Prawa ofiary przestępstwa

Prawa ofiary przestępstw i ich egzekwowanie 

Częścią przebudzenia, prawdziwej iluminacji jest także świadomość swoich praw i zdolność ich egzekwowania, czy dotyczy godziwej płacy minimalnej, prawa do mieszkania, wody, żywności i odzieży, praw spadkowych czy praw związanych z odszkodowaniami za wypadki, nieszczęścia czy szkody wyrządzone przez bandytów i gangsterów, w tym takich jak księża pedofile i inni zboczeńcy. 

Zbiór przepisów dla poszkodowanych przez bandytów (przestępców)  

Ofiarą w rozumieniu Karty jest osoba fizyczna, której dobro prawem chronione zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo, a także jej najbliżsi. 

Polska Karta Praw Ofiary 

Wszystkie polskie organizacje, instytucje i osoby prywatne stykające się w swojej pracy z ofiarami przestępstw postanowiły dla poprawienia sytuacji ofiar w Polsce podpisać ten dokument.

Mając na względzie:

zagwarantowaną w Konstytucji Rzeczpospolitej przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka i obywatela, będącą źródłem jego wolności i praw, które władze publiczne mają obowiązek szanować i chronić (art. 30 Konstytucji RP);

fakt, iż Rzeczpospolita Polska jest państwem prawa, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, w którym każdy ma obowiązek przestrzegania prawa (art. 2 i art. 83 Konstytucji RP);

zalecenia wypracowane przez międzynarodową społeczność kształtujące politykę postępowania z ofiarami przestępstw, a w szczególności:

Deklarację ONZ o podstawowych zasadach sprawiedliwości dla ofiar przestępstw i nadużyć władzy z 1985 r.,

Europejską Konwencję o kompensacji dla ofiar przestępstw popełnionych z użyciem przemocy z 1983 r.,

Zalecenia Rady Europy Nr R(85)11 w sprawie pozycji ofiary w prawie i procesie karnym,

Zalecenia Rady Europy Nr R (87)21 w sprawie zapobiegania wiktymizacji i pomocy dla ofiar przestępstw;

oraz rozumiejąc, iż posiadanie prawa oznacza rzeczywistą możliwość korzystania z procedur gwarantujących ich realizację, zwłaszcza gdy są one naruszane lub nie wypełniane;

rozumiejąc potrzebę podniesienia kultury prawnej poprzez realną egzekucję praw obowiązujących;

kierując się dobrem ofiar przestępstw oraz chęcią pomocy i naprawienia doznanej przez nie krzywdy postanawiamy spisać i upowszechnić Polską Kartę Praw Ofiary. 

Duchowość religia rozwój duchowy człowieka

Duchowość i religia, a rozwój duchowy człowieka

Duchowość to pojęcie wieloznaczne, które jest kojarzone albo z działaniem sił nadnaturalnych, albo ze szczególnym – często z wartościującym epitetem „wyższy” – wymiarem psychiki. Może też być pojmowana w sposób łączący powyższe dwa sposoby, traktując wymiar duchowy jako należący do sfery nadnaturalnej. Literatura na temat duchowości odzwierciedla głównie trzy, jak dotąd trudne do oddzielenia, obszary refleksji, badań i praktyki: teologiczny, filozoficzny i psychologiczny (Grzegorczykowa, 2006). Podejście teologiczne podkreśla nadnaturalną istotę duchowości i zaleca połączenie z pewnym bytem (Bóg, Wszechświat, drugie życie, patrz eschatologia), podejście filozoficzne koncentruje się na dochodzeniach na temat natury „ducha” jako podłoża duchowości, podejście psychologiczne akcentuje jej subiektywny charakter (doświadczenie duchowe). 

Eksplozja Światła Świadomości - Rozwój Duchowy Człowieka

Duchowość to postępowanie według Ducha i nieustanne odkrywanie "nowości" Boga. To życie na wzór Mesjasza, Kalkina czy Chrystusa, Kryszny czy Buddy. Człowiek podejmując wędrówkę w głąb siebie, odkrywa i przyjmuje dar życia z Bogiem, w Bogu i dla Boga. Bóg w Biblii to Elohim JHWH, w Indii Brahman. Duchowość w Indii nazywana jest Daiwam, jednak częściej na Wschodzie znajdziemy termin Sanatana Dharma oznaczający zbiór Reguł Życia Duchowego, nauki i praktyki dla ludzi Ścieżki Duchowej. Duchowość nie zaczyna się i nie kończy na modlitwie czy medytacji, lecz obejmuje każdy moment naszego życia. Człowiek duchowy, uległy i posłuszny Duchowi Bożemu, potrafi na sposób Boży kierować swoim życiem. Z wdzięcznością przyjmuje codzienność. Otwiera się na Boga żyjącego w drugim człowieku. Miłuje Dawcę Życia i z tego Boskiego Źródła czerpie szczęście. 

"Ach! ileż dusz doszłoby do świętości, gdyby były należycie prowadzone. Wiem, że Dobry Bóg nie potrzebuje nikogo, aby mógł dopełnić swojego dzieła, niemniej jednak, tak jak pozwala On zręcznemu ogrodnikowi wyhodować rzadkie i delikatne rośliny, dając mu potrzebną do tego umiejętność, sobie zaś rezerwując troskę o użyźnianie ziemi, tak i On pragnie, by Mu pomagano w Boskiej uprawie dusz (A, 53r°)." - św. Teresa z Lisieux

Częstym elementem doświadczeń duchowych jest mistycyzm, przejawiający się w postaci różnych stanów zmienionej świadomości. Owoce mistycyzmu to m. in. wyższy poziom rozwoju wewnętrznego, specyficzna twórczość (mistyka) oraz rozmaite, niekiedy zdumiewające, dokonania typu charyzmatycznego. Jak to określił Bernard Spilka (1993), niejasna (ang. fuzzy) terminologia dotycząca duchowości powoduje, że nie sposób podać satysfakcjonującej definicji ani nawet zakresu znaczeniowego duchowości. Podjęcie takiego wyzwania jest jednak konieczne, m. in., z powodu rosnącego na świecie zainteresowania tym zjawiskiem i liczby badań nad nim. Przegląd literatury, od popularnej po naukową (szczególnie psychologiczną) pozwala wyróżnić kilkanaście przedstawionych poniżej typów rozumienia duchowości. Illuminati czyli Oświeceni, wszędzie na świecie, najbardziej dbają i wspierają rozwój duchowy człowieka, jego przebudzenie, oświecenie i wyzwolenie od wszelkiego ucisku, zniewolenia i wyzysku. Iluminaci to najprawdziwsi buddowie i bodhisattwowie - apostołowie przebudzenia i oświecenia rodzaju ludzkiego. 

Esperanto - język Unii Europejskiej

Esperanto - Język Wolności i Porozumienia!

Esperanto to międzynarodowy język, opracowany z myślą o ułatwieniu komunikacji między ludźmi tego globu. Ułatwieniu, bo język ten jest kilka razy prostszy do nauczenia od innych języków, którymi mówi dzisiejszy świat, w tym od najbardziej popularnych: angielskiego, francuskiego, hiszpańskiego. Idealny język wspólnotowy dla Unii Europejskiej! 

Esperanto jednoczy ludzkość

Esperanto to język integracji i wspólnoty, został stworzony właśnie po to, by zjednoczyć ludzi różnych narodowości. Jeżeli Esperanto potraktujemy jako język zjednoczonego świata, to stopień jego użycia pokazuje nam na ile rzeczywiście tworzymy ziemską jedność. Jego urok i specyficzny charakter wynika również z tego, że nie stanowi on własności żadnego kraju, żadnej grupy językowej. Przez to buduje pomost pomiędzy różnymi kulturami traktowanymi jako równorzędne i dostarcza płaszczyzny swobodnej, równej komunikacji między ludźmi, gdzie nie ma bardziej pierwotnych, rodzimych, użytkowników języka. Przy tym Esperanto nie ma na celu zastąpienia żadnego języka, a jego rolą jest uzupełnienie naszej ziemskiej mieszanki językowej.

Esperanto stworzył w XIX wieku Polak – Prof. Ludwik Zamenhof. Po raz pierwszy opublikował swoje dzieło w roku 1887 pod pseudonimem dr Esperanto, co oznacza „mający nadzieję” i stąd wzięła się nazwa języka, jak również symbol – zielona pięcioramienna gwiazda, gwiazda nadziei. Esperanto to język integracji i wspólnoty. Esperanto jest idealne jako język Unii Europejskiej. Esperanto zostało stworzone właśnie po to, by zjednoczyć ludzi różnych narodowości i kultur. Jeżeli Esperanto potraktujemy jako język zjednoczonego świata, to stopień jego użycia pokazuje nam na ile rzeczywiście tworzymy ziemską jedność. Niektórzy twierdzą, że Esperanto zna zaledwie 2 miliony ludzi. Inni, że nawet 200 milionów, jeśli liczyć Chiny, Indie i Indochiny.

Manifest Praski - Esperanto

Manifest Praski - Esperanto

Manifest Praski to rezolucja w sprawie powszechnego nauczania języka esperanto w szkołach całego świata! My, członkowie światowego ruchu na rzecz coraz szerszego wykorzystania języka esperanto kierujemy nasze orędzie do wszystkich rządów, organizacji międzynarodowych i ludzi dobrej woli, deklarujemy nasz zamiar nadal wytrwale pracować dla niżej wyrażonych celów, i zapraszamy każdą organizację i człowieka do wspierania naszych wysiłków!

Orędzie uczestników kongresu w Pradze w sprawie międzynarodowego języka esperanto 

(lipiec 1996 rok)

My, członkowie światowego ruchu na rzecz coraz szerszego wykorzystania języka esperanto kierujemy nasze orędzie do wszystkich rządów, organizacji międzynarodowych i ludzi dobrej woli, deklarujemy nasz zamiar nadal wytrwale pracować dla niżej wyrażonych celów, i zapraszamy każdą organizację i człowieka do wspierania naszych wysiłków.

