urodził się w Wenecji 27 lutego 1888 roku, a jego prawdziwe nazwisko brzmiało Roberto Marco Grego. Gdy miał zaledwie dwa lata stracił ojca, a jego matka poślubiła doktora Emanuele Todesco Assagioli, który usynowił Roberto nadając mu swoje nazwisko. Roberto Assagioli uzyskał klasyczną edukację: 5 lat greki, 8 lat łaciny i naukę innych języków. 

Księga Mądrości Salomona - Wiedza Tajemna

Księga Mądrości - Mistyczna Wiedza Króla Salomona 

Salomon Król Mędrzec na Tronie

Księga Mądrości, Mądrość Salomona – w katolickim i prawosławnym kanonie Biblii jest jedną z dydaktycznych (mądrościowych) ksiąg Starego Testamentu, zaliczaną do ksiąg deuterokanonicznych czyli natchnionych. Wyznawcy judaizmu i kościoły protestanckie odrzucają niestety jej kanoniczność, zaliczając Księgę Mądrości do utworów apokryficznych. Tytuł przyjęty w greckich i wczesnołacińskich rękopisach - Mądrość Salomona - wskazuje na jego autorstwo, co potwierdza fakt, że autor dość często sugeruje, iż jest właśnie Salomonem, synem Króla-Proroka Dawida, królem dawnego Izraela, który żył w X wieku p.e.ch., chociaż zachowane późniejsze oryginały wskazują na pewne wpływy i stylizację kopistów greckich. Na pewno była w II wieku p.e.ch., przetłumaczona na język grecki, z zachowaniem hebrajskiej myśli i rytmiki myśli (paralelizm przeciwstawny). Najważniejszą rzeczą w Księdze Mądrości jest to, iż po raz pierwszy w Biblii pojawiają się w niej informacje na temat odmiennego losu po śmierci dusz ludzi sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Księga opowiada o cechach świętości, poszukiwaniu Mądrości Bożej (Chochmah, Hokhmah) i ukazuje mądrość w dziejach Ludu Bożego. 

Pierwsza część księgi (rozdz. 1-5) mówi o sprawiedliwości, czyli świętości życia, którą autor przedstawia jako jedynie prawdziwą mądrość życiową, potrzebną szczególnie panującym, i o zapłacie, jaka czeka w życiu przyszłym zarówno sprawiedliwych, jak i bezbożnych. Druga część (rozdz. 6-9) jest hymnem pochwalnym na cześć Mądrości, która sama szuka człowieka, prowadzi go do życia nieśmiertelnego i jest bezcennym skarbem. Część trzecia (rozdz. 10-19) mówi o roli, jaką Mądrość Boża odegrała w dziejach ludzkości, a zwłaszcza w historii Izraela. Księga objaśnia także zasadnicze pojęcia hebrajskiej mistyki, kabbalah, takie jak Chochmah czyli Mądrość, które wyróżnione zostały w nawiasach. Pozostawiono oryginalny oświecający tetragrammon JHWH zamiast nieadekwatnych do znaczenia Imienia Bożego JHWH dziwacznych spolszczeń: Pan, Panie, Pański. Z oświeceniowej Księgi Mądrości Salomona poznajemy także jakie zasadzki zastawiają siły zła, niegodziwości i ciemności na tych, którzy dążą do Światła Oświecenia i Mądrości Bożej, do Zbawienia. Umiłowanie Sprawiedliwości (Cedaka) oraz rozmyslanie o JHWH (Jahwah, Jahuwah, Jahweh) jest niewątpliwie absolutnym początkiem. 

Księga Mądrości Salomona, a w tłumaczeniu syryjskim "Księga Wielkich Mądrości Salomona" jest starannie zaplanowanym dziełem, pozostającym w tłumaczeniu na grecki pod wpływami literatury hellenistycznej. Można w niej wyróżnić trzy części: pierwszą, odnoszącą się do ludzkiej mądrości, wiodącej sprawiedliwych do Boga (El, Eloah, Elohim); drugą, dotyczącą mądrości królów, sprawujących władzę; trzecią, poświęconą Bożej Mądrości (Chochmah), objawiającej się zarówno w stworzeniu świata, jak i w roli zbawczej Ludu Bożego. Autor, ukazując dzieje narodu wybranego i – podobnie jak to ma miejsce w midraszach – wskazując na głębszy sens opisywanych wydarzeń, interpretuje je często w nowy sposób; podkreśla przy tym rolę mądrości w dziejach Ludu Bożego. Podnosi także problem cierpienia, nagrody i kary. Księga Mądrości zwana także Mądrością Salomona zawiera nadto ostrzeżenie przed zgubnymi skutkami ulegania lokalnej kulturze prymitywnej i porzucania wzniosłej wiary przodków, w tym wypadku pochodzącej w sposób czysty i nieskażony z Objawienia Bożego (Gnosis, Marefa). 