Wprowadzony w 1887 roku jako projekt języka pomocniczego dla ułatwienia komunikacji międzynarodowej, szybko rozwijający się i pełen ekspresji, język Esperanto od ponad 100 lat funkcjonuje, aby łączyć ludzi ponad przeszkodami językowymi i kulturowymi. W międzyczasie cele jego użytkowników nie straciły swojej ważności i aktualności. Ani ogólnoświatowe używanie kilku języków narodowych, ani postępy w technikach komunikacyjnych, ani odkrycie nowych metod nauczania języków prawdopodobnie nie będą realizowały następujących zasad, które uważamy za istotne dla sprawiedliwego i skutecznego porządku językowego. 

1. Demokracja

System komunikacyjny, który przez całe życie daje przywileje niektórym ludziom, lecz żąda od innych, aby inwestowali przez lata by osiągnąć niezbyt wysoki stopień umiejętności, jest z gruntu niedemokratyczny. Chociaż jak każdy język, esperanto nie jest doskonałe, to ogromnie przewyższa każdego rywala w sferze równości ogólnoświatowej komunikacji.

Twierdzimy, że nierówność językowa prowadzi za sobą nierówność komunikacyjną na wszystkich poziomach; na poziomie międzynarodowym włącznie.

Jesteśmy ruchem opowiadającym się za demokratycznym sposobem komunikowania się. 

ESPERANTO - Nauka języka Unii Narodów

ESPERANTO - Wprowadzenie do nauki języka międzynarodowego

Mi amas vin! znaczy „Kocham Ciebie!”

Esperanto to międzynarodowy, pomocniczy język, kilka razy prostszy do nauczenia od innych, opracowany z myślą o ułatwieniu komunikacji między ludźmi z różnych krajów. Może warto się go nauczyć? Polscy parlamentarzyści w Unii Europejskiej, jak dotąd nic nie robią aby Esperanto stało się językiem zjednoczonej Europy! Trzeba pisać dużo petycji do Parlamentu Europejskiego i poganiać polskich posłów, którzy przeważnie nie wiedzą nic o skarbach naszej kultury!

Esperanto to międzynarodowy, pomocniczy język, kilka razy prostszy do nauczenia od innych, opracowany z myślą o ułatwieniu komunikacji między ludźmi z różnych krajów. Został stworzony przez urodzonego w Białymstoku dr Ludwika Zamenhofa, który chciał zjednoczyć ludzi różnych narodowości - posługujących się różnymi językami ojczystymi. Dr Zamenhof studiował w Moskwie, Wiedniu i Warszawie gdzie później zamieszkał i pracował. Po raz pierwszy Zamenhof zaprezentował swoje dzieło w 1887 roku pod pseudonimem "dr Esperanto", co oznacza "mający nadzieję", i stąd wzięła się nazwa języka. Symbolem esperanto jest zielona gwiazdka. Esperanto jest oparte na bazie języków indoeuropejskich i jest "najgenialniejszym połączeniem logiki i prostoty" jak powiedział prof. T. Kotarbiński. Esperanto jako język skonstruowany przez Mędrca spełnia wymogi prostej i jasnej komunikacji dla wszystkich budzących się i oświeconych oraz wyzwolonych z przesądu i ciemnoty ludzi zajmujących się rozwojem duchowym. 

Esperanto jest językiem stworzonym w celu łatwego porozumiewania się między ludźmi różnych krajów i kultur. Podstawy tego języka zostały opublikowane przez dr. Ludwika Łazarza Zamenhofa (1859-1917) który podpisał je pseudonimem Dr Esperanto, oznaczającym mającego nadzieję. Słowo to przyjęło się z czasem jako nazwa samego języka. Esperanto jest zdecydowanie łatwiejsze do nauczenia się niż jakikolwiek inny język naturalny, gdyż posiada dużo prostszą i bardziej regularną strukturę. Ponadto, w odróżnieniu od języków naturalnych, esperanto pozwala na porozumiewanie się na tym samym poziomie, gdyż żaden z rozmówców nie posiada kulturowej przewagi w znajomości tego języka. Celem esperanto nie jest zastąpienie języków narodowych, lecz pomoc w kontaktach międzynarodowych: język ten używany jest jako neutralny środek w komunikacji z osobami których języka nie znamy. Posługiwanie się esperanto może wspierać również mniejszości językowe które miałyby większą szansę na przetrwanie w świecie zdominowanym przez kilka głównych języków narodowych.

Po ukończeniu gimnazjum Ludwik zgodnie z wolą ojca rozpoczyna studia medyczne w Moskwie, nie rezygnuje jednak ze swojej życiowej pasji. Niestety Marek Zamenhof był przeciwny pracy syna nad nowym językiem, jedynie matka wspierała jego badania lingwistyczne. Po ukończeniu studiów, które z powodów ekonomicznych w latach 1881-1885 kontynuował na Uniwersytecie Warszawskim, w 1885 roku Ludwik Zamenhof rozpoczął swoją pierwszą praktykę w małej litewskiej miejscowości Wejseje, gdzie mieszkała jego siostra. Praktyka ta na szczęście nie trwała długo i dzięki znajomościom ojca mógł wrócić do Warszawy, gdzie otworzył specjalizację okulistyczną w Szpitalu Żydowskim przy rogu ulic Inflanckiej i Pokornej. Dalszym etapem specjalizacji był kilkumiesięczny pobyt w Wiedniu w klinice oftalmologicznej. Praktyka lekarska nie oderwała Ludwika od jego badań lingwistycznych i pracy nad językiem międzynarodowym. Ludwik powrócił do Warszawy i wtedy w jego życiu pojawiła się Klara Silbemik z Kowna, zafascynowana ideą międzynarodowego języka. 

Iluminaci prześladowani przez satanistów

Jak siły satanistycznej czarnej loży agresywnie zwalczają iluminatów (buddów) 

Iluminaci (The Illuminati) to bardzo tajemnicza grupa mistycznych i okultystycznych praktyków, którzy istnieją od tysięcy lat pod różnymi nazwami świętych organizacji, a są źródłami duchowości, gnozy, mistyki, ezoteryki, hermetyzmu, magii, a także kabały i starodawnej wiedzy typu huna, jako sposobu do podporządkowania sobie własnego umysłu i zmysłów, sposobu na opanowanie, uzdrowienie i uduchowienie. Najsłynniejszym z iluminatów czyli oświeconych jest Siddhartha Gautama Buddha znany jako Mędrzec Śakyamuni. Biblia mówi o 144 tysiącach świętych, wtajemniczonych, wybranych przez Boga, którzy są świadkami zaświadczającymi o postępach konkretnych ludzi w rozwoju duchowym na Ziemi. Iluminaci jako w pełni oświeceni ludzie Boga na Ziemi zaświadczają także o ludzkich grzechach i zwyrodnieniach tak, aby Bóg Stwórca mógł zesłać na ludzi odpowiednie kary (karmany) za ich złe postępowanie, zboczenia i dewiacje. Illuminati są czyści przed Bogiem, uduchowieni, uświęceni, oświeceni, a samo słowo Illuminatus oznacza człowieka oświeconego, duchowo doskonałego, przepełnionego prawdą. 

Sowa mądrości i Trzecie Oko

Iluminaci, działają na Ziemi od tysiącleci, a nazywano ich świętym ludem Boga, pochodniami światłości, ludem prawdy, świętymi, czystymi, katarami, albigensami, różokrzyżowcami, sufimi, fakirami, ryszimi, mędrcami, mistrzami, prorokami, wysłannikami Boga. Im większa ciemnota, deprawacja i zwyrodnienie wśród ludzi, tym większa awersja, nienawiści i agresja przeciwko iluminatom. Im z większym zbrodniarzem, zboczeńcem i satanistycznym zwyrodnialcem mamy do czynienia - tym bardziej nienawidzi iluminatów, ludzi świętych, oświeconych, duchowo wyzwolonych i zjednoczonych z Bogiem. Unurzani w grzechach, zboczeniach i zbrodniach nienawidzą wszelkich przejawów duchowości, mistyki, ezoteryzmu, wiedzy tajemnej, pobożności, świętości, światłości, prawdy. Dzieci szatana diabła poznać w internecie po szerzeniu nienawiści do przebudzonych i oświeconych, do świętych Bożych, do iluminatów. Zdeprawowanych zwyrodnialców denerwuje sam fakt istnienia ludzi oświeconych, iluminatów, gdyż unurzani są w bagnie niegodziwości, grzechu, złoczynności, zboczeń i dewiacji, pomylenia umysłowego, bezbożności. 

Celem chaosu wywoływanego przez zwyrodnialców którzy sieją nienawiść do oświeconych i oświecenia, do ludzi Boga na Ziemi, jest wprowadzanie przez ten antyiluminacki miot satanistyczny powszechnego terroru i zniewolenia narkotycznego oraz zniewolenia dewiacyjnego, pogrążenie ludzi w zboczeniu i ogłupieniu, w nędzy i rozpaczy. Illuminati od tysiącleci pokazują ludzkości drogę wyzwolenia z upadku, mroku i ciemności, drogę wyjścia z biedy i nędzy, drogę wyjścia ze zniewolenia przez hordy satanistycznych kapitalistów i feudałów mających na celu jedynie czynienie ze wszystkich niewolników do katorżniczej pracy dla zaspokajania ich zachcianek. Oświecenie wiele razy w historii ludzkości pokazywali drogę do wyzwolenia, poprzez dobrą wiedzę i mądrość, poprzez osiąganie duchowego przebudzenia i oświecenia, ku utworzeniu ludzkiego braterstwa duchowego, bez niewolniczego wyzysku, ze sprawiedliwym podziałem dóbr materialnych pośród ogółu społeczeństwa na świecie. Illuminati są jak dobre elfy i anioły zmagające się z siłami ciemności, chaosu, niewolnictwa i wszelkiego wynaturzenia oraz zboczenia. Gautama Buddha jest iluminatem podobnie jak Jezus Chrystus jest iluminatem - obaj wskazują ścieżkę miłosierdzia i oświecenia, dobrą drogę do światła i miłości Boga, drogę do uwolnienia od ciemnoty satanistycznej poprzez przybliżenie do Boga, Absolutu, poprzez zjednoczenie z Duchem Bożym, Światłem Oświecenia. 

Scjentologia - kościół psychoterapii naukowej

Scjentologia - naukowa szkoła psychoterapii i psychoanalizy 

Scjentologia to tak zwan religia naukowa, kult nauki psychologicznej, której adeptami są między innymi Tom Cruise, John Travolta, Priscilla Presley czy Will Smith. Szacuje się, że na 2016 rok na świecie znajduje się nawet 12 milionów adeptów i adeptek scjentologii. Scjentologia jest ściśle związana z zaawansowaną oświeceniową ezoteryką, duchowością i rozwojem duchowym człowieka prowadzonym na naukowej podstawie psychoanalitycznej. Scjentologia z użyciem pewnych mitów skutecznie leczy między innymi z religijnej psychozy absurdalnej wiary w koniec świata i samobójczych powikłań tejże. O ile psychiatria faszerująca ludzi środkami psychotropowymi potrzebna jest jedynie części pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, dla większości najbardziej skuteczne są różne rodzaje psychoterapii i rozwoju duchowego jak psychoanaliza, psychoterapia transpersonalna, psychosynteza czy właśnie scjentologia, która jako żywo przypomina dawniejsze tradycje naukowe iluminatów bez problemów łączących zagadnienia duchowe i mistyczne z prawdą podejścia czysto naukowego, oświeceniowego. Scjentologia pomaga pozbierać się milionom ludzi poddanych przemocy psychiatrycznej oraz terrorystycznej i religianckiej presji społecznej - jakże często niszczącej ludzką psychikę. Wobec scjentologów stosowana była współczesna inkwizycyjna przemoc psychiczna, zastraszanie oraz zmuszanie członków do ujawniania metod terapeutycznych organizacji, jak dawnymi czasy wobec iluminatów i mniejszości światopoglądowych. 

Zapraszamy zatem do lektury ciekawego artykuły, którego oryginalny tytuł widnieje poniżej: 

Anty-scjentologiczny psychobełkot 

Scjentologia i Dianetyka przedstawiane są w Polsce jako kontrowersyjne pseudonauki rzekomoe groźnej sekty. Prawda jest taka, że Scjentologii boją się narkotykowe mafie i pedofilski kler, którego ofiarom pomagają Scjentolodzy od wielu lat, od ponad pół wieku. Przestępcy nie mają nic do stracenia. Dlatego bezlitośnie z pomocą łapówek płaconych brukowcom i pomyleńcom atakują Scjentologię brutalnie na sposób faszystowskiej inkwizycji wieków ciemności! Okazuje się, że w kraju tak zacofanym jak Polska można z nowoczesnej psychoterapii zrobić nawet groźną sektę, byle chronić interesy narkobiznesu i pedofilskiej pornografii.

Jakoś tak ostatnio głośno było w Polsce wokół Kościoła Scjentologicznego, który w rzeczywistości jest zarejestrowanym ze względów podatkowych jako Kościół bodaj najlepszym systemem psychoanalizy i psychoterapii. W 1999 pojawiły się pierwsze większe sygnały informujące o tym, że „Kościół” ten próbuje coś organizować w Polsce, a próby szkolenia w Poznaniu z zakresu „Dianetyki” dla naszych biznesmenów okazały się całkiem udane, chociaż nie są jeszcze zjawiskiem masowym. Potem nastąpiła pewna cisza w ofertach terapeutycznych, aż tu nagle w roku 2008 brukowe media podały informację, że Kościół Scjentologiczny zorganizował akcję promocyjną usług terapeutycznych w Warszawie. Działania miały wymiar terapeutyczny, z czego zresztą Scjentolodzy są znani, bo w swej istocie jest to szkoła psychoterapii i psychoanalizy. Głośny był i bardzo udany program pomocy dzieciom i młodzieży, która ucierpiała na Ukrainie podczas awarii w elektrowni atomowej - gdzie cherlawe i zaniedbane dzieciaki były faszerowane przepotężnymi dawkami witamin, a przecież to jest jedna z poważnych terapii dla ciała. Dzięki witaminom umysł może dobrze pracować w zdrowym ciele! "Dianetyka" Rona Hubbarda była w Polsce podziemnym bestsellerem w latach 1981-1988 czytanym masowo przez ówczesnych pionierów psychoterapii, rebirthingu czy psychoanalizy. Nie jest to zatem wiedza nieznana czy nowa, ale zainteresowanie Dianetyką i Scjentologią ze strony żądnej głupawych sensacji prasy brukowej od roku 1999 jest czymś nowym i ordynarnie żałosnym. 

Ewangelia Tomasza Apostoła i Agrafa

EWANGELIA Świętego Tomasza Apostoła i Agrafa

Ewangelia Świętego Tomasza Apostoła jest jedną z piękniejszych ale mniej znanych i niedocenianych, podobnie jak i działalność Didymosa w Indii i Pakistanie! Apostoł Tomasz razem z Filipem, także apostołem, w 44 roku e.ch. założyli pierwszy kościół chrześcijański w Indii, w Chennai (Madrasie), w stanie Tamil Nadu. Święty Tomasz Apostoł - uczeń Jezusa Chrystusa ewangelizował południe Indii i założył tam mistyczny i gnostyczny kościół chrystusowy, stał się patronem architektów i wolnomularzy, źródłem gnozy i mistyki chrystusowej, natchnieniem zakonu iluminatów, słynnych illuminati. 

ŚWIĘTY APOSTOŁ TOMASZ 

Tomasz Apostoł, Święty Tomasz, gr. Didymos i aram. tôma ['bliźniak'], cs. Apostoł Foma – postać biblijna, jeden z 12 apostołów (wysłanników, przedstawicieli) Proroka Jezusa Chrystusa, męczennik, święty Kościoła katolickiego, anglikańskiego, ewangelickiego, luterańskiego, ormiańskiego, koptyjskiego, syryjskiego i prawosławnego. Tradycja przypisuje Tomaszowi przeprowadzenie ewangelizacji Partów i Indii. Historia spisana naukowo w Indii przypisuje św. Tomaszowi założenie Kościoła malabarskiego. 

Według Biblii nie było go podczas ukazania się zmartwychwstałego Chrystusa apostołom. Gdy potem opowiadali mu o tym, nie chciał im uwierzyć, ale postawił warunek, że uwierzy, kiedy sam zobaczy Jezusa i dotknie Jego ran. Gdy Jezus pojawił się ponownie, poprosił nieufnego Tomasza, aby włożył palce w miejsca po zadanych ranach. Tomasz zdumiony wypowiedział słowa: Pan mój i Bóg mój. W języku potocznym niewierny Tomasz stał się synonimem sceptyka. 

Imię Tomasz, podobnie jak imiona Filip i Andrzej, odbiegają od imion większości apostołów, które są teoforyczne, czyli zawierające w sobie imię Boga. Forma hebrajska t'om i aramejska t'oma oznacza bliźniaka i została przetłumaczona na grecki jako didymos, co też oznacza bliźniaka. Nie wiemy jednak, czyim bliźniakiem był Tomasz Apostoł. Według legendy miał brata Eleazara lub siostrę Lizję (Lidia). Według gnostyków miał być on bratem bliźniakiem Jezusa, któremu ten objawił najwyższą prawdę o Bogu. Nie wiadomo też nic o jego pochodzeniu, rodzinie i zawodzie. Możemy tylko przypuszczać, że był rybakiem, jak większość apostołów, gdyż w opisie ze zmartwychwstałym Chrystusem nad jeziorem Genezaret znajduje się wśród rybaków i jest wyliczony jako drugi po Piotrze, obok synów Zebedeusza i Natanaela. (J 21, 2). 

O zainteresowaniu osobą św. Tomasza Apostoła świadczą liczne apokryfy: Historia Abgara, Apokalipsa Tomasza, Dzieje Tomasza i Ewangelia Tomasza. Pierwszy apokryf znany jedynie z relacji Euzebiusza (+ ok. 340). Apokalipsa św. Tomasza, zwana także Listem Pana naszego Jezusa Chrystusa do Tomasza lub Słowami Zbawiciela do Tomasza opisuje koniec świata. Ciekawsza jest Ewangelia św. Tomasza. Na jej treść składają się logia, czyli słowa Chrystusa. Zdań tych jest 114. Według Euzebiusza zbiór ten miał posiadać biskup św. Papiasz (+ ok. 130) i miał nawet do nich napisać komentarz. Część tych słów odkryto w roku 1897 i 1903 w Egipcie w Oxyrhynchos. Od tej "ewangelii" należy odróżnić jeszcze jedną, zupełnie inną, także przypisywaną św. Tomaszowi. Zawiera ona opis życia lat dziecięcych Pana Jezusa. Stąd właśnie wzięły się średniowieczne legendy o ptaszkach, klejonych z gliny i ożywianych przez Pana Jezusa w zabawie z rówieśnikami itp. 

Różokrzyż i różokrzyżowcy iluminaci

Różokrzyżowcy: historia niewidzialnego bractwa Iluminatów 

Organizacja uczonych jednoczących podzieloną Europę była marzeniem ludzi zasmuconych podziałami i waśniami, wojnami i zbójeckim wyzyskiem. Istnienie hermetycznych oświeconych wiedzą duchową i mistyczną różokrzyżowców - uduchowionych mistyków, ezoteryków, gnostyków i magów - wyzwoliło olbrzymią energię społeczną, pokazując, jak wielka jest potęga faktów intelektualnych i znaczenie mediów, które te fakty upowszechniają. Świętemu Bractwu Różokrzyża towarzyszyła wspaniała aura cudowności i boskości. Uczniowie i następcy Oświeconego Mistrza Christiana Rosenkreutza byli biegli nie tylko w medycynie i w alchemicznej sztuce produkcji złota, lecz także angelologii, nauce o aniołach. 