Tezy Marcina Lutra - Reformacja i protestantyzm

Protestantyzm i Reformacja: Tezy Marcina Lutra 

Artykuł zawiera tłumaczenie historycznych "95 Tez" znakomitego teologa księdza Marcina Lutra, które legły u podstaw Reformacji. Na końcu zawiera też krótką informację na temat autora "95 Tez" i tego czym była Reformacja. Uważna analiza "95 Tez" pozwala zrozumieć kardynalne błędy i nadużycia papiestwa jak i oryginalne, biblijne ideały pierwotnego chrześcijaństwa, włącznie jednakże z pewnymi błędami samego Marcina Lutra. 

95 Tez księdza Marcina Lutra 

przybite na drzwiach kościoła zamkowego w Wittenberdze dnia 31 X 1517 r.

Amore et studio elucidande veritatis: hec subscripta disputabuntur Wittenbrge. Presidente Reverendo Patre Martino Lutther Eremitano Augustiniano Artium et Sacrae Theologie Magistro: eiusdemque iibidem lectore Ordinario. Quare petit: vt qui non possunt verbis presentes nobiscum disceptare: agant id literis absentes. In nomine domini nostri Hiesu Christi. Amen.

Miłość do prawdy i pragnienie ujawnienia jej są przyczyną, że zamierza się przeprowadzić w Wittenberdze dysputę nad niżej podanymi tezami. Przewodzić temu będzie czcigodny ojciec Marcin Luter, magister sztuk wyzwolonych i świętej teologii i jednocześnie nauczyciel tychże. Dlatego prosi on tych, którzy nie będą mogli osobiście wziąć udział i dysputować z nami ustnie, żeby uczynili to na piśmie. W imię Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen. 

Odbudowanie Piekła - Lew Tołstoj

Hrabia Lew Tołstoj - ros. Лев Николаевич Толстой - ur. 28 sierpnia/9 września 1828 w Jasnej Polanie, zm. 7 listopada/20 listopada 1910 w Astapowie – rosyjski powieściopisarz, dramaturg, prozaik, krytyk literacki, myśliciel, pedagog, mistyk, działacz na rzecz pokoju. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu w literaturze europejskiej. Klasyk literatury rosyjskiej i światowej. Uchodził za najwyższy autorytet moralny i duchowy w Rosji na przełomie XIX-XX wieku. Jego idee „nieprzeciwstawiania się złu przemocą” miały znaczący wpływ na poglądy Mahatmy Gandhi i Martina Luthera Kinga. Ponadto twórca koncepcji samodoskonalenia moralnego jednostki oraz programowego antyestetyzmu i postulowania sztuki moralistycznej. Pod wpływem jego religijnych i moralnych idei powstała nowa doktryna społeczno-religijna: tołstoizm. Tołstoj uznawany jest za twórcę (pisarza) nurtu wolnościowego chrześcijaństwa mistycznego. 

Tołstoj sam nauczył się w krótkim czasie języka esperanto. Za jeden z jego artykułów do „La Esperantisto”, w którym nauczenie się esperanta nazwał „obowiązkiem każdego chrześcijanina”, zabroniono propagowania pism esperanckich na ziemiach podlegających carskiej Rosji. W latach siedemdziesiątych powstała religijno-społeczno-etyczna koncepcja autorstwa Tołstoja, oparta na dwóch głównych tezach: ciągłym doskonaleniu moralnym jednostki i nieprzeciwstawianiu się złu przemocą, chociaż ta druga idea uważana jest za utopię, gdyż instynkt zachowania życia powoduje automatyczne reakcje obronne w obliczu zagrożenia życia przez zło. Wielkością hrabiego Tołstoja jako pisarza i człowieka jest cechujące go nieugięte dążenie do prawdy bezwzględnie stosowanej w życiu oraz niezwykła siła twórcza, łącząca obiektywną obserwację rzeczywistości z postawą duchowego poglądu na świat. Opowiadanie "Odbudowanie Piekła zostało napisane i opublikowane w 1903 roku stając się powszechnie lubianą satyrą na zepsucie kleru cerkiewnego w Rosji. 

Lew Tołstoj - pisarz i mistyk

Odbudowanie Piekła

ROZDZIAŁ I

Działo się to w czasach, gdy Chrystus głosił ludziom swą naukę. Nauka ta była tak zrozumiała i stosowanie jej w życiu tak łatwe, tak widocznie uwalniała ludzi od zła, że nie sposób było się jej oprzeć. Nic nie mogło położyć tamy jej rozpowszechnianiu.

Belzebub - ojciec i władca wszystkich diabłów - przestraszył się. Wiedział dobrze, że jego władza nad ludźmi skończy się na zawsze, jeśli Chrystus nie wyrzeknie się głoszenia swej nauki.

Był w strachu, lecz nie tracił nadziei i podburzał posłusznych mu faryzeuszy i uczonych w piśmie, aby możliwie najdotkliwiej obrażali i dręczyli Chrystusa, uczniom zaś jego radził uciec i zostawić go samego. Ufał, że skazanie na śmierć haniebną, naigrywanie się, opuszczenie przez wszystkich uczniów, wreszcie same męki i kara śmierci sprawią, że Chrystus w ostatniej chwili wyrzeknie się swej nauki, a wyrzeczenie zburzy całą jej potęgę.