Różokrzyż Iluminatów

Relacjonowano, że posiedli sekret nieśmiertelności i długiego życia, a jednym z długowiecznych adeptów został Saint Germain. Różokrzyżowcy osiągnęli to wprowadzając się w sen, przypominający stan hibernacji, a następnie wybudzając się z niego. Pozwoliło im to żyć znacznie dłużej od przeciętnego człowieka, bo nawet 120 lat i więcej, a sam Mistrz Rosenkreuz żył 160 lat! Za datę narodzin tego ezoterycznego ruchu przyjmuje się rok 1614 rok, kiedy to ukazały się tajemnicze pisma, opatrzone niejasnym tytułem, zachęcającym do gwałtownych zmian obejmujących cały kosmos i całą planetę, autorstwa Mistrza Christiana Rosenkreuza. Ich bohater, przemierzając świat, poznał jego sekrety i odkrył istotę życia. Jednak rzeczywistych korzeni bractwa róży i krzyża należy szukać znacznie wcześniej - w Starożytnym Egipcie i na Bliskim Wschodzie, gdzie do stowarzyszenia zgłębiającego wiedzę dostępną tylko wybranym należeć miał sam faraon, a później od VII wieku ery chrześcijańskiej, dziedziny metafizyki po gnostykach stopniowo przejmowali sufi. Różokrzyżowcy dopatrywali się mistycznego znaczenia piramidy Cheopsa, która znacznie przekracza przepisywaną jej przez historyków funkcję grobowca. Nie bez znaczenia pozostawał dla nich fakt, że wzniesiono ją w miejscu będącym jednym z geograficznych centrów świata i cywilizacji. Rytualne układanie kamieni w kształt piramidy podczas spotkań stanowi dla nich symboliczne oddanie odpowiedzialności za rozwój świata w ręce jednostki ludzkiej. 

Około pierwszego ćwierćwiecza XVII wieku, wiosną 1623 roku nieznana ręka rozplakatowała w Paryżu ogłoszenie: „My, wysłannicy znakomitego Kolegium Braci Różokrzyżowców, cieszący się łaską Wszechmogącego, ku któremu kierują się serca sprawiedliwych, zarówno widzialnych, jak i niewidzialnych w tym mieście, wykazujemy i uczymy bez książek czy jakichś znaków, jak możliwe jest poznanie wszystkich języków świata, podobnie jak pragniemy uchronić ludzi od błędu i śmierci”. Świadek wydarzeń, któremu zawdzięczamy informację o dziwnych afiszach, Gabriel Naudé (1600-1653), donosił o „huraganie pogłosek”, jaki rozpętał się we Francji, gdy upowszechniła się tam wiadomość o pojawieniu się „zarówno widzialnych, jak i niewidzialnych” braci różokrzyżowców. Czytając jego relację, odnosimy wrażenie, że sam wierzył w autentyczność tajnego bractwa oświeconych czyli iluminatów. 

Dekalog - Dziesięć Przykazań Bożych w Biblii

DEKALOG - Dziesięć Przykazań według Boga z Biblii
Prawa Boże na Szmaragdowych Tablicach Spisane 

Dekalog, Dziesięć Przykazań Bożych to jedno z ciekawszych zagadnień etycznych, szczególnie jeśli wgłębić się w jego oryginał, czyli w pierwotną treść zawartą Biblii. Dekalog objawiony jest według Biblii prorokowi Mojżeszowi (hebr. Mose) przez Boga (hebrajskie Elohim, Eloah, EL) JHWH (JaHWaH, JaHuWaH, JeHoWaH), tłumaczonego zwykle w polskich przekładach jako Pan, a oryginalnie odczytywanego zastępczo przez Żydów jako Adonai, Adon (Aton).

Dziesięć przykazań - Dekalog

Dekalog w obu jego wersjach biblijnych znajduje się w księgach Tory (Torah), czyli w Pentateuchu, w Pięcioksięgu Mojżeszowym, na początku Biblii. Sami Żydzi zwyczajowo imię Boga JHWH odczytują terminem zastępczym Adonai, oznaczającym Władcę, Króla, Pana, Głowę Rodziny lub Gospodarza. Zachowuję literalnie oryginalne literki JHWH, które można sobie odczytać wedle używanego w danym wyznaniu systemu czytania i tłumaczenia Biblii, tam gdzie rzeczywiście występują, wszystkie cztery JHWH, czasem trzy JHW lub dwie JH.

Oryginalny biblijny Dekalog czy zbiór podstawowych Przykazań Boga jest niewątpliwie użyteczny dla wszelkich moralnych, etycznych rozważań i refleksji, kontemplacji czy medytacji, szczególnie w kręgu kultury odchrześcijańskiej, czyli formalnie na samej Biblii jako źródle etyczno- moralnej wiedzy objawionej opartej. Użyta czasownikowa forma przekładu zamiast rodzaju męskiego (np. "kraść" zamiast "kradł") jest uzasadniona sposobem zapisu oryginału hebrajskiego, jako jedna z możliwości transponowania treści z hebrajskiego na język polski. 

Wedle żydowskich apokryfów, kamień z którego były wykonane kamienne tablice z Przykazaniami to szmaragd. Badanie Dziesięciorga Przykazań u źródła na pewno byłoby jeszcze bardziej twórcze, gdyby uwzględnić warianty i odcienie znaczeń z kilku różnych częściej spotykanych przekładów Biblii, jednak taką bardziej szczegółową analizę podejmiemy może w przyszłości, o ile temat zyska szersze grono zainteresowanych duchowością, mistyką, gnozą i oświeconą moralnością. Tutaj jedynie sygnalizuję ten ciekawy temat, tyczący w swej istocie semickich źródeł europejskiej etyki i moralności, wiedząc przy tym jednocześnie, że stosunkowo mało chrześcijan i katolików czytuje i zna oryginalny Dekalog, nie mówiąc już o jego stosowaniu w codziennym życiu.

Pozostawiamy treść Istotnych Przykazań w ich oryginalnym kontekście, aby lepiej móc uchwycić ich sens i znaczenie nadane przez ich Dawcę! 

Ewangelia Życia Doskonałego Jezusa Chrystusa

Ewangelia Doskonałego Życia Świętych Dwunastu

Dodaj napis

Pierwotna i całkowita Ewangelia Jezusa Chrystusa z aramejskiego pratekstu na język angielski przetłumaczona i wydana przez: Rev. Gideon Jasper Richard OUSELEY. Przekład z pierwotnego, źródłowego pratekstu aramejskiego zawiera opisy wydarzeń z życia Jezusa pominięte w Ewangeliach kanonicznych przez cenzurę rzymską, a także wypowiedzi Jezusa wyjaśniające i pogłębiające rzeczywisty sens Jego duchowej nauki.  

Niemieckie wydanie z przedmową i posłowiem oraz komentarzami przez: Rudolfa Müllera

Przekład na język polski: ks. bp. Henryk Zalewski 

Przełożono z aramejskiego na angielski w 1881 roku. 

Przełożono na polski i wydano po raz pierwszy w Warszawie w 1971 roku. 

EWANGELIA ŻYCIA DOSKONAŁEGO

✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙

WPROWADZENIE – OD REDAKCJI

Przekład z pierwotnego, źródłowego pratekstu aramejskiego zawiera opisy wydarzeń z życia Jezusa pominięte w Ewangeliach kanonicznych przez cenzurę rzymską, a także wypowiedzi Jezusa wyjaśniające i pogłębiające rzeczywisty sens Jego duchowej nauki. Pierwotny tekst "Ewangelii" jest całkowicie miarodajny, wolny od wszelkich przeróbek i fałszerstw, jakich dopuścili się tzw. "Korektorzy" po soborze w Nicei w 325 roku. Napisany został krótko po śmierci Jezusa Chrystusa. Najbardziej istotne nauki chrześcijańskie podane przez autorów tekstu, Świętych Dwunastu Apostołów, to braterski stosunek Jezusa Chrystusa do zwierząt oraz wynikający stąd zakaz składania krwawych ofiar, jak i wielokrotnie podkreślana zasada ponownych wcieleń duszy na ziemi. Elementy te stanowią typową naukę Jezusa Chrystusa, jaką przekazał swoim uczniom Esseńskim.

"Ewangelia Życia Doskonałego" rozjaśnia misterium chrześcijańskiej nauki i pozwala na właściwe sformułowanie Nauki Jezusa Chrystusa. Dzięki słowom tej oryginalnej Ewangelii możemy powrócić do Prawdy, którą zawsze reprezentował Mistrz Jezus Chrystus z Nazaretu. Możemy też zacząć żyć prawdziwie po chrześcijańsku i zgodnie z zasadami ustanowionymi jako porządek Królestwa Bożego na ziemi. Jeśli chrześcijański kościół przyszłości wszystkie dzisiejsze pisma przeanalizuje, wyznaczy tej Ewangelii jej należne pierwsze miejsce jako źródłowej i całkowitej "Ewangelii Chrystusa". Inne teksty zostaną utrzymane jako potwierdzenie czterech innych świadków, ażeby każde słowo mogło być określone dla tych, którzy nie są zdolni przyjąć dobroci, czystości i prawdy tej jedynej, oryginalnej Ewangelii.

Prawda jest znakiem, a czyste serce pozna go. Najświeższym źródłem jest to, z którego nikt jeszcze nie pił. Świeżość taka wypływa właśnie z tekstu "Ewangelii", która ostała się przed ciosami teologicznych cenzorów korektorów i w sposób czysty i niepokalany przypomina Żywą Naukę Pana naszego Jezusa Chrystusa, tak jak została w swym oryginalnym brzmieniu spisana przez Jego czcigodnych uczniów zwanych Apostołami. W roku 382 n. e., za pontyfikatu papieża Damazego, został ustalony tekst kanoniczny ewangelii używany przez kościoły. Niestety oddaje on jedynie część autentycznej nauki Jezusa Chrystusa. Starsze teksty apostołów namiętnie wtedy niszczono, gdyż nie były na rękę ówczesnym panującym. Jest to zrządzeniem Opatrzności Bożej, że oryginalny, pierwotny manuskrypt zredagowany przez Świętych Dwunastu Apostołów zdołał przetrwać, by świadczyć przeciw tym wszystkim, którzy pominęli część nauki Pana Jezusa. Bądźcie Światłością Świata!

W niniejszej edycji zachowano transliterację oryginalnych imion/nazw hebrajskich i aramejskich, jeśli mogą być niezbędne dla celów liturgicznych czy interpretacyjnych, takich jak Elohim (Bóg), Adonai (Pan, Mistrz, Mąż), JHVH, Jahvah, Jehoszuah, Yahshua (Jeszuah), Mariam, Miriam (Mirijam), Amejn, Hallelu-Jah, etc. Tłumaczenia oryginalnych nazw i pojęć zawsze bywają kontrowersyjne, dlatego często lepiej pozostawiać oryginalne brzmienie, tym bardziej, że regionalnie ich wymowa także nieznacznie się różniła jak w imieniu Jehoszuah (hebr.), Jeszuah (aram.), Jeszu Poszczególne teksty, rozdziały Ewangelii czytano i rozważano siedząc w kręgu pośród wspólnej modlitwy, śpiewania psalmów, niggun i świętych tańców i taką też metodę studiowania pierwotnej Ewangelii danej przez dwunastu Apostołów polecamy.

Adonai i Rabbi (Rabbuni) często tłumaczone jako 'Pan' zostawiono w formach oryginalnych jako, że raz odnoszą się do Boga (Adonai) a innym razem do Chrystusa-Mesjasza (Rabbi, Rabbuni) i ich translacja jako 'Pan' jest myląca. Dodatkowo „Pan” to w języku greckim demon rozpusty, lubieżności i erotomanii, stąd używanie takiego epitetu w odniesieniu do Boga lub Jezusa Chrystusa jest niemoralne! Termin zwyczajowy 'pan' używany jest tylko w sytuacjach przypowieści, gdzie jest właściwy w odniesieniu do rządcy majątku czy właściciela niewolników. Rabbi to nie tyle 'pan' w sensie osoby panującej ale osoba duchowna, mistyk religijny, kapłan ludowy i świątynny, mistrz duchowy, szaman, nauczyciel i kapłan w jednym! Cztery literki Najświętszego Imienia Boga, JHVH można odczytywać jako Adonai lub Jahvah, co jest najczęściej spotykane w praktyce liturgicznej i z czym czytelnika od początku oswajamy.

Dziękujemy tu wszystkim rozlicznym osobom, które przyczyniły się do wydania Ewangelii w tej postaci w jakiej była spisana i kolportowania zaraz po wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa! AMEN 

✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ ✡ ✙ 

Wielki Bój - prawdziwe chrześcijaństwo

WIELKI BÓJ - Prawdziwa Historia Chrześcijaństwa 

Mistyka chrześcijańska i jej historia to gnoza, hezychazm, albigensi i waldensi. Mistyczka Ellen Gould White przystępnie pokazuje dlaczego papieska religia rzymska stała się odstępczą od chrześcijaństwa herezją i jak sam Szatan Zły stał się jej twórcą oraz przywódcą.

Słowo o Autorce: Ellen Gould White. Z domu nazywana Harmon - ur. 26 listopada 1827 w Gorham, w stanie Maine – zm. 16 lipca 1915 w Elmshaven, w stanie Kalifornia - mistyczka, prorokini i wizjonerka amerykańska, jedna z założycieli Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Jej rodzice Robert i Eunice Harmon należeli do Episkopalnego Kościoła Metodystów, z którego zostali wyłączeni w 1843 roku ze względu na ich wiarę w powtórne przyjście Jezusa Chrystusa. Była wegetarianką i czynną propagatorką wegetarianizmu. Napisała 66 książek o tematyce chrześcijańskiej. 

Ellen Gould White z domu Harmon

Okres duchowej ciemności

W Drugim Liście do Tesaloniczan apostoł Paweł przepowiedział wielkie odstępstwo, które będzie rezultatem stworzenia systemu władzy papieskiej. Stwierdził on, że dzień Pański nie nadejdzie, „zanim nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek niegodziwości, syn zatracenia, przeciwnik, który wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga" (2 Tes. 2.3.4). Dalej zaś napomina swych braci: „Albowiem tajemna moc nieprawości już działa" (2 Tes. 2,7). Już wtedy apostoł był świadomy tego, że do Kościoła wkradają się błędy przygotowujące drogę zapowiedzianemu odstępstwu. 

Tajemnica nieprawości stopniowo wykonywała swe zwodnicze i bluźniercze dzieło — najpierw skrycie i w milczeniu, później, kiedy zdobyła panowanie nad umysłami ludzkimi, już otwarcie. Prawie niepostrzeżenie wkradły się do Kościoła chrześcijańskiego pogańskie zwyczaje. Atmosfera ustępstwa zanikała w czasie prześladowania Kościoła przez pogaństwo. Ale gdy prześladowania się skończyły, a chrześcijaństwo wkroczyło na dwory i pałace królów, zamieniono pokorną prostotę Chrystusa i Jego apostołów na okazałość i pychę pogańskich kapłanów i władców, w miejsce zaś wymagań Bożych postawiono nauki i tradycje ludzkie. Z chwilą kiedy w IV w. nawrócił się rzekomo Konstantyn Wielki cesarz rzymski, bałwochwalstwo pod płaszczykiem sprawiedliwości zaczęło szybko przenikać do Kościoła. Pogaństwo, niby zwyciężone, było w rzeczywistości zwycięzcą - jego duch opanował Kościół. Nauki, ceremonie, zwyczaje i zabobony pogańskie zmieszały się z doktryną i kultem rzekomych wyznawców Chrystusa. 

Jako wynik kompromisu chrześcijaństwa z pogaństwem pojawił się przepowiedziany w proroctwie „człowiek grzechu, sprzeciwiający się Bogu i wynoszący się ponad Niego". Gigantyczny system fałszywej religii jest mistrzowskim arcydziełem szatana rezultatem jego wysiłków zmierzających do objęcia władzy nad światem, by rządzić nim według swojej woli. 

Szatan już raz starał się zawrzeć ugodę z Chrystusem. Przyszedł do Syna Bożego, kiedy Ten przebywał na puszczy, i pokazując Mu wszystkie królestwa świata oraz całą ich wspaniałość, zaproponował żeby Chrystus mu się pokłonił, uznając tym samym jego potęgę, a wtedy on ofiaruje Mu cały świat. Chrystus zgromił zarozumialstwo kusiciela i zmusił go do odejścia. Ale gdy z ta sama pokusa zbliżyły szatan do ludzi, odniósł wielki sukces. Kościół, aby zapewnić sobie ziemskie korzyści i światową sławę, szukał poparcia i przyjaźni u możnych tego świata. Odrzuciwszy zaś Chrystusa - musieli ulec przedstawicielowi księcia ciemności - biskupowi Rzymu. 

Galileusz - Uczony mistrz iluminatów

Zakon Iluminatów wydał wielkich uczonych takich jak Galileo Galilei... 

Illuminati z łaciny oznacza po polsku „oświeceni”, a jest to nazwa pewnego dawnego świętego bractwa zajmującego się rozwojem duchowym człowieka. Od zarania dziejów katolicyzmu istniał głęboki rozdźwięk pomiędzy nauką a religią, a także pomiędzy mistyka i religią watykańską. Uczeni, którzy otwarcie mówili o swoich odkryciach, tacy jak Mikołaj Kopernik byli terroryzowani i mordowani w inkwizycyjnych katowniach, mordowani przez satanistyczne kościoły za ujawnianie prawd naukowych i mistycznych. Religia watykańska stworzona przez cesarzy rzymskich zawsze prześladowała naukę i mistykę (gnozę). 

Galileusz - Galileo Galilei - Mistrz Illuminati

Jednak w szesnastym wieku powstała w Rzymie grupa, która zaczęła walczyć z inkwizycyjnym, ludobójczym (pseudo) kościołem. Niektórzy z najbardziej oświeconych ludzi we Włoszech – fizycy, matematycy, astronomowie – zaczęli organizować tajne spotkania, na których krytykowali niezgodne z rzeczywistością nauki zapatrzonego w siebie kościoła. Obawiali się, że uzurpowany sobie przez mroczny satanistyczny kościół rzymski monopol na „prawdę” uniemożliwi rozwój nauki na świecie, a szczególnie w Europie. Założyli pierwszy na świecie naukowy sztab ekspertów i nadali sobie nazwę „oświeceni”. 

Najwybitniejsze umysły Europy, całkowicie oddane poszukiwaniu naukowej prawdy oraz osobistego doświadczenia mistycznego. Oczywiście iluminaci byli bezlitośnie prześladowani przez ów kościół katolicki. Dla zachowania bezpieczeństwa musieli przestrzegać skomplikowanych rytuałów zapewniających im tajemnicę i prywatność. Wkrótce w podziemnych kręgach naukowych rozprzestrzeniła się wieść o ich istnieniu i zaczęli się do nich przyłączać uczeni i mistycy z całej Europy. Członkowie świętego bractwa wiedzy tajemnej zbierali się regularnie w Rzymie w swojej supertajnej siedzibie, której nadali nazwę Kościół Oświecenia. 

Wielu członków świętego bractwa chciało zwalczać tyranię satanistycznego kościoła rzymskiego za pomocą aktów odwetu za jego okrutne zbrodnie, ale człowiek, który cieszył się wśród nich największym szacunkiem, zdołał większości z nich to wyperswadować. Był on pacyfistą i jednym z najsłynniejszych uczonych w historii. Nazywał się Galileo Galilei, a w spolszczeniu Galileusz. Galileusz należał do zakonu iluminatów. Jednocześnie był formalnie katolikiem, chociaż takim, który zamierzał zreformować zepsuty satanizmem ciemnoty kościół. Starał się doprowadzić do złagodzenia stanowiska inkwizycyjnego satanistycznego kościoła wobec nauki i mistyki, głosząc, że ta ostatnia nie tylko nie zaprzecza istnieniu Boga, lecz nawet je potwierdza. 

Waldensi - chrześcijańscy iluminaci

WALDENSI - Prawdziwe mistyczne chrześcijaństwo dawnych iluminatów

Słowo o Autorce: Z domu nazywana Harmon - ur. 26 listopada 1827 w Gorham, w stanie Maine – zm. 16 lipca 1915 w Elmshaven, w stanie Kalifornia - mistyczka i prorokini amerykańska, jedna z założycieli Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Jej rodzice Robert i Eunice Harmon należeli do Episkopalnego Kościoła Metodystów, z którego zostali wyłączeni w 1843 roku ze względu na ich wiarę w powtórne przyjście Chrystusa czyli w Adwent. Była wegetarianką i czynną propagatorką wegetarianizmu. Napisała 66 książek o tematyce chrześcijańskiej. Waldensi uchodzą za pierwowzór dawnych iluminackich, oświeceniowych ruchów mistycznych w tradycji chrześcijańskiej. Waldensi to taka lepsza, pozytywna forma chrześcijaństwa opartego na wiedzy czyli na gnozie... 

Ellen Gould White z domu Harmon

Waldensi 

Pośród duchowej ciemności, jaka spowiła ziemię w czasie wielowiekowej władzy papieskiej, Światło Prawdy nie mogło być zupełnie zgaszone. Zawsze istnieli świadkowie Boga, którzy pielęgnowali wiarę w Jezusa Chrystusa jako jedynego pośrednika między Bogiem a człowiekiem i święcili prawdziwy dzień odpocznienia — sobotę, oraz dla których jedynym prawem życia było Pismo Święte. Świat nigdy się nie dowie jak wiele zawdzięcza tym ludziom. Piętnowano ich jako heretyków, kwestionowano ich postępowanie, oczerniano charaktery, zatajano lub opacznie przedstawiano treść ich pism. Oni mimo to byli niewzruszeni — przez stulecia zachowali wiarę w jej pierwotnej czystości jako święte dziedzictwo dla przyszłych pokoleń. 

Historia ludu Bożego w czasie ciemnego średniowiecza, jakie nastąpiło z rozpoczęciem panowania papiestwa, zapisana jest na kartach ksiąg niebios, w ziemskich zaś kronikach poświęcono jej niewiele miejsca. Oprócz oskarżeń prześladowców ludu Bożego, niewiele śladów ich istnienia znajdujemy w annałach historii. Rzym w przebiegły sposób wymazywał wszelki ślad sprzeciwu jego doktrynom czy dekretom. Wszystko, co zostało uznane za heretyckie - zarówno ludzi jak i pisma - starano się zniszczyć. Wystarczało zasłyszenie najmniejszej wątpliwości lub kwestionowania dogmatów papieskich, aby pozbawić życie bogatego czy biednego, wysoko czy nisko postanowionego. Rzym starał się również zniszczyć każdy dowód swojego okrucieństwa wobec innowierców. Sobory papieskie zalecały, aby księgi pisma zawierające tego rodzaju sprawozdania były palone. Przed wynalezieniem druku ksiąg takich nie było wiele, a istniejące nie nadawały się do przechowywania; władze papieskie mogły więc z powodzeniem zrealizować swój cel, Żaden Kościół leżący w zasięgu władzy Rzymu nie cieszył się długo wolnością religijną. Papiestwo z chwila zdobycia supremacji zaczęło niszczyć wszystkich, którzy nie chcieli uznać jego zwierzchnictwa, toteż poszczególne Kościoły jeden po drugim poddawały się przemocy Rzymu. 

Wielka Brytania wcześnie przyjęła chrześcijaństwo. Ewangelia dotarła do mieszkańców tych wysp w pierwszych wiekach naszej ery i była tam jeszcze czysta i wolna od rzymskich zniekształceń. Prześladowanie ze strony pogańskich władców, które dosięgało również i dalekie brzegi wysp brytyjskich, było jedynym darem, jaki tamtejsze wspólnoty chrześcijańskie od Rzymu otrzymały. Wielu chrześcijan uciekając przed prześladowaniami w Anglii znalazło schronienie w Szkocji; stąd Prawda przedostała się do Irlandii, gdzie przyjęto ją z radością. 

Oświecenie - Illuminatio - Przebudzenie

Przebudzenie, oświecenie, Illuminatio

Oświecenie jest takim przekształceniem ciała i umysłu, w którym psychika jest doskonale zsynchronizowana z transcendentną Rzeczywistością (Sat). Jest to zjawisko tożsame z urzeczywistnieniem Jaźni, przebudzeniem Duszy, zjednoczeniem z Atmanem (Atmą). 

Oświecenie czy Iluminacja to w bardziej terminach wschodnich (joga, buddyzm) Atma-Dźńana, Bodha oraz Moksza, przebudzenie, oświecenie i wyzwolenie, zbawienie. 

Bodha lub Bodhana to dosłownie przebudzenie się, oświecenie, olśnienie, iluminacja. Zwykle także synonim wyzwolenia i zbawienia, moksza oraz kaiwalja. Bodhi Swaha to przebudzenie i oświecenie Jaźni, płomienność Jaźni. 

Atma-dźńana (ang. Atma-jnana) to wiedza duszy, wiedza jaźni, ekstatyczne urzeczywistnienie samopoznania duchowego, zgłębienie i zrozumienie duszy-jaźni poprzez zjednoczenie z Atmanem, osiągnięcie stanu połączenia z transcendentną Rzeczywistością, z najwyższą istotą. 

Terminem 'Oświecenie' lub 'Przebudzenie' tłumaczy się na język polski sanskrycki termin bodhi oraz bodha, bodhana, a także jego japoński odpowiednik dobrze znany w buddyzmie zen czyli satori lub kensho. Chodzi o to, że człowiek wskutek nauki dobrej wiedzy i duchowych praktyk oraz duchowej służby dla dobra powszechnego i uczynienia świata lepszym pojmuje w końcu cały wszechświat oraz ogrom przestrzeni, która jest inteligentna i wypełniona nieskończonym Światłem, światłem duchowym czy wewnętrznym. Rozumie prawdziwą istotę wszystkich rzeczy i stworzeń. 

Zakon Iluminatów na Zachodzie

Zakon Iluminatów na Zachodzie - historia i działalność duchowa 

Zakon Iluminatów - nazwę ma od łacińskiego illuminatus – oświecony, w liczbie mnogiej illuminati – termin niejednoznaczny organizacyjnie, gdyż w ciągu dziejów istniało kilka struktur używających tej nazwy, która generalnie odnosi się do ludzi duchowo przebudzonych, do oświeconych przez Boga, do świętych promieniujących aurą boskiego Światła, do żywych Buddhów i Mędrców. Nazwy "Zakon Iluminatów" używały jako jednej z nazw duchowo-mistyczne i ezoteryczne obrządki w rodzaju Bractwa Orfików czy Bractwa Pitagorasa. Kojarzymy zatem każdy prawdziwy Zakon Iluminatów jako organizację mistyczno-hermetyczną, jako szkołę gnozy i tradycji misteryjnych służących oświeceniowej edukacji, promowaniu nauki, szczególnie nauk mistycznych i tajemnych, dążeniom ku oświeceniu Światłem Boga Żywego. Do najbardziej znanych historycznie na Zachodzie ruchów o nazwie Zakon Iluminatów należeli:

Symbol Iluminatów Bawarskich

Iluminaci Bawarscy – tajne stowarzyszenie mistyczne założone 1 maja 1776 roku przez Adama Weishaupta w Ingolstadt, które oficjalnie za cel stawiało sobie szerzenie oświaty i propagowanie idei oświeceniowych oraz powstrzymywanie działalności satanistycznej sekty jezuitów. Pod wpływem Adolpha Kniggego iluminaci bawarscy zaczęli nabierać rysu paramasońskiego za sprawą wzorowanego na lożach systemu stopni wtajemniczenia, który w owym czasie był bardzo rozpowszechniony. Ostatecznie bractwo mistyczne iluminatów bawarskich zostało przestępczo zlikwidowane przez satanistyczne państwo bawarskie. Symbolem stowarzyszenia była mistyczna Sowa Minerwy i Oko Opatrzności Bożej. Weishaupt założył Zakon Iluminatów jako reakcję przeciwko satanistycznym praktykom ówczesnych jezuitów oraz w odruchu sprzeciwu na podupadły okresowo iluminacki Zakon Różokrzyżowców, którzy w owym czasie i okolicy ulegli licznym spaczeniom i moralnemu zepsuciu. 

Iluminaci Awiniońscy – hermetyczny obrządek mistyczny ukształtowany w 1770 roku przez Dom Antoine Joseph Pernety. W 1778 roku przeniesiono centralę do Montpellier. W 1785 roku w Awinionie ukonstytuowała się ezoteryczna społeczność androgyniczna, która przyjęła nazwę Académie des Illumines d'Avignon. Praktykowano w niej rytuał będący przemieszaniem wolnomularstwa i nauk hermetycznych z Bliskiego Wschodu oraz Egiptu, z widocznym wpływem idei swedenborgiańskich. Była to struktura zrzeszająca bardziej mistyków, kabalistów i alchemików, aniżeli ludzi stawiających sobie jakiekolwiek cele polityczne. Na jej czele stanął Tadeusz Leszczyc-Grabianka. 

Iluminatów Sztokholmskich – mało znany Zakon, utworzony w celu krzewienia zasad duchowych i ezoteryczno-hermetycznych martynizmu. 

Illuminati mają długą tradycję i wielu znakomitych liderów, zanim jeszcze pojawili się w Bawarii, Niemczech, Austrii czy Polsce. Mamy w historii Zakonu Iluminatów takie wspaniałe imiona jak Hassan ibn Sabbath (1090), Avicenna, Leonardo da Vinci, Johann Wolfgang von Goethe, Książę Weimaru, Bayezid Ansari (1550) czy Gotha. Zakon Illuminati znany jest także jako Braterstwo Wtajemniczonych oraz jako Wielkie Białe Bractwo Mistrzów Mądrości. 

Iluminaci zwalczani przez satanistyczne mafie

Iluminaci są zwalczani przez bardzo złe satanistyczne gangi i mafie

Nazwa „Illuminati” oznacza oświeceni, pochodzi od Boga Absolutu czyli kosmicznego Źródła Światła. Iluminaci są oświeceni, zarówno w znaczeniu buddyjskiego przebudzenia i oświecenia, a także w rozumieniu biblijnym, a i oczywiście duchowo-mistycznym, ezoterycznym, hermetycznym czy okultystycznym.

Tradycja illuminati czyli oświeconych jest bardzo dobrze znana na Wschodzie, a szczególnie w buddyzmie. W Europie jednym z oświeconych czyli illuminati był Adam Weishaupt (1748 – 1839) – który w pierwszy dzień maja 1776 roku, założył tajne stowarzyszenie  – „Zakon Iluminatów”. Weishaupt wnikliwie studiował duchowość, mistykę, gnozę, ezoterykę i hermetyzm czyli boski okultyzm. Wiele znaków mistycznych i duchowych niosących w znaczeniu duchową iluminację zostało przeniesionych do tej wielce oświeceniowej organizacji bardzo znienawidzonej przez siły ciemności, zła i wyzysku.

Współcześnie, na przełomie XX i XXI wieku, wiele sekt satanistycznych zaczęło znieważać iluminatów i przypisywać iluminatom złą wolę. Z apogeum około roku 2012 bardzo ważnego dla światowego porozumienia organizacji satanistycznych i lucyferycznych - nastąpił także zmasowany atak na iluminatów, na mistrzów duchowych, świętych i proroków oraz objawione religie mistyczne zesłane przez Boga, Absolut. Nienawiść satanistów i ich lucyferycznej odmiany do iluminatów sięgnęła apogeum wraz z ogłaszanym co kilkanaście lat kolejnym "końcem świata", który to absurd jest produkcją osób zainfekowanych satanistycznymi ideologiami. Zwalczanie iluminatów i szerzenie nienawiści do iluminatów to silny znak rozpoznawczy osób związanych z satanizmem w jego najbardziej mrocznym wydaniu oraz osób będących pod mrocznym wpływem satanistycznej ciemnoty, diskordianizmu, chaotyzmu i podobnych produktów z piekła rodem.

Iluminaci - Oświeceni

Iluminat to człowiek oświecony, światły, mądry i szlachetny! 

Illuminaci to ludzie Oświeceni, Przebudzeni w świetle żywego Boga, Mędrcy Boży, prorocy i posłańcy Boga, awatarowie i awadhutowie. Przebudzenie w Świetle Boga to Iluminacja. Iluminaci to ludzie światli, wzniośli, uduchowieni, cudowni, charyzmatyczni mistycy, ludzie ducha i mocy Bożej. Rozwój Duchowy i Uduchowienie Człowieka, oczyszczenie od sił ciemności i mroku, uwolnienie ze szponów satanizmu, to podstawowe rozwojowe aktywności Zakonu Iluminatów! 

Z łacińskiego illuminatus to oświecony, w sensie pełen światła wiedzy i mądrości, skupiony w Świetle Duszy, w Świetle Wewnętrznym, pełen Ducha Świętego. Illuminati to liczba mnoga od Illuminatus (Oświecony) czyli OŚWIECENI, światli, przebudzeni w świetle, pełni światła, przepełnieni Światłością Bożą - tak jak wielcy prorocy ludzkości jak Set, Heneoch, Noe, Zarathushtra, Orfeusz, Buddha, Mahavira, Pitagoras, Kabir i tysiące mistrzów i mędrców przez tysiąclecia. 

Iluminat - Oświecony

Iluminaci tworzą duchową organizację zwaną najczęściej ZAKONEM OŚWIECONYCH lub ZAKONEM ŚWIATŁA BOŻEGO. Zakon Iluminatów istnieje od zarania dziejów ludzkości. Oświeceni to Rada Mistrzów Mądrości, Duchowa Hierarchia Mistrzów, Świętych i Proroków planety Ziemi.

Iluminaci porozumiewają się pomiędzy sobą telepatycznie i empatycznie. Wyczuwają się i rozumieją poprzez szósty zmysł, poprzez zaawansowaną boską intuicję oraz cudowny dar jasnowidzenia.

Iluminaci zachęcają swoich uczniów do wszelkich starań i wysiłków ku oczyszczeniu wnętrza i osiągnięciu przebudzenia, oświecenia i duchowego wyzwolenia, o czym przypomina się w naukach wielkich dusz mędrców wszystkich epok i wszystkich autentycznych tradycji duchowych i mistycznych, okultystycznych i ezoterycznych, hermetycznych i gnostycznych oraz mistyczno-magicznych. Magowie zawsze są Iluminatami, nie ma bowiem możliwości uprawiania Magii jeśli nie jest się zaawansowanym na ścieżce oświecenia. 

Ryszi, Roshi, Laoshi, Rimpocze - to typowe duchowe tytuły iluminatów spotykane w Indii, Japonii, Chinach czy Tybecie. Iluminaci często są mędrcami ascetami, trwają na modlitwach i postach oraz w głębokich mistycznych medytacjach i kontemplacjach. Iluminaci są często wędrownymi ascetycznymi joginami, wedantystami oraz sufickimi derwiszami i fakirami.

Giordano Bruno Mistrz Prawdy i Nauki

GIORDANO BRUNO - Wierny Nauce Mistrz Prawdy

Kim był, jak żył, w co wierzył i jak został zamordowany przez zbrodniczą inkwizycję włoski uczony, astronom, filozof, teolog dominikański i światły mistyk epoki Renesansu Giordano Philippo Bruno. Dzień 17 luty - data egzekucji Bruno - obchodzi się na całym świecie jako Międzynarodowe Święto Ofiar Inkwizycji. 

Giordano Philippo Bruno 1548-1600

Zajmując się chorobowymi aspektami inkwizycji w postaci zjawisk takich jak neofobia, sektofobia, herezjofobia czy paranoja antysektowa nie sposób pominąć życiorysy przykładowych osób, których choroba psychiczna potocznie zwana inkwizycją w jakiś sposób dotknęła. Mistrz Giordano Bruno to postać wybitna i jaskrawie przez szalejącą psychozę religijną poszkodowana. Nie mniej zobaczenie skutków do jakich w cudzym życiu prowadzi chorobliwa epidemia może być bardzo kształcącą lekturą, chociaż wielu wydaje się, że temat Giordano Bruno jest oklepany. Życiorys Giordano Bruno jest o tyle cenny, że pokazuje mechanizmy prześladowań organizowanych przez paranoików i herezjofobów oraz wzorcowe losy setek tysięcy i milionów innych lokalnych, mniej znanych uczonych, badaczy i myślicieli. Dopiero kiedy uświadamiamy sobie skalę zjawiska, jego masowość i powszechność możemy ze skruchą pochylić się nad losem Bruna jak i wszystkich tych, którym paranoicy polityczni zgotowali podobny los. 

Nawet całkiem współcześnie w dużym stopniu podobny los podzielił znany filozof i myśliciel Rajneesh Ćandra Mohan lepiej znany jako Osho, który za przeciwstawianie się zbrodniczej amerykańskiej inkwizycji i ciemnocie lat 80-tych XX wieku został uwięziony i podtruty talem w następstwie czego oślepł i zmarł. W roku 2008 amerykański Kongres podjął decyzję o wprowadzeniu ustawy o zniesieniu tortur służących wymuszaniu zeznań i przyznawania się aresztantów do winy. Prezydent Bush zagroził zawetowaniem tej propozycji ustawy, a jak wiadomo jest z wyznania chrześcijaninem, baptystą. Tak kolejni Giordano Bruno czekają na swoją kolej, acz może czas już zakończyć ten rozdział historii. A przecież egipski uczony Nasr Abu Zajd znany lepiej jako "Egipski Giordano Bruno" został przez islamski sąd w 1995 roku potraktowany w podobny sposób jak Bruno i zmuszony do ucieczki razem z rodziną której nakazano opuszczenie męża i ojca na mocy paranoidalnego wyroku sądowego, tym razem islamskiego, co opisał w swojej autobiografii: “Voice of an Exile. Reflections on Islam”. Zatem paranoja antysektowa znana lepiej jako inkwizycja jest bardziej patologicznym zjawiskiem społecznym i nie całkiem zależnym od rodzaju wyznawanej wiary religijnej, choć występuje tam, gdzie wszelka ortodoksja, zabobon i ciemnota. 

Każdego 17 lutego obchodzone jest Święto ku czci ofiar papieskiej inkwizycji, w wielu krajach bardzo hucznie celebrowane, szczególnie przez świat nauki i wolnej myśli filozoficznej. Giordano Bruno - ur. w styczniu 1548 w Noli we Włoszech, zam. 17 lutego 1600 w Rzymie – włoski duchowny katolicki, filozof, astronom, dominikanin, reformator, wybitny uczony epoki włoskiego Odrodzenia, czyli Renesansu. Giordano Philippo Bruno (1548-1600) to znakomity filozof włoski, przedstawiciel humanizmu i renesansowej filozofii przyrody, a współcześnie ekofilozofii. Wykładał na uniwersytetach w Genewie, Paryżu, Oksfordzie, a skłaniał się ku panteizmowi i wierze w reinkarnację. W chwili, gdy Flamini Adriano skończył odczytywanie morderczego wyroku papieskiej inkwizycji, Philippo Bruno podniósł się z klęczek i głośno wypowiedział swe sławne zdanie: "Zaprawdę, wy z większą trwogą ogłaszacie przeciwko mnie ten wyrok, aniżeli ja go wysłuchuję". Naukowo wypowiadał się za heliocentryczną teorią Mikołaja Kopernika. Bruno był twórcą hipotezy powszechności istnienia życia we Wszechświecie, który uważał za byt nieskończony i jednorodny. Religia według Giordano Philippo Bruno to uproszczona wersja filozofii, a praktyki religijne, takie z jakimi się zetknął w swoich czasach to zabobon, który zrodził się z ignorancji, czyli ciemnoty. W roku 1592 Giordano Bruno zostaje uwięziony przez chrześcijańską inkwizycję, gdzie odmawia odwołania swoich poglądów i jako heretyk (sekciarz) spalony na stosie na placu Campo de Fiori w Rzymie. Przez potomnych uznany za symbol postawy naukowej, badawczej, racjonalistycznej i odwagi w poszukiwaniu prawdy wbrew dogmatom. Autor takich znanych traktatów jak: De l’infinito universo et Mondi (1584) i De la Causa, principio et Uno (1586). 

Jezus Chrystus i Komunizm Chrześcijański

Jezus Chrystus - komunizm chrześcijański i antyklerykalizm 

Jezus Chrystus wedle swoich nauk był komunistą i antyklerykałem, chociaż nie wszystkim łatwo się z tym pogodzić... 

"Między nimi nie było żadnej różnicy i żadnego ze swych dóbr nie uważali za swoją własność, lecz wszystko było wspólne." - Ojciec kościoła Cyprian, 210-258 r., (De opere et eleemosynis 25) 

"Naśladujmy członków pierwszej gminy chrześcijańskiej, którzy mieli wszystko wspólne." - Nauczyciel kościoła św. Bazyli Wielki (330-379) 

"Chrystianizm najdawniejszych chrześcijan był w istocie tożsamy z socjalizmem." - teolog Overbeck, "I znowu zapiał kur" — Krytyczna historia kościoła 

"Wyzbycie się wszelkiej własności stanowiło nieuchronny obowiązek wyznawców pierwotnego chrześcijaństwa." - teolog Lohmeyer 

Jezus Chrystus głosił powszechną równość wszystkich ludzi, stawiał na równość kobiet i mężczyzn, deprecjonował wartości materialne. Kościoły chrześcijańskie, a szczególnie Watykan o tym często zapominają. Mistyk czy gnostyk jest jednym z pierwszych, który przywraca wagę wartości duchowych. Nauka Jezusa Chrystusa jest postępowa i proekologiczna, choć są też elementy, które świadczą o jego ortodoksji (etyka, moralność). Pozostaje faktem niezaprzeczalnym, że religia chrześcijańska u swego zarania głosiła i wcielała w czyn idee, które później rozwinęła idea komunistyczna. Jezus Chrystus był nie tylko komunistą, zwolennikiem wspólnoty majątkowej czy jak kto woli własności społecznej, uspołecznionej, ale także był wyrazistym antyklerykałem, który wielokrotnie w czambuł potępiał i przeklinał cały współczesny kler państwowej religii politycznej (faryzeusze i saduceusze).  

Komunizm pochodzi od łacińskiego communis, czyli wspólny, ogólny, powszechny, był systemem poglądów nawołującym do zniesienia ucisku i wyzysku warstw najuboższych przez bogaczy (kapitalistów, burżujów). Komunistom chodziło o stworzenie społeczeństwa, w którym nie będzie klas społecznych i wszyscy będą sobie równi względem prawa i społecznej wspólnoty. Wszystko miało być wspólne, a dobra miały być rozdzielane sprawiedliwie pomiędzy obywateli (każdemu wedle jego potrzeb), tak jak w komunie założonej przez Jezusa Chrystusa, a opisywanej w Dziejach Apostolskich. 

Komunizm chrześcijański – to ideologia głosząca idee wspólnoty dóbr (komunizm) oraz wiarę chrześcijańską. Komunizm chrześcijański był i jest praktykowany wśród anabaptystów (historycznie - Komuna w Münster, współcześnie - huteryci) i w innych protestanckich grupach religijnych w USA w XIX i XX w. np. w osadach szejkersów. Ponieważ pierwsze gminy chrześcijańskie wprowadzały zasadę współposiadania (jest o tym mowa w Dziejach Apostolskich), w odniesieniu do wczesnego chrześcijaństwa mówi się czasem o „pierwotnym komunizmie chrześcijańskim”. 

Buddha - Siddhartha Gautama Śakyamuni

Siddhartha Śakyamuni Gautama Buddha - Mistrz Oświecony 

Buddha Śakjamuni, w sanskrycie Siddhartha Gautama, a po palijsku: Siddhatta Gotama - jest postacią w pełni historyczną, żył na przełomie VI i V wieku pech, urodził się jako syn króla z rodu Śakjów (Śakya), którego niewielkie królestwo leżało przy Himalajach, na terenie dzisiejszego Nepalu, w nepalskim regionie Teraj. Nazywał się wtedy Siddhartha Gautama i był Arją (Arya) czyli Aryjczykiem. Przyszły Buddha był żonaty i miały syna Rahulę, który został później członkiem buddyjskiego zakonu. Decydujący wpływ na młodego Siddharta Gautamę miało jego bezpośrednie zetknięcie ze starością, chorobą i śmiercią, przed którymi chroniono go w pałacu. Zostawiając w królewskim pałacu za sobą żonę, syna i sam pałac, Siddhartha Gautama rozpoczął duchowo-mistyczną Drogę (Marga) poszukiwań prawdy (Satya). Działało wówczas w tamtejszym rejonie północno-wschodnich Indii sześćdziesiąt dwa rodzaje wspólnot i tradycji mistyczno-ascetycznego treningu od którego Siddhartha Gautama rozpoczął swój oczyszczający i przebudzający trening duchowego rozwoju w tym ziemskim wcieleniu. Idea, że Siddhartha Gautama Buddha nie był zwykłym człowiekiem, lecz ponadludzką istotą, która zstąpiła na Ziemię w ludzkie ciało, wywarła wielki wpływ na ukształtowanie się obrazu Buddy w mahajanie i pojawienie się całego orszaku tzw. 'transcendentalnych' buddów, a dawnych dewów (bóstw) jak Awalokiteśwara, Amitabha czy Mańdziuśri (Brahma). 

Siddhartha Gautama Buddha Śakyamuni

Buddha Śakyamuni żył około 563-483 pech (źródła greckie 566/65-486/85), chociaż tradycja ze Sri Lanki podaje lata 624-544 pech, właściwe imiona to Siddhartha (imię od rodziców i klanu joginów) Gautama (przydomek) z rodu (klanu) Śakjów – mędrzec (ryszi, roszi), uważany za założyciela jednej z wedyjskich religii powszechnych – buddyzmu. Założycielem buddyzmu był Siddhartha Gautama VI/V wiek pech, który urodził się w rodzinie panującej nad królestwem Śakjów w północnych Indiach, w imperium Maghada. W wieku 28/29 lat, żyjący dotąd w luksusie książę opuścił dom czy raczej pałac i chcąc znaleźć ucieczkę od cierpienia (duhkha) oddawał się przez sześć lat różnym dostępnym praktykom medytacyjnym oraz skrajnej mistycznej ascezie (tapas jogiczny). Po porzuceniu skrajnej mistycznej ascezy i zastosowaniu medytacji (dhjana, zen, chan) polegającej na obserwacji ciała i umysłu Siddhartha Gautama spostrzegł Cztery Szlachetne Prawdy, które stały się rdzeniem aryjsko-wedyjskiego nauczania duchowego przez resztę życia Buddhy. Owe Prawdy są jednym z podstawowych elementów doktrynalnych łączących wszelkie szkoły buddyjskie. Samo imię Buddha jest w języku sanskryckim i pokazuje bardzo silny związek postaci z duchowością i mistyką wedyjską oraz jogiczną, z kulturą bramińskich ryszich. 

Imiona Buddy:

* Gautama - imię rodowe po macosze.

* Siddhartha - ten który osiągnął cel - imię uczniów i adeptów jogicznego zakonu siddhów zwanych Siddhartha (Siddha Artha).

* Śakyamuni (Śākyamuni; Śakjamuni) - mędrzec-asceta (muni), bądź mędrzec-asceta z rodu Śakjów. 

* Buddha - od słowa bodhi tj. oświecenie, przebudzenie, iluminacja. 

* Arhata - doskonały, wzniosły, święty, wyzwolony, zbawiony za życia. 

Dodatkowe określenia z jakimi najczęściej można się spotkać, to właśnie Budda, Mahapurusza (Wielka Istota, Wielka Dusza) i Tathagata (ten, który urzeczywistnił drogę do wyzwolenia). Co ciekawe, wszystkie tradycje buddyjskie zgadzają się pod jednym istotnym względem, że Buddha żył 80 lat, tak jakby było to oczywiste, że 80 lat to długość życia Oświeconego. Najstarszym źródłem do badania biografii Buddy jest tekst „Khandhaka”, będący drugą z trzech części winaja-pitaki. Wszystkie biografie Buddy opierają się przede wszystkim właśnie na nim, jak również na paru innych rozproszonych fragmentach. Powstał on około 100-160 lat po parinirwanie Buddy. Buddha był duchowym człowiekiem niezwykłej osobowości, emanował z niego szczególny blask, aureola oświecenia. Nauczał królów i chłopów, nędzarzy i bandytów, nie robiąc najmniejszej różnicy między nimi. Był zawsze łagodny i uśmiechnięty, pełen dobrego humoru - każdy posąg Buddy jest uśmiechnięty. Jego uczniowie bawili się i śpiewali, wprawiając w zdumienie przywykłych do ponurej wówczas ascezy i wyrzeczeń brahminów. Mówiono, że „Buddha to ktoś, kto obrażany nigdy się nie obraża”.